archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 17
16 januari 2020
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Francis Alys in Eye Dik Kruithof

1706VG Eye1Eye volg ik nauwlettend sinds die mooie tentoonstelling er was van de Hongaarse regisseur Bela Tarr. De eerste reacties die ik las over Children’s Games van Francis Alys waren zo opgetogen dat ik dat ook wilde zien. En het is geweldig. Het gaat om zijn serie korte films over kinderspelen, die inmiddels tot nummer 18 is gekomen. Alys, een Belg opgeleid als architect in België en Venetië, verhuisde in 1986 naar Mexico Stad en richtte zich daar op beeldende kunst. Hij begon het dagelijkse leven in de stad te bestuderen en deed verrassende dingen, waarvan hij het effect vastlegde op video. Hij ontwikkelde zich zo als filmer en werkt sinds 2016 lange perioden, als een soort oorlogsartiest in Irak, waar hij optrekt met een Koerdisch bataljon en in vluchtelingenkampen verblijft.

In verschillende landen heeft hij filmpjes gemaakt over spelende kinderen. Want: ‘aan kinderen kun je de culturele codes van een plek aflezen. Of jongens en meisjes samen spelen of niet, in een beschut hokje of midden op een plein, het zegt veel over hoe zij, en uiteindelijk ook hun ouders, omgaan met de openbare ruimte’.

Zijn eerste film gaat over een jongetje dat voetbalt met een leeg colaflesje in Mexico. Ook wordt er gevliegerd in Afghanistan, met stenen gekeild in Marokko, een knikkerspel gedaan in Amman, gehoepeld, in een elastiek gesprongen en een zandkasteel gebouwd op het strand in Knokke-la-Zoute. Uiteraard  gaat dat zandkasteel ten onder in de vloed. Zijn laatste film gaat over kinderen die bikkelen in Nepal. Alles is prachtig opgenomen: een stoelendans van boven, zodat de camera een buitenstaander blijft.

Alle1706VG Eye2 korte films worden vertoond in één grote ruimte, waar je gewoon tussen de schermen doorloopt en iedere keer weer een andere enthousiast spelende kindergroep ziet. Er staan stoelen om wat langer bij één film te blijven zitten (en heel aardig: dan kun je je soms omdraaien naar de film ernaast). Overheersend is de prettige sfeer, bij de spelende kinderen komt geen ruzie voor, het is overal mooi weer en (verrassend genoeg zo’n buitenspeler was ik nooit) kwam het mij allemaal bekend voor. Het was in ieder geval heel herkenbaar! Je zou bijna zeggen dat er een wereldomvattende spelletjesvoorraad is voor kinderen. Zo kom je het hinkelen overal tegen lijkt het, steeds met andere springmodellen en spelregels.

Als extra is er nog de vertoning van de film Real-Unreal, waarin Alys de hoofdstad van Afghanistan Kabul laat zien, tijdens een tocht van twee jongetjes met een ouderwetse filmrol, waarbij de ene de film afrolt en de andere hem weer oprolt. Een fascinerend half uur lang draven ze in een moordend tempo door de op heuvels gebouwde stad. De film blijft nooit haken en gaat nooit kapot (althans niet te zien).

Aan het eind blijkt het eigenlijk een verzetsfilm te zijn, om aandacht te besteden aan het feit dat de Taliban alle filmspoelen van de bibliotheken en archieven hadden gevorderd, om ze te verbranden. Achteraan komt de mededeling dat er alleen maar nieuwere gekopieerde banden zijn ingeleverd en dat het filmerfgoed dus toch grotendeels bewaard is gebleven.

------
Children’s Games is te zien in Filmmuseum Eye tot 8 maart 2020

--------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2020 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Francis Alys in Eye Dik Kruithof
1706VG Eye1Eye volg ik nauwlettend sinds die mooie tentoonstelling er was van de Hongaarse regisseur Bela Tarr. De eerste reacties die ik las over Children’s Games van Francis Alys waren zo opgetogen dat ik dat ook wilde zien. En het is geweldig. Het gaat om zijn serie korte films over kinderspelen, die inmiddels tot nummer 18 is gekomen. Alys, een Belg opgeleid als architect in België en Venetië, verhuisde in 1986 naar Mexico Stad en richtte zich daar op beeldende kunst. Hij begon het dagelijkse leven in de stad te bestuderen en deed verrassende dingen, waarvan hij het effect vastlegde op video. Hij ontwikkelde zich zo als filmer en werkt sinds 2016 lange perioden, als een soort oorlogsartiest in Irak, waar hij optrekt met een Koerdisch bataljon en in vluchtelingenkampen verblijft.

In verschillende landen heeft hij filmpjes gemaakt over spelende kinderen. Want: ‘aan kinderen kun je de culturele codes van een plek aflezen. Of jongens en meisjes samen spelen of niet, in een beschut hokje of midden op een plein, het zegt veel over hoe zij, en uiteindelijk ook hun ouders, omgaan met de openbare ruimte’.

Zijn eerste film gaat over een jongetje dat voetbalt met een leeg colaflesje in Mexico. Ook wordt er gevliegerd in Afghanistan, met stenen gekeild in Marokko, een knikkerspel gedaan in Amman, gehoepeld, in een elastiek gesprongen en een zandkasteel gebouwd op het strand in Knokke-la-Zoute. Uiteraard  gaat dat zandkasteel ten onder in de vloed. Zijn laatste film gaat over kinderen die bikkelen in Nepal. Alles is prachtig opgenomen: een stoelendans van boven, zodat de camera een buitenstaander blijft.

Alle1706VG Eye2 korte films worden vertoond in één grote ruimte, waar je gewoon tussen de schermen doorloopt en iedere keer weer een andere enthousiast spelende kindergroep ziet. Er staan stoelen om wat langer bij één film te blijven zitten (en heel aardig: dan kun je je soms omdraaien naar de film ernaast). Overheersend is de prettige sfeer, bij de spelende kinderen komt geen ruzie voor, het is overal mooi weer en (verrassend genoeg zo’n buitenspeler was ik nooit) kwam het mij allemaal bekend voor. Het was in ieder geval heel herkenbaar! Je zou bijna zeggen dat er een wereldomvattende spelletjesvoorraad is voor kinderen. Zo kom je het hinkelen overal tegen lijkt het, steeds met andere springmodellen en spelregels.

Als extra is er nog de vertoning van de film Real-Unreal, waarin Alys de hoofdstad van Afghanistan Kabul laat zien, tijdens een tocht van twee jongetjes met een ouderwetse filmrol, waarbij de ene de film afrolt en de andere hem weer oprolt. Een fascinerend half uur lang draven ze in een moordend tempo door de op heuvels gebouwde stad. De film blijft nooit haken en gaat nooit kapot (althans niet te zien).

Aan het eind blijkt het eigenlijk een verzetsfilm te zijn, om aandacht te besteden aan het feit dat de Taliban alle filmspoelen van de bibliotheken en archieven hadden gevorderd, om ze te verbranden. Achteraan komt de mededeling dat er alleen maar nieuwere gekopieerde banden zijn ingeleverd en dat het filmerfgoed dus toch grotendeels bewaard is gebleven.

------
Children’s Games is te zien in Filmmuseum Eye tot 8 maart 2020

--------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2020 Dik Kruithof
powered by CJ2