archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 2
30 juni 2005
Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Een strop voor René en Simon Theo Capel

De uitverkiezing voor De Gouden Strop was dit jaar een rare vertoning. Sonja Barend gaf als voorzitter van de jury geen enkele indicatie dat ze een van de genomineerde titels had gelezen. Geen wonder dan dat de prijs naar een obscure Belgische schrijfster ging waarvan het boek ('roman' leek het wel), afgaande op de verhalen, zich meer buiten dan binnen het genre bevindt. Ik had mijn geld op René Appel dan wel Simon de Waal gezet.

Loverboy heet het boek van Appel (Prometheus, € 16,95), in de pers een eufemisme voor wat gewoon souteneur dan wel pooier heet, maar in dit boek lijkt het vooral te slaan op een liefdesbaby.
Voor een thriller koos Appel een gewaagde vorm met krantenberichten over moord en geweld als intro van elk hoofdstuk en delen van een manuscript (een misdaadroman) in wording tussen de tekst door. 'Literaire auteurs konden eventueel een boek schrijven over een boek …' laat hij zijn hoofdpersoon zeggen die zelf schrijfster van misdaadboeken is. Maar Appel doe dit dus zelf ook. Het lijkt erop dat hij een beetje zonder stof zat, maar misschien was hij aan een literair kunstje toe. Flitsend is dat manuscript over een vrouwelijke privé-detective in ieder geval niet.

De schrijfster is getrouwd met een journalist. Het huwelijk is bloedeloos. Seks houdt in dat zij haar man in zijn slaap aftrekt. Het is een variant op een uitspraak van Woody Allan ('geef niet af op masturberen, want je hebt het over seks met iemand van wie ik vreselijk houd'). De ware seks heeft de man met een vriendin die lerares is op een ROC.
De schrijfster raakt er van in de war, of misschien was ze al een beetje raar, en fantasie en werkelijkheid gaan door elkaar lopen. Dat loopt natuurlijk niet goed af. Haar obsessie met haar rivale mondt uit in een drama en dan komt het verhaal min of meer stil te liggen. Je zou kunnen zeggen dat de vrouw vervolgens alles verdringt, maar ook die aanname levert voor het verhaal niet veel op.
'De plot komt voort0216 Strop uit de karakters', is een uitspraak van Appel, maar hier lijkt toch eerder van het omgekeerde sprake. De psychologie van de hoofdpersonen is moeilijk invoelbaar, behalve van de journalist. Dat hij iets met een ander begint, ligt zeer voor de hand. Hij krijgt er van de echte schrijver (Appel zelf dus) wel erg voor op zijn flikker. Vrouwen zullen dat met me mee kunnen voelen. Misschien moet Sonja Barend het ook nog eens lezen.

Cop vs Killer van Simon de Waal (Vassallucci, € 16,40) is een keiharde politieroman zoals de titel al aangeeft. Rechercheur Frank Spinola neemt het op tegen drugshandelaar Mirko Narain. Ondanks de buitenlands klinkende namen zijn beide mannen gewone Hollanders die ook nog op dezelfde Amsterdamse middelbare school (het Spinozalyceum) zouden hebben gezeten.
De Waal is een politieman die daarnaast ook naam heeft gemaakt als scenarioschrijver van series als Baantjer. Beide kanten van zijn bestaan herken je in het boek. Het is flitsend en vol vaart en soms iets te vol met kennis van zaken, zoals bijvoorbeeld over het werk van een patholoog-anatoom.
Alle hoofdstukken, of liever delen van het verhaal die zelf weer in hoofdstukjes uiteenvallen, zijn voorzien van een exacte tijdsaanduiding (bijvoorbeeld van 04.58 uur tot 10.46 uur). Zou elke minuut echt tellen?

De crimineel heeft problemen, maar de politieman ook. Het lijkt er bijvoorbeeld op dat er een corrupte collega in zijn team zit. Dat zou een belangrijk element in het verhaal moeten vormen, maar het wordt het niet echt. De mens en zijn beweegredenen worden opgeofferd aan de actie en de vaart. Op zich is dat niet erg, maar het wordt zo niet het echte duel dat de titel suggereert. Maar je krijgt wel een moderne, harde politieroman. Zou het feit dat de vrouwen in het verhaal voor het grootste deel een klassieke rol hebben en vooral jammeren, zich tegen De Waal hebben gekeerd bij de juryberaadslagingen? Dat had ik nou bijvoorbeeld eens van Sonja Barend willen horen.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Een strop voor René en Simon Theo Capel
De uitverkiezing voor De Gouden Strop was dit jaar een rare vertoning. Sonja Barend gaf als voorzitter van de jury geen enkele indicatie dat ze een van de genomineerde titels had gelezen. Geen wonder dan dat de prijs naar een obscure Belgische schrijfster ging waarvan het boek ('roman' leek het wel), afgaande op de verhalen, zich meer buiten dan binnen het genre bevindt. Ik had mijn geld op René Appel dan wel Simon de Waal gezet.

