archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 17
27 februari 2020
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
... Bethlehem, enigszins vertraagd Bram Schilperoord

1709BS Bethlehem
Net als Raoul Heertje, die figureert in de 8-delige tv-reportageserie 'Het Israël van Heertje en Bromet', heb ik lang geleden een tijd in Israël gewoond. De problematiek van een in alle opzichten Westers land omringd door Arabische minder bedeelde en volledig andere inzichten toegedane landen was toen – ongeveer een halve eeuw geleden – vrijwel hetzelfde en net zo onoplosbaar als nu.
Geweldig gefilmd door Bromet, waarbij Heertje geen moeilijke vraag uit de weg gaat. Een standpunt innemen is duivels moeilijk in zo'n verdeelde regio en dat is na verloop van tijd alleen maar moeilijker geworden, vond ik na het zien van deze reportage.

Laat ik het houden bij een persoonlijke belevenis tijdens de eerste maanden na mijn aankomst. Het was winter en kerstmis was op komst, maar daar wordt in Israël weinig aandacht aan besteed. Joden vieren het achtdaagse Chanoeka, dat niet elk jaar op dezelfde dagen valt. Maar wij, een gezelschap van wel acht nationaliteiten, voelden ons zo dicht bij de bron dat we op kerstavond wel naar Bethlehem wilden, ongeveer tien kilometer ten zuiden van Jeruzalem. Aldus togen we op 24 december op weg naar de plaats met die magische naam. We hadden een paar vrachtwagens gecharterd van de kibboets. Als zitplaatsen gebruikten we kisten met sinaasappels, het product van de kibboets, die we bij wijze van geschenk zouden achterlaten in het stadje. De rit was niet helemaal zonder gevaar, want hoewel dit gebied inmiddels al een halve eeuw door de staat Israël is 'geannexeerd', werd er ook in die tijd regelmatig vanuit hinderlagen geschoten op legergroene voertuigen (onze vrachtwagens wáren groen geverfd). Van explosieven of landmijnen was toen gelukkig nog geen sprake.

Na een paar keer aangehouden te zijn door Israëlische legereenheden – iedereen uitstappen! – en we onze eerste kist sinaasappelen kwijtraakten, passeerden we de toegangspoort van één van de grootste vluchtelingenkampen. Ook hier dumpten we een kist appelsientjes. Niet veel later reden we het stadje in en parkeerden we de wagens bij de 'Geboortekerk'. Die kerk is gebouwd over de grot waar Joseph en Maria onderdak hadden gevonden en waar 'de Wijzen uit het Oosten' een bezoekje brachten. Een grot, terwijl in alle kerstverhalen toch sprake is van een stal, raadsel!
Enfin, er waren wat toeristen, weinig, maar misschien zou het later, op het middernachtelijk uur wel drukker worden. Wij voelden er echter weinig voor om hier lang rond te hangen, want van enig vertier was geen sprake. Van veel plechtigheid trouwens ook niet. We hadden het wel gezien, we waren op de plek geweest waar in de dagen van koning Herodes tweeduizend jaar geleden Jezus van Nazareth geboren was.

Terug op weg naar onze truck, stootte John, een Amerikaanse collega uit de kibboets mij aan: 'Hey Brem, look here they come'. Hij wees ergens in de verte, op een gezelschapje dat in onze richting aan kwam sjokken. Ik kon m'n ogen niet geloven, daar had je ze: een jonge, maar ouwelijk uitziende man met een lange baard die een ezel meevoerde, met daarop gezeten een vrouw die hogelijk in verwachting was. Was dit bedoeld als een toeristische attractie? Daar leek 't niet op, want van toerisme was nauwelijks sprake. Bezet Jordanië was straatarm vergeleken met Israël en transport per ezel was heel gewoon. Jozef met z'n ezel en de vrouw liepen dan ook zonder opzien te baren door het stadje, waarschijnlijk op weg naar hun stal (of grot) waar ze woonden. Maar de kans dat ze bezoek zouden krijgen van drie wijzen uit het Oosten voorzien van kostbare geschenken, die kans moet uitgesloten worden geacht.

