 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 1 Jaargang 18 15 oktober 2020 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
| Lara | Hans Knegtmans | |||
 Een gedenkwaardige dag had het moeten zijn, de zestigste verjaardag van Lara Jenkins. Gemeenteambtenaar in ruste en ooit een extreem getalenteerde pianiste in Berlijn. Het lijkt alweer zo lang geleden. Strikt genomen valt er niet zo bar veel te vieren. Haar zoon Viktor is er tussenuit geknepen. Dat gebeurt wel vaker, maar dit keer komt het wel erg slecht uit. Die avond treedt hij op in een serieuze concertzaal. Dat is op zichzelf al een avontuur, maar zeker als je bedenkt dat het klapstuk van het recital bestaat uit een pianostuk dat hij hoogst persoonlijk gecomponeerd heeft. En nu dit. Hij neemt zijn telefoon niet op, hoe hartelijk en enthousiasmerend Lara ook boodschappen inspreekt.Verdomme, dan moet zij het maar anders aanpakken. Lara vervoegt zich bij de kassa van de concertzaal. Het concert is bijna uitverkocht. Er zijn welgeteld nog 22 plaatsen over, achter in de zaal. Lara koopt ze allemaal. Wie de kaartjes krijgt is van later zorg. Een vernuftig filmscenario. Het verhaal vertelt zichzelf door Lara te volgen op haar odyssee langs (hoofdzakelijk) potentiële concertgangers. De eerste klanten die ze strikt zijn vroegere collega’s bij de gemeente. Die zijn niet te beroerd om het verleden in geuren en kleuren op te rakelen, vooral het feit dat Lara in die tijd een uitgesproken secreet was, met nul komma niks interesse in haar toenmalige werkzaamheden. En zo gaat het maar door. Regisseur en scenarist Jan-Ole Gerster toont zich een creatief verteller en de kijker laat zich gemakkelijk meeslepen in het getroebleerde heden en verleden van de hoofdpersoon. Het blijkt dat Lara in haar jonge jaren een extreem begaafde pianist in spé was. Op een kwaad moment drong het tot haar door dat zij een vaardige instrumentalist zou kunnen worden, maar nooit de sterstatus zou verwerven die zij zichzelf had toegedicht. Geleidelijk beseft de kijker dat zij ook nu nog  niets van haar muzikale bevlogenheid heeft verloren. Op haar rondzwervingen in de wereld van vroeger belandt ze in wat de leskamer van haar vroegere pianomentor was. In plaats van hem treft ze een schooljongen van dertien jaar, die wacht op de terugkeer van zijn leraar. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ongevraagd neemt Lara de rol van onbezoldigde muziekdocent op zich. Zij jaagt het jochie de stuipen op het lijf door haar luidruchtige, angstaanjagende feedback. Nog net voordat de echte leraar terug is, neemt Lara de benen. Dit fragment maakt het waarschijnlijk dat ook Viktor zo’n Spartaanse pianostudie heeft genoten. Zelfs nu hij een grote vent is, die als solist de sterren van de hemel speelt, kan zijn moeder hem nog zo kleineren dat hij zich een meelijwekkende beginneling voelt. Enkele uren voor het optreden bespreken moeder en zoon diens eigen compositie. (Zij heeft tussen neus en lippen door de bladmuziek kunnen bekijken.) Na enige gratuite complimenten moet moeder bekennen dat zij een bepaalde passage iets te romantisch vond, ‘te muzikantesk’. Viktor gaat door de grond van schaamte. Hoe moet dit nu met zijn optreden vanavond? De thematiek van Lara kan gemakkelijk ontsporen in overdreven sentimentaliteit. Gelukkig blijkt de strakke regie van Gerster bestand tegen eventuele soapy uitglijders. En het spel van hoofdpersoon Corinna Harfouch is van uitzonderlijke klasse. Lara toont dat ze ook buiten Hollywood intelligente psycho-thrillers kunnen maken. De film eindigt met een adembenemend klassiek pianostuk, midden in de dranklucht. Mogelijk is dit bedoeld als ‘de nieuwe compositie van Viktor’, vertolkt door zijn moeder. In dat geval zou de conclusie van de film kunnen luiden dat eigenlijk Lara het genie in de familie is. Dat heeft ze na al die jaren van zelfverloochening wel verdiend. -------- De plaatjes zijn van Filmdepot |
||||
| © 2020 Hans Knegtmans | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||