Loverboy heet het boek van Appel (Prometheus, € 16,95), in de pers een eufemisme voor wat gewoon souteneur dan wel pooier heet, maar in dit boek lijkt het vooral te slaan op een liefdesbaby.
Voor een thriller koos Appel een gewaagde vorm met krantenberichten over moord en geweld als intro van elk hoofdstuk en delen van een manuscript (een misdaadroman) in wording tussen de tekst door. 'Literaire auteurs konden eventueel een boek schrijven over een boek …' laat hij zijn hoofdpersoon zeggen die zelf schrijfster van misdaadboeken is. Maar Appel doe dit dus zelf ook. Het lijkt erop dat hij een beetje zonder stof zat, maar misschien was hij aan een literair kunstje toe. Flitsend is dat manuscript over een vrouwelijke privé-detective in ieder geval niet.

De schrijfster is getrouwd met een journalist. Het huwelijk is bloedeloos. Seks houdt in dat zij haar man in zijn slaap aftrekt. Het is een variant op een uitspraak van Woody Allan ('geef niet af op masturberen, want je hebt het over seks met iemand van wie ik vreselijk houd'). De ware seks heeft de man met een vriendin die lerares is op een ROC.
De schrijfster raakt er van in de war, of misschien was ze al een beetje raar, en fantasie en werkelijkheid gaan door elkaar lopen. Dat loopt natuurlijk niet goed af. Haar obsessie met haar rivale mondt uit in een drama en dan komt het verhaal min of meer stil te liggen. Je zou kunnen zeggen dat de vrouw vervolgens alles verdringt, maar ook die aanname levert voor het verhaal niet veel op.
'De plot komt voort0216 Strop uit de karakters', is een uitspraak van Appel, maar hier lijkt toch eerder van het omgekeerde sprake. De psychologie van de hoofdpersonen is moeilijk invoelbaar, behalve van de journalist. Dat hij iets met een ander begint, ligt zeer voor de hand. Hij krijgt er van de echte schrijver (Appel zelf dus) wel erg voor op zijn flikker. Vrouwen zullen dat met me mee kunnen voelen. Misschien moet Sonja Barend het ook nog eens lezen.

Cop vs Killer van Simon de Waal (Vassallucci, € 16,40) is een keiharde politieroman zoals de titel al aangeeft. Rechercheur Frank Spinola neemt het op tegen drugshandelaar Mirko Narain. Ondanks de buitenlands klinkende namen zijn beide mannen gewone Hollanders die ook nog op dezelfde Amsterdamse middelbare school (het Spinozalyceum) zouden hebben gezeten.
De Waal is een politieman die daarnaast ook naam heeft gemaakt als scenarioschrijver van series als Baantjer. Beide kanten van zijn bestaan herken je in het boek. Het is flitsend en vol vaart en soms iets te vol met kennis van zaken, zoals bijvoorbeeld over het werk van een patholoog-anatoom.
Alle hoofdstukken, of liever delen van het verhaal die zelf weer in hoofdstukjes uiteenvallen, zijn voorzien van een exacte tijdsaanduiding (bijvoorbeeld van 04.58 uur tot 10.46 uur). Zou elke minuut echt tellen?

De crimineel heeft problemen, maar de politieman ook. Het lijkt er bijvoorbeeld op dat er een corrupte collega in zijn team zit. Dat zou een belangrijk element in het verhaal moeten vormen, maar het wordt het niet echt. De mens en zijn beweegredenen worden opgeofferd aan de actie en de vaart. Op zich is dat niet erg, maar het wordt zo niet het echte duel dat de titel suggereert. Maar je krijgt wel een moderne, harde politieroman. Zou het feit dat de vrouwen in het verhaal voor het grootste deel een klassieke rol hebben en vooral jammeren, zich tegen De Waal hebben gekeerd bij de juryberaadslagingen? Dat had ik nou bijvoorbeeld eens van Sonja Barend willen horen.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2