--------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
... Bethlehem, enigszins vertraagd Bram Schilperoord
1709BS Bethlehem
Net als Raoul Heertje, die figureert in de 8-delige tv-reportageserie 'Het Israël van Heertje en Bromet', heb ik lang geleden een tijd in Israël gewoond. De problematiek van een in alle opzichten Westers land omringd door Arabische minder bedeelde en volledig andere inzichten toegedane landen was toen – ongeveer een halve eeuw geleden – vrijwel hetzelfde en net zo onoplosbaar als nu.
Geweldig gefilmd door Bromet, waarbij Heertje geen moeilijke vraag uit de weg gaat. Een standpunt innemen is duivels moeilijk in zo'n verdeelde regio en dat is na verloop van tijd alleen maar moeilijker geworden, vond ik na het zien van deze reportage.

Laat ik het houden bij een persoonlijke belevenis tijdens de eerste maanden na mijn aankomst. Het was winter en kerstmis was op komst, maar daar wordt in Israël weinig aandacht aan besteed. Joden vieren het achtdaagse Chanoeka, dat niet elk jaar op dezelfde dagen valt. Maar wij, een gezelschap van wel acht nationaliteiten, voelden ons zo dicht bij de bron dat we op kerstavond wel naar Bethlehem wilden, ongeveer tien kilometer ten zuiden van Jeruzalem. Aldus togen we op 24 december op weg naar de plaats met die magische naam. We hadden een paar vrachtwagens gecharterd van de kibboets. Als zitplaatsen gebruikten we kisten met sinaasappels, het product van de kibboets, die we bij wijze van geschenk zouden achterlaten in het stadje. De rit was niet helemaal zonder gevaar, want hoewel dit gebied inmiddels al een halve eeuw door de staat Israël is 'geannexeerd', werd er ook in die tijd regelmatig vanuit hinderlagen geschoten op legergroene voertuigen (onze vrachtwagens wáren groen geverfd). Van explosieven of landmijnen was toen gelukkig nog geen sprake.

Na een paar keer aangehouden te zijn door Israëlische legereenheden – iedereen uitstappen! – en we onze eerste kist sinaasappelen kwijtraakten, passeerden we de toegangspoort van één van de grootste vluchtelingenkampen. Ook hier dumpten we een kist appelsientjes. Niet veel later reden we het stadje in en parkeerden we de wagens bij de 'Geboortekerk'. Die kerk is gebouwd over de grot waar Joseph en Maria onderdak hadden gevonden en waar 'de Wijzen uit het Oosten' een bezoekje brachten. Een grot, terwijl in alle kerstverhalen toch sprake is van een stal, raadsel!
Enfin, er waren wat toeristen, weinig, maar misschien zou het later, op het middernachtelijk uur wel drukker worden. Wij voelden er echter weinig voor om hier lang rond te hangen, want van enig vertier was geen sprake. Van veel plechtigheid trouwens ook niet. We hadden het wel gezien, we waren op de plek geweest waar in de dagen van koning Herodes tweeduizend jaar geleden Jezus van Nazareth geboren was.

Terug op weg naar onze truck, stootte John, een Amerikaanse collega uit de kibboets mij aan: 'Hey Brem, look here they come'. Hij wees ergens in de verte, op een gezelschapje dat in onze richting aan kwam sjokken. Ik kon m'n ogen niet geloven, daar had je ze: een jonge, maar ouwelijk uitziende man met een lange baard die een ezel meevoerde, met daarop gezeten een vrouw die hogelijk in verwachting was. Was dit bedoeld als een toeristische attractie? Daar leek 't niet op, want van toerisme was nauwelijks sprake. Bezet Jordanië was straatarm vergeleken met Israël en transport per ezel was heel gewoon. Jozef met z'n ezel en de vrouw liepen dan ook zonder opzien te baren door het stadje, waarschijnlijk op weg naar hun stal (of grot) waar ze woonden. Maar de kans dat ze bezoek zouden krijgen van drie wijzen uit het Oosten voorzien van kostbare geschenken, die kans moet uitgesloten worden geacht.

--------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Bram Schilperoord
powered by CJ2