archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 4 Jaargang 18 3 december 2020 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Misdaadboeken | ||||
Gelukkig is er bureaupolitiek | Frits Hoorweg | |||
Is Trace elements al weer de 30e van Donna Leon? Heb ik die allemaal gelezen? Ik geloof het wel. Was inspecteur Brunetti steeds de hoofdrolspeler? Nou, ik meen me een verhaal te herinneren waarin een oud document tot een heel ander soort speurtocht dan normaal leidde. Verder gaat het allemaal over Brunetti, al lang en breed ‘Commissario’ natuurlijk. Zelfs de entourage verandert nauwelijks. Hij heeft een baas die Patta heet (misschien heette die vroeger anders, maar z’n rol was dezelfde) en die ‘moet op de hoogte gehouden worden’, liefst zonder dat hij de kans krijgt zich er echt mee te gaan bemoeien. Meestal is Patta doende in een goed blaadje te komen bij zijn politieke bazen (en dus ook bij de pers), of bij duistere machten die het gemeentebestuur niet al te ver van zich wil vervreemden. Gelukkig staat Patta’s secretaresse, Signora Elettra, altijd klaar om Brunetti met raad en daad bij te staan en vooral om hem te helpen door allerlei databestanden te plunderen, zonder dat haar baas er weet van heeft. Waar gaat de zaak deze keer over? In een verpleeghuis voor terminale patiënten zegt een vrouw dingen die erop lijken te duiden dat haar man is vermoord. Maar ja, de paar dingen die ze voor haar dood nog weet uit te brengen bieden nauwelijks aanknopingspunten. Na enig aarzelen, en bijna tegen beter weten in, gaan Brunetti en zijn vrouwelijke collega Griffoni toch maar eens hier en daar informeren. Het blijkt dat de echtgenoot in kwestie werkzaam was bij een meetstation dat zich bezighoudt met de kwaliteit van het grondwater. Aha, de lezer voelt ‘m al aankomen: geknoei met milieuregels om de industrie ter wille te zijn. Nou ja, dat is het natuurlijk toch weer niet alleen. Uit de manier waarop ik het boek samenvat merkt u wel dat ik de bureaupolitiek en het gedoe daar omheen minstens zo interessant vind. Maar ja, aan de andere kant: ik kan hier toch moeilijk de plot gaan zitten samenvatten? Ook bij Ann Cleeves spelen ongemakkelijke bijzaken altijd een voorname rol, maar haar boeken spelen in verre uithoeken van Groot Brittannië. Daar is bureaupolitiek toch iets heel anders dan in het Venetië van Brunetti. De schrijfster begint met The Long Call aan een nieuwe serie (The Two Rivers – serie). Het boek speelt in Noord-Devon. ‘Where the rivers Taw and Torridge meet’, staat op de omslag. Wij kennen de schrijfster vooral van haar boeken die op Shetland en in Northumberland spelen, met Jimmy Perez en Vera Stanhope in de hoofdrollen. De faam van die boeken is waarschijnlijk vooral te herleiden tot de Tv-series die erop gebaseerd zijn. De hoofdrol is nu weggelegd voor detective Matthew Venn. Op het strand wordt het lijk van een man gevonden en even daarna wordt er een zwakbegaafd meisje ontvoerd en daarna nog een. Op het bureau en in de omgeving stapelen de ongemakkelijke bijzaken (zijn het dat eigenlijk wel?) zich op. Hij is, door zich hier te laten benoemen, terug op zijn geboortegrond en komt weer in contact met zijn ouders en het akelige kerkgenootschap waar die bij horen. Hij heeft zich daar zelf van losgemaakt en niet ‘con amore’. In de openingsscène van het boek staat hij buiten de kerk waar de begrafenisdienst voor zijn overleden vader plaatsvindt. Hij besluit toch maar niet naar binnen te gaan en als hij bijna bij z’n auto is wordt hij gebeld met de mededeling dat er een man op het strand is gevonden. Behalve zijn eigen moeizame verleden is er nog veel meer. Zijn man (ja, hij is homo, al mag je dat natuurlijk geen probleem noemen) is directeur van een cultureel centrum waar, blijkt al gauw, allerlei lijntjes lopen naar het slachtoffer. De persoon die dat centrum van de grond heeft getild, en zich er als een soort bestuurder nog steeds mee bemoeit, heeft een dochter met een huis waar de vermoorde man een kamer in had. Tja en dan moet hij ook nog leiding geven een druistige jonge medewerker die een soort pleegzoon is van de hoofdcommissaris. Je zou er haast meelij mee krijgen! Grappig, dat heb ik nou bij Brunetti nog nooit gehad. Terwijl Venetië mij nauwelijks aantrekt en Noord-Devon heel aardig lijkt. ------- Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/ |
||||
© 2020 Frits Hoorweg | ||||
powered by CJ2 |