archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 18
11 februari 2021
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
De vermaaksindustrie Reinier van Delden

1808BS VermaakJulio Iglesias.
Daar ga ik goed op.
Ik bedoel qua sfeer die het oproept.
Dan zit ik zo in Spanje.
Dertig jaar terug.
Of veertig misschien wel.
Afijn, de jaren zeventig.
Ik zie mijn tante nog een dansje doen.
Later is ze van een brug gesprongen.
Het arme mens.

Maar goed, het zal Benidorm zijn geweest.
Of een andere kustplaats.
In ieder geval een toeristenoord.
De vermaaksindustrie.
Mijn tante liep langs de rand van het zwembad.
Een hele horde mensen achter haar aan.
De polonaise zogezegd.
Ik weet niet eens of ik er nou bij was.
Maar ik zie het voor me.
Een beeld wat mij is bijgebleven.
Wat ik mogelijk uit verhalen ken.
En er mijn eigen versie van heb gemaakt.

Zij danste of haar leven er van afhing.
Vermoedelijk stond er een coverbandje te spelen.
Waarvan de zanger Julio Iglesias imiteerde.
Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat Julio er zelf was.
Ach, het doet er ook niet toe.
Het was die onbezorgdheid.
Die ik toen blijkbaar voelde.
Hoewel ik mij wel afvraag waar mijn oom dan was.
Die zal wel aan de bar hebben gehangen.
Want die spuugde er ook niet in.
En dat heeft hij geweten.
Die kan het ook niet meer navertellen.

Toch heb ik er hoe dan ook een goed gevoel aan overgehouden.
Het zwembad met die blauwe tegels.
Dat onaangeraakte water.
Waar elk moment iemand in kon vallen.
En mijn tante die danste.
Alsof haar leven er van afhing.
En dat heeft zij geweten.
Toen zij met een smak in het water viel.

-------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com

© 2021 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
De vermaaksindustrie Reinier van Delden
1808BS VermaakJulio Iglesias.
Daar ga ik goed op.
Ik bedoel qua sfeer die het oproept.
Dan zit ik zo in Spanje.
Dertig jaar terug.
Of veertig misschien wel.
Afijn, de jaren zeventig.
Ik zie mijn tante nog een dansje doen.
Later is ze van een brug gesprongen.
Het arme mens.

Maar goed, het zal Benidorm zijn geweest.
Of een andere kustplaats.
In ieder geval een toeristenoord.
De vermaaksindustrie.
Mijn tante liep langs de rand van het zwembad.
Een hele horde mensen achter haar aan.
De polonaise zogezegd.
Ik weet niet eens of ik er nou bij was.
Maar ik zie het voor me.
Een beeld wat mij is bijgebleven.
Wat ik mogelijk uit verhalen ken.
En er mijn eigen versie van heb gemaakt.

Zij danste of haar leven er van afhing.
Vermoedelijk stond er een coverbandje te spelen.
Waarvan de zanger Julio Iglesias imiteerde.
Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat Julio er zelf was.
Ach, het doet er ook niet toe.
Het was die onbezorgdheid.
Die ik toen blijkbaar voelde.
Hoewel ik mij wel afvraag waar mijn oom dan was.
Die zal wel aan de bar hebben gehangen.
Want die spuugde er ook niet in.
En dat heeft hij geweten.
Die kan het ook niet meer navertellen.

Toch heb ik er hoe dan ook een goed gevoel aan overgehouden.
Het zwembad met die blauwe tegels.
Dat onaangeraakte water.
Waar elk moment iemand in kon vallen.
En mijn tante die danste.
Alsof haar leven er van afhing.
En dat heeft zij geweten.
Toen zij met een smak in het water viel.

-------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com
© 2021 Reinier van Delden
powered by CJ2