 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 8 Jaargang 17 13 februari 2020 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Luister! | ||||
| Alison Krauss | Henk Klaren | |||
 Zit niet zo vaak in een auto, we hebben er geen. Ik rij wel eens met iemand mee en soms zit ik dan ook wel eens achterin. Bijvoorbeeld als de andere medepassagier nóg langere benen heeft dan ik. Als zo’n derde meerijder valt het niet mee om veel duiten in het conversatiezakje te doen. En als er een leuk plaatje op staat is dat helemaal geen bezwaar. De achterbank van een niet te luidruchtige automobiel is een prima plaats om van lekkere muziek te genieten. Je zit precies tussen de speakers in en je hebt verder toch niets te doen. Zo heb ik eens een lange reis zorgvuldig naar The Dubliners kunnen luisteren. Een dubbelalbum was het getiteld: 30 Years A Greying. Bij thuiskomst heb ik hem meteen aangeschaft. Ik draai hem vaak.Van de week reed ik weer eens met iemand mee. Ik zat naast die iemand en mijn echtvriendin bezette de achterbank. Ze riep opeens, nou ja riep, ze zei opeens dat ze de muziek die in de auto klonk mooi vond. Mij was dat nog niet zo opgevallen. Conversatie hè? Maar er draaide een leuk nummertje: Let me touch you for a While. Zo heet het. Rustige Blue Grass door Alison Krauss met Union Station. Het stond op een dubbelalbum (alweer een dubbelalbum) gemaakt door, zoals dat heet: ‘diverse artiesten’. En niet de geringste. Aan iets meer dan de helft van de deelnemers aan het project heb ik al eens een Leunstoelstukje gewijd. Het dubbelalbum heet Americana, the best of American Music. Ik heb er ongeveer net zo één. Dacht ik. Dan zal dit wel deel twee zijn ofzo. Omdat we het zo leuk vonden kregen we het dubbelalbum cadeau. Thuisgekomen bleek dat we niet ongevéér net zo’n dubbelding hebben, maar precies net zo één. Eén van de twee gaat dus weer terug. Ik kan niet meer uitvogelen welke nou precies onze eigen oude is en welke de nieuwe die terug moet. Ik denk niet dat iemand zich daar verder druk om zal maken. Maar om het nog even over Alison Krauss te hebben. Behalve dat ze fraai zingt speelt ze ook nog fiddle, mandoline en piano. Dat nummer: Let me touch you … enzovoort, staat op één van de albums die ze met Union Station, een traditionele Blue Grassband, heeft gemaakt. New Favorite heet-ie. Ik heb hem beluisterd op Spotify en hij lijkt me een mooie aanvulling voor mijn CD-rekken. De andere albums met Union Station misschien ook wel. Ik heb er nog geen. Ze was me natuurlijk wel bekend. Al was het maar van de Americana dubbelaar. Ze deed ook mee op de soundtrack van de onsterfelijke film O Brother where art thou. Zowel solo als samen met Gillian Welch en Emmylou Harris. Die je ook terug kunt vinden op de Americana plaat. Heb ik vast wel eens over geschreven En dan is er nog het album dat ze samen met Robert Plant heeft gemaakt, Raising Sand. Andere muziek, al blijft de stem herkenbaar. Ik was ooit bij een show van beiden en bezit het tour-T-shirt. Zodoende heb ik Alison’s buurvrouw eens gesproken. Trouwe lezers weten dat al lang: zie Jrg 7, nr 15. Sjonge al weer tien jaar geleden. Alison Krauss & Union Station - Let me touch you for a while -----Het plaatje is van Freek de Vries Lentsch |
||||
| © 2020 Henk Klaren | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||