archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 17
17 september 2020
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Bergkoning Thomas van der Steen

1719BZ BergkoningBergop fietsen is niks voor mij, ik ben de krabbelaar die nog geen viaduct op komt. Op de twee bulten van Hilversum ben ik voorbereid, die neem ik zonder grimas. Maar in Zuid-Limburg fiets ik elektrisch en een heuse Alpentop mijd ik. Kíjken naar gezwoeg en geploeter van profs op bergflanken doe ik wel graag. Maar omdat er in juli geen Tour is ga ik het toch weer zelf proberen. Ik stippel mijn eigen koninginnenrit uit over 3 cols, let wel, Nederlandse cols.

In de Betuwe stap ik op en over de dijk van de Nederrijn fiets ik met de rivier mee naar het westen. Verheven boven de weilanden links en de rivier rechts vang ik alle wind. Onderweg naar Eck en Wiel heb ik een mooi zicht op de beboste bergen aan de overkant die ik straks ga beklimmen. Daar liggen achtereenvolgens de Wageningse Berg, de Grebbeberg en die van Amerongen.
Bij de eerste ravitaillering in Opheusden verbaas ik mij over alle vrouwen met lange rokken. Meisjes ook, wel frivoler want zij dragen spijkerrokken. Soms vergeet je dat niet heel Nederland is geseculariseerd.

De Amerongse Berg - 69 meter
Op het veer naar de noordoever ben ik de enige met mondkapje. Ik kwam de pont naar Amsterdam-Noord niet eens op zonder. ‘Wij zijn commercieel, geen openbaar vervoer dus het hoeft niet’, zegt de kapitein als hij mijn euro int. Ik durf de discussie niet aan want zij varen natuurlijk onder Gods hoede. In Amerongen is het druk met fietsers en wandelaars die allemaal voor het kasteel komen. Ik zigzag door een peloton grijsaards op E-bikes. Het dorp is een plaatje: eeuwenoude eikenbomen, kasseienstraatjes met aan weerszijden beeldige huisjes met tuinen vol felgekleurde hortensia’s. Aan het einde van het dorp linksaf de Bergweg op, duh. De klim valt in het begin mee, ik hou tempo. Maar verderop wordt het steiler. Juist op dat moment word ik ingehaald door een groepje fanatiekelingen met een Cannondale, een Giant, twee Bianchi’s en een Cervélo. Ik pik aan bij de laatste, een hijgende dikzak. In hun kielzog laat ik me meevoeren naar de top en zet me recht. Tijdens de afdaling rem ik bij want het gaat oerend hard. Pas in Veenendaal hoef ik weer te trappen en zet koers naar Rhenen.

De Grebbeberg - 52 meter
In Rhenen is de tweede ravitaillering, de volgende berg wacht. Ik zet me in gang en passeer Ouwehands Dierenpark waar Wu Wen en Xing Ya resideren. De klim is een zogenaamde loper, voordat ik er erg in heb ben ik boven. Als amateur-historicus stap ik af om het Ereveld te bezoeken. Als kind schaamde ik me een beetje voor die vijf luttele dagen van militair verzet tegen de Duitsers, nu niet meer. Hier is heldhaftig gevochten tegen een superieur en meedogenloos leger. Bij het gedicht Vijf Dagen van J.C. Bloem buig ik het hoofd.

Vijf dagen - en de vrijheid
ging verloren
Vijf jaren - en eerst toen
werd zij herboren
Zo moeizaam triomfeert
gerechtigheid
Aan dit besef zij deze
grond gewijd


De Wageningse Berg - 42 meter
Het is de laagste van de drie maar wel de laatste. De route erheen gaat over de Grebbedijk en geeft een prachtig zicht op rivier, haar uiterwaarden en de schoorstenen van oude steenfabrieken. Als ik linksom de straat naar boven indraai moet ik slikken. Steil, steiler, steilst gaat het. Ik moet uit het zadel en verwoed trap ik me in het zweet. De helling is kort maar vinnig. Hijgend kom ik boven maar de beloning is zoet. Arboretum Belmonte is een schitterend park, na al dat gefiets is het ontspannen wandelen. Het panorama is overdonderend, de rivier glinstert door het laagland.

Ach dat klimmen, het stelde niks voor. Achteraf bleek ik ook nog de makkelijkste kant van de heuvels te hebben gekozen. Als er een beroep wordt gedaan op karakter en doorzettingsvermogen, dan pas ik. Geen bolletjestrui voor mij, daar hebben we Tom en Bauke voor.

