archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 17
1 oktober 2020
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Gehamer op diversiteit Carlo van Praag

1720BS BinnenIk las dat bij de uitreiking van de Oscars voortaan rekening wordt gehouden met de etnische en raciale identiteit van de regisseur, de cast en het thema van de film, zodat de diversiteit van de samenleving weerspiegeld wordt in de gehonoreerde films. De filmrecensente van de NRC, Dana Linssen, vindt dit een goed idee en bepleit een dergelijke verkaveling ook voor de Nederlandse filmprijzen.

Het gehamer op etnische en raciale diversiteit begint pijn te doen aan de oren. Nou kunnen mij die filmprijzen niet veel schelen. Erger is het gedram van Black Lives Matter en dier Nederlandse tentakels. Ja, in de Verenigde Staten zijn zwarte burgers neergeschoten of doodgedrukt door criminelen in politie-uniform en de verontwaardiging daarover laat zich begrijpen, maar de wijze waarop daaraan recentelijk uiting werd gegeven is hoogst schadelijk. In het volle besef dat hun demonstraties binnen de kortste keren worden gekaapt door brandstichters, plunderaars en bewapende bendes, sturen de activisten hun aanhangers de straat op. De chaos en het geweld worden kennelijk voor lief genomen en Trump wrijft zich in zijn handen, want ineens heeft hij weer kans op herverkiezing. Het gelijk van de demonstranten is heilig en de rest is bijzaak.

Nederlandse antiracisten nemen het Amerikaanse model klakkeloos over, slikken het, in verheven sociologische taal gegoten, als proefschrift geaccepteerde, pamflet van Gloria Wekker voor zoete koek en laten zich aanleunen dat de witte schuld de Nederlandse autochtonen collectief aankleeft, terwijl ‘mensen van kleur’ collectief het haasje zijn. De serieuze media sluiten zich voorzichtigheidshalve (denk ik) aan bij het discours van de activisten, of op zijn minst bij hun terminologie. De universiteiten doen dat uit overtuiging. ‘Kleurenblindheid in het strafrecht is niet wenselijk, volgens de deelnemers aan een themamiddag van de Leidse rechtenfaculteit. Als je geen oog hebt voor ras of afkomst kan je het racisme niet bestrijden.

Wat een vreemde redenering. Ik zou zeggen dat kleurenblindheid juist in strijd is met racisme en daarmee per definitie het streefdoel van het antiracisme. Maar de deelnemers duiden kleurenblindheid dan ook graag aan als ‘zogenaamde kleurenblindheid’, alsof het om een fictief verschijnsel gaat. Het zijn geen eerstejaars studenten die hier het woord voeren, maar hoogleraren en universitaire docenten. De Leidse hoogleraar immigratierecht die trainingen geeft aan de politie, begint altijd met de mededeling dat hij zelf ook vooroordelen heeft. ‘Het gaat erom dat we elkaar kunnen corrigeren’.

Dit gaat lijken op een ritueel dat gangbaar was in het communisme waarbij de partijleden verplicht waren zichzelf te beschuldigen. Ik vind het drukkend worden. Als ik mij, zoals in dit schrijfsel, distantieer van de huidige antiracistische ideeënwereld, stempelt dat mij natuurlijk tot racist. Maar u, witte lezer, die zich op uw beurt van mij distantieert, bent net zo goed racist, alleen ‘onbewust’, althans volgens Gloria Wekker en haar geestverwanten wier geschriften het tot bestsellers hebben gebracht.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2020 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Gehamer op diversiteit Carlo van Praag
1720BS BinnenIk las dat bij de uitreiking van de Oscars voortaan rekening wordt gehouden met de etnische en raciale identiteit van de regisseur, de cast en het thema van de film, zodat de diversiteit van de samenleving weerspiegeld wordt in de gehonoreerde films. De filmrecensente van de NRC, Dana Linssen, vindt dit een goed idee en bepleit een dergelijke verkaveling ook voor de Nederlandse filmprijzen.

Het gehamer op etnische en raciale diversiteit begint pijn te doen aan de oren. Nou kunnen mij die filmprijzen niet veel schelen. Erger is het gedram van Black Lives Matter en dier Nederlandse tentakels. Ja, in de Verenigde Staten zijn zwarte burgers neergeschoten of doodgedrukt door criminelen in politie-uniform en de verontwaardiging daarover laat zich begrijpen, maar de wijze waarop daaraan recentelijk uiting werd gegeven is hoogst schadelijk. In het volle besef dat hun demonstraties binnen de kortste keren worden gekaapt door brandstichters, plunderaars en bewapende bendes, sturen de activisten hun aanhangers de straat op. De chaos en het geweld worden kennelijk voor lief genomen en Trump wrijft zich in zijn handen, want ineens heeft hij weer kans op herverkiezing. Het gelijk van de demonstranten is heilig en de rest is bijzaak.

Nederlandse antiracisten nemen het Amerikaanse model klakkeloos over, slikken het, in verheven sociologische taal gegoten, als proefschrift geaccepteerde, pamflet van Gloria Wekker voor zoete koek en laten zich aanleunen dat de witte schuld de Nederlandse autochtonen collectief aankleeft, terwijl ‘mensen van kleur’ collectief het haasje zijn. De serieuze media sluiten zich voorzichtigheidshalve (denk ik) aan bij het discours van de activisten, of op zijn minst bij hun terminologie. De universiteiten doen dat uit overtuiging. ‘Kleurenblindheid in het strafrecht is niet wenselijk, volgens de deelnemers aan een themamiddag van de Leidse rechtenfaculteit. Als je geen oog hebt voor ras of afkomst kan je het racisme niet bestrijden.

Wat een vreemde redenering. Ik zou zeggen dat kleurenblindheid juist in strijd is met racisme en daarmee per definitie het streefdoel van het antiracisme. Maar de deelnemers duiden kleurenblindheid dan ook graag aan als ‘zogenaamde kleurenblindheid’, alsof het om een fictief verschijnsel gaat. Het zijn geen eerstejaars studenten die hier het woord voeren, maar hoogleraren en universitaire docenten. De Leidse hoogleraar immigratierecht die trainingen geeft aan de politie, begint altijd met de mededeling dat hij zelf ook vooroordelen heeft. ‘Het gaat erom dat we elkaar kunnen corrigeren’.

Dit gaat lijken op een ritueel dat gangbaar was in het communisme waarbij de partijleden verplicht waren zichzelf te beschuldigen. Ik vind het drukkend worden. Als ik mij, zoals in dit schrijfsel, distantieer van de huidige antiracistische ideeënwereld, stempelt dat mij natuurlijk tot racist. Maar u, witte lezer, die zich op uw beurt van mij distantieert, bent net zo goed racist, alleen ‘onbewust’, althans volgens Gloria Wekker en haar geestverwanten wier geschriften het tot bestsellers hebben gebracht.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2020 Carlo van Praag
powered by CJ2