archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 18
29 oktober 2020
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Het Leidsch Dagblad Carlo van Praag

1802VG Leidsch dagbladDe krantenstapel op de leestafel is nu een meter hoog. Ik heb dus voldoende leesstof. Ik kan de NRC nog aan (zelfs wat makkelijker dan vroeger, toen hij nog niet gevuld werd met de levensgeschiedenissen en opinies van toevallige voorbijgangers), maar meer moet het niet worden, dacht ik. Nu geviel het dat ik een jaar geleden op de markt werd aangeklampt door een jongeman die mij het Leidsch Dagblad wilde aansmeren. Het stond vol interessante artikelen, kostte bijna niets en je kon het elke dag weer opzeggen. Ik wilde alweer doorlopen, maar vroeg me nog even af waar zijn accent vandaan kwam. Hij toonde mij zijn door de krant uitgereikte identiteitskaartje. Stratis Perdikopoulos las ik.

Talenwonder zijnde, ging ik dus over op het Nieuwgrieks, want met zo’n naam is iemand onmiskenbaar een Nieuwgriek. Ik zei hem dat ik al genoeg kranten had, maar hij negeerde deze mededeling en ons gesprek dwaalde af. Waar had ik de taal geleerd, wat vond ik van zijn land, hoe oud was ik, was ik getrouwd, had ik kinderen? Ik waande mij weer even de rugzaktoerist in het Griekenland van de jaren zestig, waar de dorpelingen de vreemdeling meteen bij zijn entree aan een dergelijk interview onderwierpen. Na afloop van dit gesprek had ik niet meer de moed hem zonder abonnement op het Leidsch Dagblad (dat je elke dag zonder probleem kon opzeggen) te verlaten en hem daardoor zijn commissie te onthouden.

Kortom, ik lees nu het Leidsch Dagblad en het valt mij niet tegen. Eindelijk lees ik nu ook het lokale nieuws en ben ik op de hoogte van alle noodlottige initiatieven van het college van B&W en de hierin zitting hebbende extremisten van Groen Links en D66. En er zijn dagelijks twee kruiswoordpuzzels die ik getrouw invul (dwarsmast met twee letters, hoofdstad van Ierland met zes letters, hemellichaam met drie letters beginnend met de letter z). De geest aldus gescherpt hebbend, neem ik kennis van de sportuitslagen die worden weergegeven in tabelvorm, anders dan in de NRC die zich hiervoor te goed voelt en de uitslagen verstopt in artikelen die zich vaak niet met de wedstrijd, maar slechts met de verrichtingen van een enkele veelbelovende speler (waarover je later niets meer hoort) bezighouden. Er zijn soms lang niet onaardige columns. Tommy Wieringa was een van de vaste columnisten van het Leidsch Dagblad, totdat hij in de laatste transferperiode werd verkocht aan de NRC. Dat niveau halen wij nu niet meer, hier in Leiden, maar ik wil u een fragment uit de column van Kari van der Heide in het Leidsch Dagblad 17 oktober 2020 toch niet onthouden.

Als je net als ik een kleuter hebt, weet je dat de gemiddelde kleuterjuf meer gevoelige privéinformatie tot haar beschikking heeft dan Google, Facebook en Whatsapp samen. Kleuters hebben namelijk toegang tot de verbale kwaliteiten van een schoolkind en de pijnlijke eerlijkheid van een peuter. Daardoor zijn ze waanzinnig leuk én waanzinnig gevaarlijk. Ik probeer daar nooit aan te denken als ik een oudergesprekje heb met de kleuterjuf. Maar dat gebeurt toch:
'En Robin, wat wil jij vertellen? En dan zegt Robin: 'Mijn moeder is ongesteld, dus mijn vader moest oprotten.' En dan zegt mijn dochter enthousiast: 'Mijn moeder is ook ongesteld!!' En dan zegt een jongetje, dat geen toegang heeft tot de gesprekken over en de momenten met menstruatiecups en wasbaar maandverband van zijn moeder, 'ieeuuuww, dat is bloed.' En dan zegt een of andere wijsneus 'ja maar dat is geen pijn-bloed. Dat is eitjes-bloed. Dat is geen baby geworden.' En dan zegt de volgende kleuter 'baby's komen van SEKS.' 'Of van een donut, zegt mijn dochter dan, die verwekt is met behulp van een donor'.
…………’

Ik zeg het blad nog niet op en de stapel op de leestafel groeit nu dubbel zo hard. Ik moet weer eens naar de container.


