archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 18
25 maart 2021
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een regenachtig Portugal Nienke Nieuwenhuizen

1811BS BonecaGestaag regent het vandaag, de gehele dag. Zelfs onze mooie Guadiana kan dat koude, kille, doodse gevoel van een regenachtig Portugal niet wegnemen. Zo´n dampige rivier onderschrijft dat gevoel nog meer. Tot overmaat van ramp is ook de hond van Zé Manel vannacht overleden. Ze heette Boneca (pop). Hoe kwamen ze op die naam voor een grote hond met een loshangende huid? Die kon je met gemak, met tepels en al, nog een keer om haar lichaam slaan.

Ze woonde in een schuur op een groot, omheind, terrein. Haar medebewoners waren een tiental kalkoenen en een twintigtal kippen met vijf hanen. Het omheinde terrein is het begin van een enorm stuk land waarop groente en fruit wordt verbouwd. Het geheel strekt zich uit over enkele honderden meters in de breedte en loopt in de lengte, vanaf de GR15 (Grande Rota do Guadiana), door tot aan de rivier. De uiterwaarden zouden wij zeggen. Een unieke plek!
Mijn landje is door middel van ijzerdraad en paaltjes voor een deel van dit gebied, gescheiden. Ik heb recht van overpad via (een deel van) de groentetuin. Op dat stuk staan in de winter tuinbonen en ’s zomers staat er graan.

Toen ik mijn bedoening net had gekocht had Zé Manel ook nog schapen. De boer is wat ouder en heeft die schapen daarom weggedaan. Ik mis mijn ‘buurvrouwen’ nog steeds. Zo leuk als er een lammetje was geboren en al die bemoeial-achtige tantes moeder en kind met raad en daad terzijde stonden. Ik kan me nog goed de eerste keer herinneren dat ik van het recht tot overpad gebruik maakte. De hele menagerie, kukelde, kakelde, blaatte en blafte. Heb je wel eens het geluid van één kalkoen gehoord? Zo niet zoek het op, op You-tube! En dit waren er wel tien!

Het was vier uur in de middag en het gevogelte mocht los. De boerin liep achter de beesten aan met een lange stok. De aarde tussen de groenten werd, al pikkend, goed schoongehouden en ook de vogelmest deed zijn werk. De kippen stoven opgejaagd door de hanen, weg voor me. En de kalkoenen omringden me in slagorde, met hun staartveren als een prachtige krans om hun lelijke, gelelde koppen. Ik trad het geheel met ontzag tegemoet. De boerin heette me gelukkig vriendelijker welkom en baande door middel van de lange stok een doorgang voor me. De hond zat gelukkig achter het gaas. Ze liet een zware, hese blaf horen. De vier keffers bij het woonhuis bleven niet achter. Hun blaf was niet zwaar, maar ontzettend irritant.

Boneca, de grote hond, leerde ik langzamerhand beter kennen. Op een keer durfde ik haar, door het gaas heen, aan mijn vingers te laten ruiken. De volgende keer beroerde ik haar nek. Uiteindelijk bouwden wij, oudjes, een intieme vriendschap op. Ze hoorde me al van ver aan komen lopen of fietsen. Haar zware blaf kwam me dan tegemoet. In looppas langs de omheining schommelde haar losse huid vrolijk om haar heen. Vervolgens drukte ze haar hele zij-oppervlak zo dicht mogelijk tegen het gaas. Ik stak mijn vingers er op twee plaatsen doorheen en begon te masseren tussen haar ribben, van voor naar achter.

Geen zin van mijn kant kwam niet te pas, want dan liet ze haar zware blaf horen en die werd kracht bijgezet door het irritante gekef van boven, bij het woonhuis. Ik moest wel terug! Na het ritueel afgewerkt te hebben, bleef het dan verder rustig. Bij mijn weggaan van het land werd een wat kortere aanhaling toegestaan. De laatste keer had ik een hoop vuilnis op mijn fiets en had geen handen vrij om  Boneca te masseren. Ze liep al blaffend mee, tot ik de hoek van de omheining had bereikt. Ik voegde haar nog toe: ‘Ik beloof je, als ik weer kom, dan masseer ik je tweemaal zo lang!’ Ze liet een ongewoon zacht gepiep horen. De volgende morgen hoorde ik van Zé Manel, dat zijn cadela ‘Boneca’ die nacht was overleden ...

