archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 10 Jaargang 18 12 maart 2021

	Bezigheden > Op de centen letten delen printen terug Pas op met wisseltrucs Rob van Olphen Onze Oma was niet alleen geweldig lief, maar ook een bijzonder sociale persoonlijkheid, die zich zelf wegcijferde en altijd voor iedereen klaar stond. Haar start was niet gemakkelijk, geboren in 1880, vroeg haar moeder verloren. Pa was scheepstimmerman, op een bark (een houten zeilboot) die uitsluitend op Suriname voer. Uit Suriname heeft hij een vrouw meegenomen als stiefmoeder voor Wijntje (dat was haar roepnaam). Met moeite heeft ze de Spaanse griep, waar veel mensen toentertijd aan overleden, overleefd. Vroeg getrouwd en vijf kinderen gekregen, 15 kleinkinderen, 23 achterkleinkinderen en 3 achter-achter kleinkinderen. Ze had het niet breed. In het voorjaar zocht ze speelgoed uit voor de kleinkinderen met Sint Nicolaas. Vervolgens bracht ze iedere week 1,50 naar de speelgoedwinkel, eind november waren alle kadootjes afbetaald. Zodra ze hoorde dat er iemand in gezegende staat was, familie of bekende, dan sloeg ze gelijk aan het breien. Dat breien was een passie voor haar, tot diep in de nacht was ze daar mee bezig. Als ze in de bus of in de trein zat te breien dan gebeurde het regelmatig dat ze contact maakte met wildvreemde vrouwen. Voordat ze uitstapte gaf ze die dan haar adres, met de mededeling: stuur maar de maten dan brei ik wel een trui voor je. Onze ouders hadden helaas geen tijd om met ons op vakantie te gaan, vanwege de slagerij. Ik was al 12 jaar toen ik voor het eerst ging. Met m’n 2 broertjes en een paar neefjes, naar een huisje in Ermelo. Drie weken daarvoor was dat huisje nog het onderkomen van zo’n 100 tamme leg-eenden, dat hoorden we van een andere boer. Maar dat vonden wij als stadskinderen helemaal niet erg. We hadden nog nooit een koe, schaap of geit in levende lijve gezien. Nu kon je ze zelfs aanraken en melk zo van de koe drinken. Wat hebben wij daar intens van genoten: twee weken in Ermelo met Oma en Opa. Voor de vakantie was Oma bij een speelgoedwinkel langs geweest. Ze vertelde daar dat ze met de kleinkinderen op vakantie ging. De winkelier zei dat ie ook dolgraag met z’n zoontje op vakantie zou gaan, maar dat het door de zaak helaas niet kon. ‘Hoe oud is dat jong?’ informeerde Oma. ‘Elf jaar’ was het antwoord. ‘Nou dan gaat hij toch fijn met ons mee.’ Zodoende was er 1 extra totaal vreemd jongentje toegevoegd aan onze vakantie. Een broer van onze moeder was heel anders dan de rest van de familie. Hij was de jongste en had het geluk dat hij had kunnen studeren. Niet alleen z’n uiterlijk, maar ook zijn karakter was anders. Hij had een belangrijke positie bij een groot concern. Op zijn verjaardag waren Opa en Oma niet welkom, hij vond ze te simpel. Opa was maar een timmerman. Tsja, ze hadden wel veel moeten bijklussen om meneer te kunnen laten studeren. De laatste jaren ging het wat minder met Oma. Ze moest helaas naar een verzorgingstehuis, waar ze het gelukkig wel naar haar zin had. Met de hele familie hebben we gezorgd dat ze bijna iedere dag bezoek kreeg. Kort voor haar overlijden kwam ze op de proppen met het verhaal dat haar jongste kind bij de geboorte in het ziekenhuis was overleden. Naast haar moet toen een vrouw gelegen hebben die haar kind niet wenste. Oma heeft toen voorgesteld om de baby’s te ruilen en zo is geschied. Nou als het echt waar is, verklaart het veel. ------- Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/ © 2021 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Op de centen letten"

