archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 17
14 mei 2020
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Vreemd Reinier van Delden

1714BZ vreemdIk ken iemand die kil is.
Tegen mij althans.
Zou niet weten wat ik hem misdaan heb.
Maar hij groet nooit.
Ik moet bij wijze van spreken echt voor hem gaan staan.
Dat hij niet om mij heen kan.
Dan wil hij nog wel eens een knikje geven.
En komt er een voorzichtig ‘hoi’ uit.

Ik zit echt in mijn geheugen te graven.
Waar is het mis gegaan.
Ik kan zo gauw echt niks bedenken.
Ben ik soms te druk.
Praat ik teveel.
Dat zou kunnen.
Maar of hij zich daar nou aan stoort.
Hij is nogal op zichzelf.
Doet zijn eigen ding.
En dat is zijn goed recht natuurlijk.
Anderen zegt hij wel gedag.
Niet dat hij ze nou meteen omhelst.
Daar is hij het type niet naar.
Maar het gaat toch wat gemoedelijker.

Ik heb ook nog nooit een aanvaring met hem gehad.
Althans, ik kan het mij niet heugen.
Misschien dat ik hem een keer over het hoofd zag.
Maar ook dat lijkt mij vreemd.
Ik ben meestal wel alert.
Zeker op het menselijk vlak.
Ik probeer nooit iemand over te slaan.
Zou ik soms voor mijn beurt gepraat hebben.
Dat hij wellicht iets wou zeggen.
Iets wat op het puntje van zijn tong lag.
En dat ik er dan mogelijk doorheen tetterde.
En hij zich vervolgens zat op te vreten.
Dat hij dan dacht, daar heb je hem weer.

In plaats van dat hij het nou zegt.
Dan weet ik waar ik aan toe ben.
Maar hij zwijgt als het graf.
Vermijd elk oogcontact.
Terwijl ik mij van geen kwaad bewust ben.
En ik mij afvraag wat er in hemelsnaam mis met mij is.

-------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Vreemd Reinier van Delden
1714BZ vreemdIk ken iemand die kil is.
Tegen mij althans.
Zou niet weten wat ik hem misdaan heb.
Maar hij groet nooit.
Ik moet bij wijze van spreken echt voor hem gaan staan.
Dat hij niet om mij heen kan.
Dan wil hij nog wel eens een knikje geven.
En komt er een voorzichtig ‘hoi’ uit.

Ik zit echt in mijn geheugen te graven.
Waar is het mis gegaan.
Ik kan zo gauw echt niks bedenken.
Ben ik soms te druk.
Praat ik teveel.
Dat zou kunnen.
Maar of hij zich daar nou aan stoort.
Hij is nogal op zichzelf.
Doet zijn eigen ding.
En dat is zijn goed recht natuurlijk.
Anderen zegt hij wel gedag.
Niet dat hij ze nou meteen omhelst.
Daar is hij het type niet naar.
Maar het gaat toch wat gemoedelijker.

Ik heb ook nog nooit een aanvaring met hem gehad.
Althans, ik kan het mij niet heugen.
Misschien dat ik hem een keer over het hoofd zag.
Maar ook dat lijkt mij vreemd.
Ik ben meestal wel alert.
Zeker op het menselijk vlak.
Ik probeer nooit iemand over te slaan.
Zou ik soms voor mijn beurt gepraat hebben.
Dat hij wellicht iets wou zeggen.
Iets wat op het puntje van zijn tong lag.
En dat ik er dan mogelijk doorheen tetterde.
En hij zich vervolgens zat op te vreten.
Dat hij dan dacht, daar heb je hem weer.

In plaats van dat hij het nou zegt.
Dan weet ik waar ik aan toe ben.
Maar hij zwijgt als het graf.
Vermijd elk oogcontact.
Terwijl ik mij van geen kwaad bewust ben.
En ik mij afvraag wat er in hemelsnaam mis met mij is.

-------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Reinier van Delden
powered by CJ2