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com

© 2021 Nienke Nieuwenhuizen meer Nienke Nieuwenhuizen - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Een regenachtig Portugal Nienke Nieuwenhuizen
1811BS BonecaGestaag regent het vandaag, de gehele dag. Zelfs onze mooie Guadiana kan dat koude, kille, doodse gevoel van een regenachtig Portugal niet wegnemen. Zo´n dampige rivier onderschrijft dat gevoel nog meer. Tot overmaat van ramp is ook de hond van Zé Manel vannacht overleden. Ze heette Boneca (pop). Hoe kwamen ze op die naam voor een grote hond met een loshangende huid? Die kon je met gemak, met tepels en al, nog een keer om haar lichaam slaan.

Ze woonde in een schuur op een groot, omheind, terrein. Haar medebewoners waren een tiental kalkoenen en een twintigtal kippen met vijf hanen. Het omheinde terrein is het begin van een enorm stuk land waarop groente en fruit wordt verbouwd. Het geheel strekt zich uit over enkele honderden meters in de breedte en loopt in de lengte, vanaf de GR15 (Grande Rota do Guadiana), door tot aan de rivier. De uiterwaarden zouden wij zeggen. Een unieke plek!
Mijn landje is door middel van ijzerdraad en paaltjes voor een deel van dit gebied, gescheiden. Ik heb recht van overpad via (een deel van) de groentetuin. Op dat stuk staan in de winter tuinbonen en ’s zomers staat er graan.

Toen ik mijn bedoening net had gekocht had Zé Manel ook nog schapen. De boer is wat ouder en heeft die schapen daarom weggedaan. Ik mis mijn ‘buurvrouwen’ nog steeds. Zo leuk als er een lammetje was geboren en al die bemoeial-achtige tantes moeder en kind met raad en daad terzijde stonden. Ik kan me nog goed de eerste keer herinneren dat ik van het recht tot overpad gebruik maakte. De hele menagerie, kukelde, kakelde, blaatte en blafte. Heb je wel eens het geluid van één kalkoen gehoord? Zo niet zoek het op, op You-tube! En dit waren er wel tien!

Het was vier uur in de middag en het gevogelte mocht los. De boerin liep achter de beesten aan met een lange stok. De aarde tussen de groenten werd, al pikkend, goed schoongehouden en ook de vogelmest deed zijn werk. De kippen stoven opgejaagd door de hanen, weg voor me. En de kalkoenen omringden me in slagorde, met hun staartveren als een prachtige krans om hun lelijke, gelelde koppen. Ik trad het geheel met ontzag tegemoet. De boerin heette me gelukkig vriendelijker welkom en baande door middel van de lange stok een doorgang voor me. De hond zat gelukkig achter het gaas. Ze liet een zware, hese blaf horen. De vier keffers bij het woonhuis bleven niet achter. Hun blaf was niet zwaar, maar ontzettend irritant.

Boneca, de grote hond, leerde ik langzamerhand beter kennen. Op een keer durfde ik haar, door het gaas heen, aan mijn vingers te laten ruiken. De volgende keer beroerde ik haar nek. Uiteindelijk bouwden wij, oudjes, een intieme vriendschap op. Ze hoorde me al van ver aan komen lopen of fietsen. Haar zware blaf kwam me dan tegemoet. In looppas langs de omheining schommelde haar losse huid vrolijk om haar heen. Vervolgens drukte ze haar hele zij-oppervlak zo dicht mogelijk tegen het gaas. Ik stak mijn vingers er op twee plaatsen doorheen en begon te masseren tussen haar ribben, van voor naar achter.

Geen zin van mijn kant kwam niet te pas, want dan liet ze haar zware blaf horen en die werd kracht bijgezet door het irritante gekef van boven, bij het woonhuis. Ik moest wel terug! Na het ritueel afgewerkt te hebben, bleef het dan verder rustig. Bij mijn weggaan van het land werd een wat kortere aanhaling toegestaan. De laatste keer had ik een hoop vuilnis op mijn fiets en had geen handen vrij om  Boneca te masseren. Ze liep al blaffend mee, tot ik de hoek van de omheining had bereikt. Ik voegde haar nog toe: ‘Ik beloof je, als ik weer kom, dan masseer ik je tweemaal zo lang!’ Ze liet een ongewoon zacht gepiep horen. De volgende morgen hoorde ik van Zé Manel, dat zijn cadela ‘Boneca’ die nacht was overleden ...

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2021 Nienke Nieuwenhuizen
powered by CJ2