Bezigheden > Op de centen letten
Pas op met wisseltrucs	Rob van Olphen
Onze Oma was niet alleen geweldig lief, maar ook een bijzonder sociale persoonlijkheid, die zich zelf wegcijferde en altijd voor iedereen klaar stond. Haar start was niet gemakkelijk, geboren in 1880, vroeg haar moeder verloren. Pa was scheepstimmerman, op een bark (een houten zeilboot) die uitsluitend op Suriname voer. Uit Suriname heeft hij een vrouw meegenomen als stiefmoeder voor Wijntje (dat was haar roepnaam). Met moeite heeft ze de Spaanse griep, waar veel mensen toentertijd aan overleden, overleefd. Vroeg getrouwd en vijf kinderen gekregen, 15 kleinkinderen, 23 achterkleinkinderen en 3 achter-achter kleinkinderen. Ze had het niet breed. In het voorjaar zocht ze speelgoed uit voor de kleinkinderen met Sint Nicolaas. Vervolgens bracht ze iedere week 1,50 naar de speelgoedwinkel, eind november waren alle kadootjes afbetaald. Zodra ze hoorde dat er iemand in gezegende staat was, familie of bekende, dan sloeg ze gelijk aan het breien. Dat breien was een passie voor haar, tot diep in de nacht was ze daar mee bezig. Als ze in de bus of in de trein zat te breien dan gebeurde het regelmatig dat ze contact maakte met wildvreemde vrouwen. Voordat ze uitstapte gaf ze die dan haar adres, met de mededeling: stuur maar de maten dan brei ik wel een trui voor je. Onze ouders hadden helaas geen tijd om met ons op vakantie te gaan, vanwege de slagerij. Ik was al 12 jaar toen ik voor het eerst ging. Met m’n 2 broertjes en een paar neefjes, naar een huisje in Ermelo. Drie weken daarvoor was dat huisje nog het onderkomen van zo’n 100 tamme leg-eenden, dat hoorden we van een andere boer. Maar dat vonden wij als stadskinderen helemaal niet erg. We hadden nog nooit een koe, schaap of geit in levende lijve gezien. Nu kon je ze zelfs aanraken en melk zo van de koe drinken. Wat hebben wij daar intens van genoten: twee weken in Ermelo met Oma en Opa. Voor de vakantie was Oma bij een speelgoedwinkel langs geweest. Ze vertelde daar dat ze met de kleinkinderen op vakantie ging. De winkelier zei dat ie ook dolgraag met z’n zoontje op vakantie zou gaan, maar dat het door de zaak helaas niet kon. ‘Hoe oud is dat jong?’ informeerde Oma. ‘Elf jaar’ was het antwoord. ‘Nou dan gaat hij toch fijn met ons mee.’ Zodoende was er 1 extra totaal vreemd jongentje toegevoegd aan onze vakantie. Een broer van onze moeder was heel anders dan de rest van de familie. Hij was de jongste en had het geluk dat hij had kunnen studeren. Niet alleen z’n uiterlijk, maar ook zijn karakter was anders. Hij had een belangrijke positie bij een groot concern. Op zijn verjaardag waren Opa en Oma niet welkom, hij vond ze te simpel. Opa was maar een timmerman. Tsja, ze hadden wel veel moeten bijklussen om meneer te kunnen laten studeren. De laatste jaren ging het wat minder met Oma. Ze moest helaas naar een verzorgingstehuis, waar ze het gelukkig wel naar haar zin had. Met de hele familie hebben we gezorgd dat ze bijna iedere dag bezoek kreeg. Kort voor haar overlijden kwam ze op de proppen met het verhaal dat haar jongste kind bij de geboorte in het ziekenhuis was overleden. Naast haar moet toen een vrouw gelegen hebben die haar kind niet wenste. Oma heeft toen voorgesteld om de baby’s te ruilen en zo is geschied. Nou als het echt waar is, verklaart het veel. ------- Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2021 Rob van Olphen
	powered by CJ2