In de vorige aflevering beschreef ik hoe ik via een openingsverkoop van twee keer de put ING, uitoefenprijs 25 en uitoefentijdstip december 2009 twee maal 655 euro minus 11,50 euro aan bankkosten, ofwel 1298,50 euro op mijn rekening kreeg bijgeschreven. Ik gaf iemand daarmee het recht 200 aandelen ING tot december 2009 aan mij te verkopen voor 25 euro per stuk. Wat is er in de afgelopen maand gebeurd met de waarde van dat contract?

De verwachtingen over de vooruitzichten van ING zijn verbeterd. Je hoeft nu minder te betalen voor een put-optie. Dat speelt mij in de kaart. Als ik vandaag het recht om de aandelen aan mij te verkopen terug koop, dan moet ik daarvoor nog maar betalen twee maal 565 euro plus 11,50 euro aan bankkosten, is 1141,50 euro. Daarmee bedraagt mijn winst na een maand 157 euro. Of nee, de winst is nog iets hoger, want ik krijg over de 1200 euro ook nog een maand rente. Bij een rente van 2 % is dat voor een maand ongeveer 2 euro, wat de totale winst 159 euro maakt. Dat is al weer bijna een retourtje naar Malaga. Ik heb echter "deze positie nog niet gesloten" en blijf dus nog even op mijn geld zitten in de hoop dat de prijs van het contract nog lager wordt en mijn winst dus hoger.

Ik ben niet de enige die op zijn geld blijft zitten, zo hoor ik van allerlei kanten. We sparen teveel en we geven ons vakantiegeld niet uit aan vakantie, maar zetten het vast of betalen er schulden mee af. Bij mij valt dat uiteindelijk nog wel mee. Ik heb ongeveer 50 % van mijn vakantiegeld op de aandelenrekening gestort en via het schrijven van een put ASML voor de korte termijn wil ik het bedrag in twee maanden ongeveer met 10 % laten groeien. Daarna stort ik het weer terug op mijn girorekening om er een nieuw plafond in de woonkamer mee te betalen. Van het resterende vakantiegeld heb ik ongeveer 30 % gestort op onze vakantierekening, waar overigens al meer dan genoeg op staat voor de vakanties die we dit jaar gepland hebben, dus feitelijk zet ik dit deel van het vakantiegeld gewoon om in spaargeld. Tot slot heb ik 20 % gereserveerd, deels om de kinderen een vakantiecentje te kunnen geven en deels voor de onderhoudskosten van mijn auto. Ik besteed dus een deel van het vakantiegeld consumptief (nieuw plafond), een deel zet ik apart op onze vakantierekening en een deel is voor een aantal reservering, die gedeeltelijk met de vakantie te maken hebben.

Vanuit het vakantiepotje koop ik vandaag twee retourtjes Malaga voor 200 euro per stuk. Helaas geeft Transavia voor deze vluchten geen korting. Voor veel andere vluchten werd wel een korting geboden; in de bijbehorende advertentie verwees Transavia naar de berichten in de krant, die repten over het gegeven dat we met z'n allen te weinig van ons vakantiegeld daadwerkelijk aan vakantie uitgeven.

Ik ben benieuwd of het gemiddelde beeld van het sparen en het niet aan vakantie besteden van het vakantiegeld ook voor onze lezers opgaat. Laat eens weten of u/jullie in dat gemiddelde patroon passen. Opvallend is dat de Duitse regering heeft opgeroepen tot loonsverhoging. Niet omdat de werknemers dat verdienen, niet omdat de winst het toelaat, maar puur om de werknemers te verleiden meer uit te geven, meer te consumeren.

Toch weet ik niet of daarmee het spaarprobleem wordt opgelost. Veel geld komt niet in circulatie, omdat er steeds meer geld onder ouderen circuleert, of beter gezegd: niet circuleert. Neem mijn ouders, ze hebben altijd gewoon, maar toch royaal geleefd. Ze kochten hun spullen bij de speciaalzaak, gingen naar een hotel op vakantie en twee jaar geleden kocht mijn vader vlak voor zijn tachtigste verjaardag nog een nieuwe auto. Ze zijn nu wat hulpbehoevender geworden en hun leven buiten de deur is sterk ingekrompen. Dus ook hun consumptief gedrag. Ruwweg geven ze nog maar eenderde uit van het geld dat binnen komt en de rest van het binnenkomende geld wordt omgezet in een groeiend spaartegoed. Ik weet niet of mijnheer Wellink al eens heeft laten uitrekenen hoe vaak die situatie van mijn ouders voorkomt en in welke mate dat de groei van het nationale spaarsaldo verklaart.

Nu nog even terug naar het Legioverdriet. Dexia bank, eigenaar van al Legio Lease contracten, gaat op advies van Duisenberg (ik kan me niet voorstellen dat hij er in slaagt zijn hele pensioen plus neveninkomsten te besteden) een regeling treffen met alle deelnemers. Ik was aanvankelijk blij toen ik las over een kwijtschelding van een deel (ik dacht 30 %) van de schulden. Ik rekende al uit hoeveel troostgeld ik zou krijgen. Maar, de blijdschap verdween weer snel, toen ik las dat Duisenberg de logica uit mijn column had gevolgd: de verliezen worden eerst gesaldeerd met de in de eerste jaren behaalde winsten. Blijft er dan nog een tekort over, dan wordt dat voor ongeveer een derde kwijtgescholden. Logisch en terecht, maar ook een beetje jammer als ik naar mijn eigen situatie kijk.