archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 16 Jaargang 18 17 juni 2021

	Bezigheden > Lopen delen printen terug Speciale aanbieding: het Kokodapad Katharina Kouwenhoven Voor de wandelaars onder ons deze keer een speciale aanbieding: het Kokodapad. 96 kilometer in een rechte lijn door de jungle van Papoea Nieuw Guinea. Dit is echt voor liefhebbers die een uitdaging niet schuwen. Het is er heet en vochtig en ‘s nachts bitterkoud met kans op slangenbeten en malaria. De locals doen 3 dagen over deze tocht, wandelaars zoals u en ik 4-12 dagen. Je kunt een wandelvakantie boeken naar dit pad, maar dan moet je eerst 4 weken in training met 20 kilo baggage. Het is een groepsreis en je krijgt een gids mee. Ik spreek niet uit eigen ervaring want ik zou hier nooit aan beginnen. Het hoogst haalbare voor mij was de West Highland Way, met bagagevervoer. Deze Way schijn je ook in 3 dagen te kunnen doen, maar hij is 152 kilometer lang, van Glasgow naar Fort William. Ik liep met een vriendin en wij hebben er 9 dagen over gedaan. Je loopt hem nooit alleen want tegelijkertijd lopen er ook andere sportievelingen op dit pad. En die kom je steeds tegen, want de accomodatie onderweg is gering, dus je zit in hetzelde hotel of B&B en eet (haggis) in dezelfde pub. Behalve de wandelaars die met volle bepakking liepen en elke avond hun tentje opzetten en hun blikken witte bonen opwarmden. Ook onderweg kwam je elkaar steeds tegen, want sommigen liepen heel snel maar pauseerden heel lang en anderen, zoals wij, liepen gestaag door, namen zo nu en dan een slokje water en een korte pauze om iets te eten. Er liep een gezin, vader, moeder en een zoon van een jaar of tien, met volle bepakking dus dat was een hele klus voor dat kind en hij baalde elke dag meer. We probeerden hem allemaal op te beuren. Ik vertelde hem dat hij de mooiste herinneringen over zou houden aan deze tocht, maar dat zou hem worst zijn. Niet geschikt voor het Kokodapad. Ik las over een wandelaar op het Kokonapad die aan de tocht begonnen was in een korte broek en een T-shirt. Hij had een onervaren 13-jarige gids die hem begeleidde op wat een 5-daagse wandeling moest worden. De wandelaar verloor zijn gids even uit het oog en verdwaalde onmiddellijk. Bij het oversteken van een rivier blesseerde hij zijn knie. Hij sleepte zich voort tot hij van de pijn niet meer kon lopen. Hij had ook geen voedsel meer en bleef maar in zijn tentje liggen waar hij begon te hallucineren. Na 19 dagen alleen door het oerwoud te hebben gezworven werd hij gevonden door een Papoea-jager op wilde varkensjacht. In Australië werd hij in een ziekenhuis weer opgelapt. Daar keken ze niet op van dit geval, want met een zekere regelmaat verrichten Australische hulpdiensten reddingsoperaties in Papoea Nieuw Guinea. Als het nog ‘van ons’ was, zouden wij dan ook zo genereus zijn geweest? Of zouden wij om van die malligheid af te zijn dat pad gesloten hebben? Op ons eigen Pieterpad vallen bij mijn weten nooit slachtoffers. ------- Het plaatje is van de schrijfster zelf © 2021 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Lopen" -

Bezigheden > Lopen
Speciale aanbieding: het Kokodapad	Katharina Kouwenhoven
Voor de wandelaars onder ons deze keer een speciale aanbieding: het Kokodapad. 96 kilometer in een rechte lijn door de jungle van Papoea Nieuw Guinea. Dit is echt voor liefhebbers die een uitdaging niet schuwen. Het is er heet en vochtig en ‘s nachts bitterkoud met kans op slangenbeten en malaria. De locals doen 3 dagen over deze tocht, wandelaars zoals u en ik 4-12 dagen. Je kunt een wandelvakantie boeken naar dit pad, maar dan moet je eerst 4 weken in training met 20 kilo baggage. Het is een groepsreis en je krijgt een gids mee. Ik spreek niet uit eigen ervaring want ik zou hier nooit aan beginnen. Het hoogst haalbare voor mij was de West Highland Way, met bagagevervoer. Deze Way schijn je ook in 3 dagen te kunnen doen, maar hij is 152 kilometer lang, van Glasgow naar Fort William. Ik liep met een vriendin en wij hebben er 9 dagen over gedaan. Je loopt hem nooit alleen want tegelijkertijd lopen er ook andere sportievelingen op dit pad. En die kom je steeds tegen, want de accomodatie onderweg is gering, dus je zit in hetzelde hotel of B&B en eet (haggis) in dezelfde pub. Behalve de wandelaars die met volle bepakking liepen en elke avond hun tentje opzetten en hun blikken witte bonen opwarmden. Ook onderweg kwam je elkaar steeds tegen, want sommigen liepen heel snel maar pauseerden heel lang en anderen, zoals wij, liepen gestaag door, namen zo nu en dan een slokje water en een korte pauze om iets te eten. Er liep een gezin, vader, moeder en een zoon van een jaar of tien, met volle bepakking dus dat was een hele klus voor dat kind en hij baalde elke dag meer. We probeerden hem allemaal op te beuren. Ik vertelde hem dat hij de mooiste herinneringen over zou houden aan deze tocht, maar dat zou hem worst zijn. Niet geschikt voor het Kokodapad. Ik las over een wandelaar op het Kokonapad die aan de tocht begonnen was in een korte broek en een T-shirt. Hij had een onervaren 13-jarige gids die hem begeleidde op wat een 5-daagse wandeling moest worden. De wandelaar verloor zijn gids even uit het oog en verdwaalde onmiddellijk. Bij het oversteken van een rivier blesseerde hij zijn knie. Hij sleepte zich voort tot hij van de pijn niet meer kon lopen. Hij had ook geen voedsel meer en bleef maar in zijn tentje liggen waar hij begon te hallucineren. Na 19 dagen alleen door het oerwoud te hebben gezworven werd hij gevonden door een Papoea-jager op wilde varkensjacht. In Australië werd hij in een ziekenhuis weer opgelapt. Daar keken ze niet op van dit geval, want met een zekere regelmaat verrichten Australische hulpdiensten reddingsoperaties in Papoea Nieuw Guinea. Als het nog ‘van ons’ was, zouden wij dan ook zo genereus zijn geweest? Of zouden wij om van die malligheid af te zijn dat pad gesloten hebben? Op ons eigen Pieterpad vallen bij mijn weten nooit slachtoffers. ------- Het plaatje is van de schrijfster zelf
© 2021 Katharina Kouwenhoven
	powered by CJ2