archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 17
23 april 2020
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Vinyl of de hobbel van reminiscentie * Henk Klaren

1713VG Vinyl
Je hebt van die tijden waarin mensen de neiging hebben om terug te kijken. Het lijkt er op, dat dit tijdsgewricht er zo één is. Nou ja, als je tenminste uitgaat van sommige signalen op de sociale media. Natuurlijk kun je de representativiteit van dat soort gedoe in twijfel trekken. En wees gerust, ik ga geen belangrijke conclusies trekken uit hetgeen zo nu en dan eens langs komt op Facebook, het enige sociale medium dat ik gebruik. OK behalve Whatsapp, maar als je daar het aantal groepen beperkt tot je familie en je straat dan is het meer een schrijftelefoon met beeldmogelijkheid. Althans zoals ik hem gebruik. Wel sociaal, maar niet ‘social’ zou je kunnen zeggen. ‘Social media’ is eigenlijk net zo’n soort begrip als ‘reality TV’. ‘Social media’ zijn vrij vaak nogal a-sociaal en ‘reality TV’ heeft niet zo veel met de werkelijkheid te maken. Niets, welbeschouwd.

En toch heb ik Facebook. Ik ken alle bezwaren en toch vind ik het per saldo wel leuk. Als je een beetje wegblijft bij de discussies dan erger je je ook niet aan allerlei suffe opinies. En als je niet meedoet aan stomme testjes. Sorry voor het pleonasme: álle testjes op social media zijn stom. En als je een beetje geduld hebt met tegeltjeswijsheden. Ach: dan zie je nog wel eens wat leuks voorbijkomen, vooral van familie en goede vrienden.

In deze tijden van enige verveling komen op Facebook van die ‘uitdagingen’ langs. Vaak hebben die dan ook een soort kettingbriefaspect. Ik heb aan eentje meegedaan (behalve dan dat ik het kettingbriefaspect heb overgeslagen, ik wou daar verder geen fb-vrienden mee opzadelen). Je moest tien dagen achter elkaar de vinyl-elpeehoezen op je tijdlijn posten van platen die veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van je muzikale smaak. Ik kreeg de uitdaging van mijn dochter. Ze was mijn zoon net voor. Daar baalde hij een beetje van. Maar zodoende kon ik dus ook de lijstjes van mijn kroost volgen.

Bij mijn zoon trof ik The Shadows aan en Elvis, Dr. Hook en The Band. M’n dochter deed er niet voor onder met Bob Marley, The Mama’s and the Papa’s, Carol King (Tapestry natuurlijk) en Dylan. Dat soort muziek hoort geloof ik niet in de hobbel van reminiscentie van Douwe Draaisma. Gelukkig wordt goede smaak ook wel eens doorgegeven naar de volgende generatie. En niet alléén goede smaak natuurlijk. Mijn ouders hadden niet veel (wat zeg ik: héél weinig) platen en ik vind The Platters (OK, twee nummers maar) en Guy Mitchell nog steeds leuk. Verdi’s Slavenkoor is ook prachtig. Dat stond op hun enige elpee: Music for the Millions. Maar daar stond ook het Drinklied uit Der Bettelstudent op. In een Engelstalige versie door de tenor Mario Lanza. Eigenlijk vind ik het vreselijk, maar ik mag het graag horen. En meezingen als er niemand binnen gehoorafstand is (en dat is veel meer dan anderhalve meter).

En overigens zijn volgende generaties ook nog beïnvloedbaar. Niet dat mijn nageslacht wegloopt met Mario Lanza, hoor. Het zou me verbazen als ze wisten wie dat was. Maar mijn oudste kleindochter vroeg voor haar vorige verjaardag (of was het Sinterklaas?) de Vinylelpee Tapestry van Carol King. Ze kreeg ons oude exemplaar. We hebben toch geen platenspeler meer. En toen we laatst bij haar en haar partner op bezoek waren, zag ik een elpee van The Pretty Things staan. Ha, die heb ik halfweg de jaren zestig van de vorige eeuw nog live gezien tijdens The Flight to the Lowlands Paradise in de Utrechtse Jaarbeurs.

