archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 16 Jaargang 17 18 juni 2020

	Bezigheden > Op de centen letten delen printen terug Mijn weekendbaantje bij De Plu Rob van Olphen Toen ik een jaar of twaalf was, werkte ik in het weekend bij ‘De Plu’, van de familie Kalisvaart, voor het formidabele salaris van veertig cent per uur! De werkzaamheden bestonden onder andere uit de aardappels (kanjers van binten) in grote teilen gooien, waarna ze grondig met een borstel gewassen en goed nagespoeld moesten worden. Dit alles gebeurde buiten op de binnenplaats en in de winter was het afzien. Vaak was het zo koud, dat het water bevroren was. Dan moest je eerst het ijs breken en was het een heel gedoe, en een hels karwei, om de aardappels te pitten. Op zaterdag werden in de keuken taarten en ander gebak bereid, door een aardige banketbakker. Het gebak werd op maat gesneden en alle stukjes die er afvielen, of mislukt waren, mocht ik opeten. Tjonge, wat was dat een traktatie! Thuis werd ik niet zo verwend met al dat gebak. Met etenstijd maakte Ma Kalisvaart heerlijke broodjes, met roomboter en veel verschillende vleeswaren, klaar voor iedereen die in de zaak werkte. Als de aardappels gewassen waren en ontdaan van slechte plekken, moest je ze in een groot snijapparaat doen, precies in het midden en vervolgens een zware hendel naar beneden drukken. Dat was heel pittig voor een jochie van twaalf. Het moest altijd heel snel gebeuren en na die klus voelde je je helemaal afgepeigerd. Op zondagochtend vroeg bestond mijn taak uit het bakken van de frites. Dat vond ik wel erg leuk om te doen. Een grote puntzak friet kostte in die tijd vijfentwintig cent en voor een patatje mèt betaalde je vijf cent extra. Ik heb goede herinneringen aan de familie Kalisvaart, aardige hard werkende mensen. Elke keer als ik langsrijd moet ik aan die zelf gebakken patat-frites denken van 65 jaar geleden. -------- Noot van de redactie: Rob van Olphen is herstellende van Corona. Hij vroeg speciaal om een plaatje van Han Busstra, omdat die hem in het ziekenhuis is komen opzoeken, twee keer! © 2020 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Op de centen letten"

Bezigheden > Op de centen letten
Mijn weekendbaantje bij De Plu	Rob van Olphen
Toen ik een jaar of twaalf was, werkte ik in het weekend bij ‘De Plu’, van de familie Kalisvaart, voor het formidabele salaris van veertig cent per uur! De werkzaamheden bestonden onder andere uit de aardappels (kanjers van binten) in grote teilen gooien, waarna ze grondig met een borstel gewassen en goed nagespoeld moesten worden. Dit alles gebeurde buiten op de binnenplaats en in de winter was het afzien. Vaak was het zo koud, dat het water bevroren was. Dan moest je eerst het ijs breken en was het een heel gedoe, en een hels karwei, om de aardappels te pitten. Op zaterdag werden in de keuken taarten en ander gebak bereid, door een aardige banketbakker. Het gebak werd op maat gesneden en alle stukjes die er afvielen, of mislukt waren, mocht ik opeten. Tjonge, wat was dat een traktatie! Thuis werd ik niet zo verwend met al dat gebak. Met etenstijd maakte Ma Kalisvaart heerlijke broodjes, met roomboter en veel verschillende vleeswaren, klaar voor iedereen die in de zaak werkte. Als de aardappels gewassen waren en ontdaan van slechte plekken, moest je ze in een groot snijapparaat doen, precies in het midden en vervolgens een zware hendel naar beneden drukken. Dat was heel pittig voor een jochie van twaalf. Het moest altijd heel snel gebeuren en na die klus voelde je je helemaal afgepeigerd. Op zondagochtend vroeg bestond mijn taak uit het bakken van de frites. Dat vond ik wel erg leuk om te doen. Een grote puntzak friet kostte in die tijd vijfentwintig cent en voor een patatje mèt betaalde je vijf cent extra. Ik heb goede herinneringen aan de familie Kalisvaart, aardige hard werkende mensen. Elke keer als ik langsrijd moet ik aan die zelf gebakken patat-frites denken van 65 jaar geleden. -------- Noot van de redactie: Rob van Olphen is herstellende van Corona. Hij vroeg speciaal om een plaatje van Han Busstra, omdat die hem in het ziekenhuis is komen opzoeken, twee keer!
© 2020 Rob van Olphen
	powered by CJ2