 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 17 Jaargang 17 2 juli 2020 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Op de fiets | ||||
| Veelstromenland | Thomas van der Steen | |||
 De titel zou eigenlijk Tweestromenland worden, een verwijzing naar het bijbelse Mesopotamië. Omdat ik langs twee onbeduidende Noord-Hollandse riviertjes de Angstel en 't Gein zou fietsen, leek het me grappig om te refereren aan de Eufraat en de Tigris. Maar van huis naar Loenersloot word ik voortdurend omringd door water. Eerst de Gooise en ‘s Gravelandse Vaarten, dan het Hilversums Kanaal met links de Wijde Blik en rechts het Wijde Gat, daarna de Vecht en het Amsterdam-Rijnkanaal over, water, water, overal water. Aan de oever van de kronkelende Angstel - wat, de Amstel, nee de Angstel - laaf ik mij aan de gemeentelijke waterkraan van Loenersloot. Weer water.De Angstel Direct een mooi decor, er verschuilt zich een kasteeltje achter treurwilgen. Het theehuisje is in de kleur zwembadblauw geschilderd. De rododendrons zijn definitief uitgebloeid, maar daarvoor in de plaats zijn er roze en rode rozen. Op het water bloeien waterlelies uitbundig. Koeien staren me uilig aan vanuit de polder. De eerste molen van de dag maalt sloten vol of leeg. Op links een oude fabrieksschoorsteen, die hoort bij de stomerij die hier ligt omdat het water zijdezacht is. Vlak voor het dorp Baambrugge stop ik voor haar begraafplaatsje. Een pas geschilderd ijzeren hek biedt toegang tot een prachtig onderhouden erf, er ligt geen steen scheef. De families Griffioen en Samplonius maken hier de dienst uit. De Rijksstraatweg gaat over in de Lange Coupure, kijk, dat is pas een straatnaam. Ik bereik Abcoude, waar de terrassen zijn gevuld naar de nu geldende richtlijnen. De Angstel voert me door het binnenste van het dorp. De bewoners hebben allemaal een boot voor hun deur dobberen. De rivier mondt uit in het Abcoudermeer, feitelijk een meertje. Het fietspad erlangs heet Amsterdamsestraatweg en eindigt dan ook bij het bordje Amsterdam. Het Gein Tussen de slijter en de Hema stroomt een watertje noordwaarts, het lijkt een sloot. Eerst is het Gein onzichtbaar, omdat het langs de achtertuinen van de huizen aan de Kerkstraat loopt. Maar aan de rand van het dorp komt ‘ie' tevoorschijn. Prachtige plek, hier treurt de grootste wilg die ik ooit zag. Daarnaast het uit 1871 daterende stationsgebouw van Abcoude. Statig, wit, begroeid met klimop, maar werkeloos. Er dendert net een Intercity onder het aquaduct door dat voor de rivier is aangelegd. Ik kies voor het weggetje aan de linkeroever, want die is dichter begroeid. De bladeren zullen mij niet alleen behoeden voor de gloeiende zon, maar ook voor forse tegenwind. Naar Driemond is het niet meer dan 8 kilometer, maar het zijn de mooiste kilometers die ik ooit fietste. Elk huisje, boerderij of herenhuis is begerenswaardig. Schapen, biggen, koeien of kippen onder fruitbomen in de voortuin, terwijl het uitzicht in de achtertuin zich strekt tot de horizon. En dan ook nog dat traag slingerende riviertje vlakbij. Met pijn in het hart verlaat ik bij Driemond de lusthof. Het Gein en de Gaasp vloeien hier samen om verderop te verdwijnen in het Amsterdam-Rijnkanaal Amsterdam-Rijnkanaal Ik kan dezelfde weg terug, maar kies de sportieve optie. Het kanaal loopt als een streep naar Loenersloot, met 4 Beaufort pal in de rug. Alle ter zake doende Apps zet ik op nul en druk op start als ik mij in gang trek. Als een tijdrijder fiets ik in de meest aerodynamische positie mogelijk. Op mijn malende benen na houd ik mijn lichaam stil. Ik jaag op de binnenvaartschepen als waren het hazen, suis langs de bomen en vlieg over het asfalt. Onder de Loenerslootsebrug druk ik op stop en klik door naar de gemiddelde snelheid van de afgelopen 12 kilometer. Hijgend kijk ik naar het scherm, een tegenvallende 33,68 is mijn deel. ---------- Het plaatje is van Petra Busstra Meer informatie: www.petrabusstra.com |
||||
| © 2020 Thomas van der Steen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||