archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 17
2 juli 2020
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
De schoonheid der dingen Reinier van Delden

1717BS SchoonheidEen vriend van mij is dood.
Ergens voel ik mij schuldig.
Ik had langs kunnen gaan.
Maar elkaar uit het oog verloren.
De dingen anders gaan zien.
En dan verwatert het.
Ik hoorde dat hij in een verpleegtehuis zat.
Dat hoor je dan via via.
Je vangt het ergens op.
Het drukte enigszins op mijn geweten.
Je hebt natuurlijk je bezigheden.
Je werk.
Een vriendin.
Je dagelijkse leven.

Hoe lang had ik hem niet gesproken.
Een jaar of zes zeker.
En daarvoor was het ook maar mondjesmaat.
Ik had het druk.
En hij had niks te doen.
Maar daarvoor nog.
Toch al gauw twintig jaar terug.
Toen was het een held.
In mijn ogen dan.
Ook al was hij zachtaardig.
Liet hij soms over zich heenlopen.
Werd hij weggehoond.
En uitte dan zijn gruwel tegen mij.
Over die schreeuwlelijkerds.
Die soms de as van hun sigaret in zijn borstzakje afklopte.

Zeer vernederend vond ik dat.
Maar ook ik ondernam geen actie.
Had ik misschien wel moeten doen.
Hij maande mij dan tot kalmte.
En noemde ze de onwetenden.
Die niet wisten wat ze deden.
Het had bijna iets religieus.
Liever had hij het over de liefde.
Of gewoon überhaupt het contact tussen mensen.
De schoonheid der dingen.
Ik hing aan zijn lippen.
En had hem nu maar al te graag verteld.
Over de wijnvlek op haar achillespees.
In de vorm van een hartje.

--------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/

© 2020 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
De schoonheid der dingen Reinier van Delden
1717BS SchoonheidEen vriend van mij is dood.
Ergens voel ik mij schuldig.
Ik had langs kunnen gaan.
Maar elkaar uit het oog verloren.
De dingen anders gaan zien.
En dan verwatert het.
Ik hoorde dat hij in een verpleegtehuis zat.
Dat hoor je dan via via.
Je vangt het ergens op.
Het drukte enigszins op mijn geweten.
Je hebt natuurlijk je bezigheden.
Je werk.
Een vriendin.
Je dagelijkse leven.

Hoe lang had ik hem niet gesproken.
Een jaar of zes zeker.
En daarvoor was het ook maar mondjesmaat.
Ik had het druk.
En hij had niks te doen.
Maar daarvoor nog.
Toch al gauw twintig jaar terug.
Toen was het een held.
In mijn ogen dan.
Ook al was hij zachtaardig.
Liet hij soms over zich heenlopen.
Werd hij weggehoond.
En uitte dan zijn gruwel tegen mij.
Over die schreeuwlelijkerds.
Die soms de as van hun sigaret in zijn borstzakje afklopte.

Zeer vernederend vond ik dat.
Maar ook ik ondernam geen actie.
Had ik misschien wel moeten doen.
Hij maande mij dan tot kalmte.
En noemde ze de onwetenden.
Die niet wisten wat ze deden.
Het had bijna iets religieus.
Liever had hij het over de liefde.
Of gewoon überhaupt het contact tussen mensen.
De schoonheid der dingen.
Ik hing aan zijn lippen.
En had hem nu maar al te graag verteld.
Over de wijnvlek op haar achillespees.
In de vorm van een hartje.

--------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2020 Reinier van Delden
powered by CJ2