-----
Het plaatje is van de schrijver


© 2020 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Bergkoning Thomas van der Steen
1719BZ BergkoningBergop fietsen is niks voor mij, ik ben de krabbelaar die nog geen viaduct op komt. Op de twee bulten van Hilversum ben ik voorbereid, die neem ik zonder grimas. Maar in Zuid-Limburg fiets ik elektrisch en een heuse Alpentop mijd ik. Kíjken naar gezwoeg en geploeter van profs op bergflanken doe ik wel graag. Maar omdat er in juli geen Tour is ga ik het toch weer zelf proberen. Ik stippel mijn eigen koninginnenrit uit over 3 cols, let wel, Nederlandse cols.

In de Betuwe stap ik op en over de dijk van de Nederrijn fiets ik met de rivier mee naar het westen. Verheven boven de weilanden links en de rivier rechts vang ik alle wind. Onderweg naar Eck en Wiel heb ik een mooi zicht op de beboste bergen aan de overkant die ik straks ga beklimmen. Daar liggen achtereenvolgens de Wageningse Berg, de Grebbeberg en die van Amerongen.
Bij de eerste ravitaillering in Opheusden verbaas ik mij over alle vrouwen met lange rokken. Meisjes ook, wel frivoler want zij dragen spijkerrokken. Soms vergeet je dat niet heel Nederland is geseculariseerd.

De Amerongse Berg - 69 meter
Op het veer naar de noordoever ben ik de enige met mondkapje. Ik kwam de pont naar Amsterdam-Noord niet eens op zonder. ‘Wij zijn commercieel, geen openbaar vervoer dus het hoeft niet’, zegt de kapitein als hij mijn euro int. Ik durf de discussie niet aan want zij varen natuurlijk onder Gods hoede. In Amerongen is het druk met fietsers en wandelaars die allemaal voor het kasteel komen. Ik zigzag door een peloton grijsaards op E-bikes. Het dorp is een plaatje: eeuwenoude eikenbomen, kasseienstraatjes met aan weerszijden beeldige huisjes met tuinen vol felgekleurde hortensia’s. Aan het einde van het dorp linksaf de Bergweg op, duh. De klim valt in het begin mee, ik hou tempo. Maar verderop wordt het steiler. Juist op dat moment word ik ingehaald door een groepje fanatiekelingen met een Cannondale, een Giant, twee Bianchi’s en een Cervélo. Ik pik aan bij de laatste, een hijgende dikzak. In hun kielzog laat ik me meevoeren naar de top en zet me recht. Tijdens de afdaling rem ik bij want het gaat oerend hard. Pas in Veenendaal hoef ik weer te trappen en zet koers naar Rhenen.

De Grebbeberg - 52 meter
In Rhenen is de tweede ravitaillering, de volgende berg wacht. Ik zet me in gang en passeer Ouwehands Dierenpark waar Wu Wen en Xing Ya resideren. De klim is een zogenaamde loper, voordat ik er erg in heb ben ik boven. Als amateur-historicus stap ik af om het Ereveld te bezoeken. Als kind schaamde ik me een beetje voor die vijf luttele dagen van militair verzet tegen de Duitsers, nu niet meer. Hier is heldhaftig gevochten tegen een superieur en meedogenloos leger. Bij het gedicht Vijf Dagen van J.C. Bloem buig ik het hoofd.

Vijf dagen - en de vrijheid
ging verloren
Vijf jaren - en eerst toen
werd zij herboren
Zo moeizaam triomfeert
gerechtigheid
Aan dit besef zij deze
grond gewijd


De Wageningse Berg - 42 meter
Het is de laagste van de drie maar wel de laatste. De route erheen gaat over de Grebbedijk en geeft een prachtig zicht op rivier, haar uiterwaarden en de schoorstenen van oude steenfabrieken. Als ik linksom de straat naar boven indraai moet ik slikken. Steil, steiler, steilst gaat het. Ik moet uit het zadel en verwoed trap ik me in het zweet. De helling is kort maar vinnig. Hijgend kom ik boven maar de beloning is zoet. Arboretum Belmonte is een schitterend park, na al dat gefiets is het ontspannen wandelen. Het panorama is overdonderend, de rivier glinstert door het laagland.

Ach dat klimmen, het stelde niks voor. Achteraf bleek ik ook nog de makkelijkste kant van de heuvels te hebben gekozen. Als er een beroep wordt gedaan op karakter en doorzettingsvermogen, dan pas ik. Geen bolletjestrui voor mij, daar hebben we Tom en Bauke voor.

-----
Het plaatje is van de schrijver
© 2020 Thomas van der Steen
powered by CJ2