Rock and Roll is here to stay.
-------
Het plaatje is van de schrijver


© 2020 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Vinyl of de hobbel van reminiscentie * Henk Klaren
1713VG Vinyl
Je hebt van die tijden waarin mensen de neiging hebben om terug te kijken. Het lijkt er op, dat dit tijdsgewricht er zo één is. Nou ja, als je tenminste uitgaat van sommige signalen op de sociale media. Natuurlijk kun je de representativiteit van dat soort gedoe in twijfel trekken. En wees gerust, ik ga geen belangrijke conclusies trekken uit hetgeen zo nu en dan eens langs komt op Facebook, het enige sociale medium dat ik gebruik. OK behalve Whatsapp, maar als je daar het aantal groepen beperkt tot je familie en je straat dan is het meer een schrijftelefoon met beeldmogelijkheid. Althans zoals ik hem gebruik. Wel sociaal, maar niet ‘social’ zou je kunnen zeggen. ‘Social media’ is eigenlijk net zo’n soort begrip als ‘reality TV’. ‘Social media’ zijn vrij vaak nogal a-sociaal en ‘reality TV’ heeft niet zo veel met de werkelijkheid te maken. Niets, welbeschouwd.

En toch heb ik Facebook. Ik ken alle bezwaren en toch vind ik het per saldo wel leuk. Als je een beetje wegblijft bij de discussies dan erger je je ook niet aan allerlei suffe opinies. En als je niet meedoet aan stomme testjes. Sorry voor het pleonasme: álle testjes op social media zijn stom. En als je een beetje geduld hebt met tegeltjeswijsheden. Ach: dan zie je nog wel eens wat leuks voorbijkomen, vooral van familie en goede vrienden.

In deze tijden van enige verveling komen op Facebook van die ‘uitdagingen’ langs. Vaak hebben die dan ook een soort kettingbriefaspect. Ik heb aan eentje meegedaan (behalve dan dat ik het kettingbriefaspect heb overgeslagen, ik wou daar verder geen fb-vrienden mee opzadelen). Je moest tien dagen achter elkaar de vinyl-elpeehoezen op je tijdlijn posten van platen die veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van je muzikale smaak. Ik kreeg de uitdaging van mijn dochter. Ze was mijn zoon net voor. Daar baalde hij een beetje van. Maar zodoende kon ik dus ook de lijstjes van mijn kroost volgen.

Bij mijn zoon trof ik The Shadows aan en Elvis, Dr. Hook en The Band. M’n dochter deed er niet voor onder met Bob Marley, The Mama’s and the Papa’s, Carol King (Tapestry natuurlijk) en Dylan. Dat soort muziek hoort geloof ik niet in de hobbel van reminiscentie van Douwe Draaisma. Gelukkig wordt goede smaak ook wel eens doorgegeven naar de volgende generatie. En niet alléén goede smaak natuurlijk. Mijn ouders hadden niet veel (wat zeg ik: héél weinig) platen en ik vind The Platters (OK, twee nummers maar) en Guy Mitchell nog steeds leuk. Verdi’s Slavenkoor is ook prachtig. Dat stond op hun enige elpee: Music for the Millions. Maar daar stond ook het Drinklied uit Der Bettelstudent op. In een Engelstalige versie door de tenor Mario Lanza. Eigenlijk vind ik het vreselijk, maar ik mag het graag horen. En meezingen als er niemand binnen gehoorafstand is (en dat is veel meer dan anderhalve meter).

En overigens zijn volgende generaties ook nog beïnvloedbaar. Niet dat mijn nageslacht wegloopt met Mario Lanza, hoor. Het zou me verbazen als ze wisten wie dat was. Maar mijn oudste kleindochter vroeg voor haar vorige verjaardag (of was het Sinterklaas?) de Vinylelpee Tapestry van Carol King. Ze kreeg ons oude exemplaar. We hebben toch geen platenspeler meer. En toen we laatst bij haar en haar partner op bezoek waren, zag ik een elpee van The Pretty Things staan. Ha, die heb ik halfweg de jaren zestig van de vorige eeuw nog live gezien tijdens The Flight to the Lowlands Paradise in de Utrechtse Jaarbeurs.

Rock and Roll is here to stay.
-------
Het plaatje is van de schrijver
© 2020 Henk Klaren
powered by CJ2