© 2020 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Het Leidsch Dagblad Carlo van Praag
1802VG Leidsch dagbladDe krantenstapel op de leestafel is nu een meter hoog. Ik heb dus voldoende leesstof. Ik kan de NRC nog aan (zelfs wat makkelijker dan vroeger, toen hij nog niet gevuld werd met de levensgeschiedenissen en opinies van toevallige voorbijgangers), maar meer moet het niet worden, dacht ik. Nu geviel het dat ik een jaar geleden op de markt werd aangeklampt door een jongeman die mij het Leidsch Dagblad wilde aansmeren. Het stond vol interessante artikelen, kostte bijna niets en je kon het elke dag weer opzeggen. Ik wilde alweer doorlopen, maar vroeg me nog even af waar zijn accent vandaan kwam. Hij toonde mij zijn door de krant uitgereikte identiteitskaartje. Stratis Perdikopoulos las ik.

Talenwonder zijnde, ging ik dus over op het Nieuwgrieks, want met zo’n naam is iemand onmiskenbaar een Nieuwgriek. Ik zei hem dat ik al genoeg kranten had, maar hij negeerde deze mededeling en ons gesprek dwaalde af. Waar had ik de taal geleerd, wat vond ik van zijn land, hoe oud was ik, was ik getrouwd, had ik kinderen? Ik waande mij weer even de rugzaktoerist in het Griekenland van de jaren zestig, waar de dorpelingen de vreemdeling meteen bij zijn entree aan een dergelijk interview onderwierpen. Na afloop van dit gesprek had ik niet meer de moed hem zonder abonnement op het Leidsch Dagblad (dat je elke dag zonder probleem kon opzeggen) te verlaten en hem daardoor zijn commissie te onthouden.

Kortom, ik lees nu het Leidsch Dagblad en het valt mij niet tegen. Eindelijk lees ik nu ook het lokale nieuws en ben ik op de hoogte van alle noodlottige initiatieven van het college van B&W en de hierin zitting hebbende extremisten van Groen Links en D66. En er zijn dagelijks twee kruiswoordpuzzels die ik getrouw invul (dwarsmast met twee letters, hoofdstad van Ierland met zes letters, hemellichaam met drie letters beginnend met de letter z). De geest aldus gescherpt hebbend, neem ik kennis van de sportuitslagen die worden weergegeven in tabelvorm, anders dan in de NRC die zich hiervoor te goed voelt en de uitslagen verstopt in artikelen die zich vaak niet met de wedstrijd, maar slechts met de verrichtingen van een enkele veelbelovende speler (waarover je later niets meer hoort) bezighouden. Er zijn soms lang niet onaardige columns. Tommy Wieringa was een van de vaste columnisten van het Leidsch Dagblad, totdat hij in de laatste transferperiode werd verkocht aan de NRC. Dat niveau halen wij nu niet meer, hier in Leiden, maar ik wil u een fragment uit de column van Kari van der Heide in het Leidsch Dagblad 17 oktober 2020 toch niet onthouden.

Als je net als ik een kleuter hebt, weet je dat de gemiddelde kleuterjuf meer gevoelige privéinformatie tot haar beschikking heeft dan Google, Facebook en Whatsapp samen. Kleuters hebben namelijk toegang tot de verbale kwaliteiten van een schoolkind en de pijnlijke eerlijkheid van een peuter. Daardoor zijn ze waanzinnig leuk én waanzinnig gevaarlijk. Ik probeer daar nooit aan te denken als ik een oudergesprekje heb met de kleuterjuf. Maar dat gebeurt toch:
'En Robin, wat wil jij vertellen? En dan zegt Robin: 'Mijn moeder is ongesteld, dus mijn vader moest oprotten.' En dan zegt mijn dochter enthousiast: 'Mijn moeder is ook ongesteld!!' En dan zegt een jongetje, dat geen toegang heeft tot de gesprekken over en de momenten met menstruatiecups en wasbaar maandverband van zijn moeder, 'ieeuuuww, dat is bloed.' En dan zegt een of andere wijsneus 'ja maar dat is geen pijn-bloed. Dat is eitjes-bloed. Dat is geen baby geworden.' En dan zegt de volgende kleuter 'baby's komen van SEKS.' 'Of van een donut, zegt mijn dochter dan, die verwekt is met behulp van een donor'.
…………’

Ik zeg het blad nog niet op en de stapel op de leestafel groeit nu dubbel zo hard. Ik moet weer eens naar de container.
© 2020 Carlo van Praag
powered by CJ2