archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 18
28 januari 2021
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
IJscoman Bram Schilperoord

1807BZ OudOud worden wil (haast) iedereen, maar oud zijn is een andere zaak. Enigszins stram is niet erg, maar een redelijke gezondheid is een zegen. Je doet wat wijsheden op, je hebt wat meer bezittingen en als je zo verstandig bent geweest niet al je geld opgemaakt te hebben dan zou je de dingen kunnen doen die je, toen je nog jong was, je niet kon permitteren. Motorrijden, zweefvliegen, bungeejumpen, de Himalaya beklimmen, ik noem maar wat. Maar helaas, oud worden betekent ‘inleveren’ en dan mag je hopen dat dit beperkt blijft tot je lichaam en dat je geest helder blijft. Maar op een 'bepaalde leeftijd' ontkom je er bijna niet aan terug te kijken naar wat geweest is, waarbij de neiging ontstaat de zaken leuker te zien dan ze in werkelijkheid waren.

Vaak als ik langs een ijssalon loop komt de herinnering boven aan een Italiaanse ijscoman in mijn geboorteplaats, die in de wintermaanden ging schoorsteenvegen. Met een roetzwart gelaat, voorzien van een ketting met een stalen kogel en een ladder op zijn rug, belde de arme kerel huis aan huis aan met de vraag of de schoorsteen geveegd moest worden. Was dat het geval dan klom-ie onvervaard op het dak om aldaar een loodzware ketting door de schoorsteen te laten zakken. Het gevolg was dat een groot gedeelte van het door kranten beschutte vloeroppervlak in de woonkamer bedekt raakte door een gitzwarte laag roet.

IJscomannen van nu zien er trouwens niet meer naar uit dat ze in kou- en vriesweer wel even een dak op klimmen. De ijssalonhouder in mijn buurt, op de Nieuwmarkt in Amsterdam, is een modieuze jongen die voor de vorm nog wel eens een witte jas aantrekt, maar het liefst gekleed gaat in zijn dure Armani kostuum. Hij drinkt een espressootje in zijn eigen tent, als die weer open is, en laat het werk over aan één van zijn talloze nichtjes uit Italië, waarvan er elk jaar weer een nieuwe lichting naar Amsterdam komt.

Zou het beroep nog bestaan? Schoorsteenveger? Kleine kans daarop, niemand heeft meer een kolenkachel. Onwillekeurig ben ik weer even terug in mijn ouderlijk huis in de tijd dat het huis verwarmd werd door slechts één kolenkachel. Waarvan de zogenaamde kolenkit regelmatig gevuld moest worden met eierkolen en antraciet. Die lagen opgeslagen in een donker schuurtje achter het huis. Omdat ik de oudste was, pa meestal vroeg naar bed ging en ik het kolenscheppen in het donkere hok niet aan moeder of mijn kleine broertjes wilde overlaten, rustte op mij de verantwoording de kachel brandende te houden. 'Sweet old memories', maar niet heus.

Enfin, zo zou kan ik nog wel even kunnen doorgaan over lang geleden. Laat ik het maar niet doen. Daarvoor hebben we omroep Max.

--------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2021 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
IJscoman Bram Schilperoord
1807BZ OudOud worden wil (haast) iedereen, maar oud zijn is een andere zaak. Enigszins stram is niet erg, maar een redelijke gezondheid is een zegen. Je doet wat wijsheden op, je hebt wat meer bezittingen en als je zo verstandig bent geweest niet al je geld opgemaakt te hebben dan zou je de dingen kunnen doen die je, toen je nog jong was, je niet kon permitteren. Motorrijden, zweefvliegen, bungeejumpen, de Himalaya beklimmen, ik noem maar wat. Maar helaas, oud worden betekent ‘inleveren’ en dan mag je hopen dat dit beperkt blijft tot je lichaam en dat je geest helder blijft. Maar op een 'bepaalde leeftijd' ontkom je er bijna niet aan terug te kijken naar wat geweest is, waarbij de neiging ontstaat de zaken leuker te zien dan ze in werkelijkheid waren.

Vaak als ik langs een ijssalon loop komt de herinnering boven aan een Italiaanse ijscoman in mijn geboorteplaats, die in de wintermaanden ging schoorsteenvegen. Met een roetzwart gelaat, voorzien van een ketting met een stalen kogel en een ladder op zijn rug, belde de arme kerel huis aan huis aan met de vraag of de schoorsteen geveegd moest worden. Was dat het geval dan klom-ie onvervaard op het dak om aldaar een loodzware ketting door de schoorsteen te laten zakken. Het gevolg was dat een groot gedeelte van het door kranten beschutte vloeroppervlak in de woonkamer bedekt raakte door een gitzwarte laag roet.

IJscomannen van nu zien er trouwens niet meer naar uit dat ze in kou- en vriesweer wel even een dak op klimmen. De ijssalonhouder in mijn buurt, op de Nieuwmarkt in Amsterdam, is een modieuze jongen die voor de vorm nog wel eens een witte jas aantrekt, maar het liefst gekleed gaat in zijn dure Armani kostuum. Hij drinkt een espressootje in zijn eigen tent, als die weer open is, en laat het werk over aan één van zijn talloze nichtjes uit Italië, waarvan er elk jaar weer een nieuwe lichting naar Amsterdam komt.

Zou het beroep nog bestaan? Schoorsteenveger? Kleine kans daarop, niemand heeft meer een kolenkachel. Onwillekeurig ben ik weer even terug in mijn ouderlijk huis in de tijd dat het huis verwarmd werd door slechts één kolenkachel. Waarvan de zogenaamde kolenkit regelmatig gevuld moest worden met eierkolen en antraciet. Die lagen opgeslagen in een donker schuurtje achter het huis. Omdat ik de oudste was, pa meestal vroeg naar bed ging en ik het kolenscheppen in het donkere hok niet aan moeder of mijn kleine broertjes wilde overlaten, rustte op mij de verantwoording de kachel brandende te houden. 'Sweet old memories', maar niet heus.

Enfin, zo zou kan ik nog wel even kunnen doorgaan over lang geleden. Laat ik het maar niet doen. Daarvoor hebben we omroep Max.

--------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2021 Bram Schilperoord
powered by CJ2