![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() Nummer 7 Jaargang 17 30 januari 2020 |
![]() |
![]() |
|
![]() |
|||||||||||||||||||||||||||
![]() |
![]() |
![]() |
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Een ondernemende tiener | Hans Knegtmans | |||
![]() Wilt u daarheen? Ik denk het niet. En als u de krant erbij pakt, kunt u daar lezen dat de film ‘stijlvol, maar wel wat vlak’ is (NRC) en ‘weinig evenwichtig’ (Volkskrant). Ik zou me niet laten leiden door die zogenaamd genuanceerde meningen. Een filmrecensent is ook maar een mens. Die leutert na afloop van de persvoorstelling nog even na met zijn collega en constateert tevreden dat ze het in grote lijnen met elkaar eens zijn. Deze quasi individuele oordelen zijn ook in hun krantenrecensies terug te zien. Voor de goede orde: mijn korte omschrijving aan het begin van dit stukje is feitelijk niet onjuist. Maar de lezer zou ten onrechte kunnen concluderen dat Goldie het zoveelste kitchen sink-achtige drama is, waarin clichés de boventoon voeren en daar is geen sprake van. Wanneer moeder in de cel verdwijnt probeert Goldie vooral te voorkomen dat – met dank aan jeugdzorg en andere welzijnsgerichte organisaties – haar twee halfzusjes op verschillende gastadressen zullen worden gedumpt, waar ze het zonder elkaars steun en die van Goldie moeten stellen. Een tweede probleem is de acute geldnood waarin het gebroken gezin komt te verkeren. Goldie heeft – met haar moeder als lichtend voorbeeld – de nodige ervaring met diefstal en doet daar als het even kan haar voordeel mee. Zo ontdoet zij haar moeders laatste minnaar van zijn zakcentjes, en ook een oversekste vrijer van vroeger is niet tegen haar gewiekstheid opgewassen. Maar nog problematischer is haar plotselinge gebrek aan eigen woonruimte: jeugdzorg kent als geen ander de zoekstrategieën van jongeren ![]() Behalve de vele ditjes en datjes bevat de film nog een inventieve rode draad. Goldies wensdroom is dat zij ooit een gevierde danseres zal worden in een professionele context. Ze heeft al contacten gezocht met een paar zwarte vrienden die een zekere reputatie hebben en ook over de benodigde elektronica beschikken om een min of meer professionele videoclip te fabriceren. De opnamen voor de clip zijn een dieptepunt in de zwarte popmuziek van nu, zowel in muzikaal als choreografisch opzicht. Ook de producer vindt het resultaat minder dan het zou moeten zijn en stelt een tweede take voor. De muzikanten en de danseressen werken trouwhartig mee, behalve Goldie, die haar vertrouwen in de ondernemer verloren lijkt te hebben. Zij verlaat zonder haar gebruikelijke bravoure de set. En dat, terwijl zij zich een slag in de rondte heeft gewerkt om qua optreden de show te stelen, inclusief de aanschaf van een peperdure knalgele bontjas. De film houdt abrupt op en het is aan de kijkers zich voor te stellen hoe het verhaal zou aflopen. De film – met vrijwel alleen zwarte acteurs – drijft grotendeels op de hoofdrolspeler, het model Slick Woods. Mooi is zij beslist niet, maar wel expressief en innemend. En rijk! De filmfan die lichtelijk gedeprimeerd het theater verlaat, moet zich daar maar aan optrekken. Tot slot: de regie is van de Nederlander Sam de Jong, wiens eerste film, Prins, bij ons in hartje zomer 2015 een paar weken heeft gedraaid. Knap werk dat de Amerikanen het wel zagen zitten in deze regisseur. Nu de rest van de wereld nog. ----- De plaatjes komen van Filmdepot |
||||
© 2020 Hans Knegtmans | ||||
![]() |
![]() |
![]() |
||
![]() |
powered by CJ2 |