 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 5 Jaargang 17 12 december 2019 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| In het voetspoor van Gorbi | Willem Minderhout | |||
 Soms kom je op de vreemdste plekken sporen tegen van het bezoek van een of andere beroemdheid. Zo stuitte ik een maand geleden in een onooglijk Beiers dorpje op een foeilelijk beeld van een jongen en een meisje, en op een borstbeeld van Michail Gorbatsjov dat door hemzelf onthuld was.Deze herfstvakantie bezocht ik mijn dochter die, als u dit leest is het alweer verleden tijd, in Wenen woonde. Ik reed erheen met de auto, niet vanwege vliegschaamte maar omdat het me een goed idee leek om een reis door herfstig Duitsland te maken. Ik meende het wel in twee dagen te kunnen doen. De eerste etappe op de heenweg schoot het echter niet op. Files en een heuse auto die midden op de Autobahn stond uit te fikken zorgden voor oponthoud. Desalniettemin lukte het om het reisdoel, het feeërieke Rothenburg ob der Tauber in het Frankenland (ongeveer halverwege Den Haag en Wenen) te bereiken. Rothenburg was een voltreffer. Het is een heel gaaf bewaard gebleven Middeleeuws stadje, dat tot 1802 een ‘Vrije Rijksstad’ was geweest. Eén van die talloze autonome vlekken waaruit het Heilige Roomse Rijk was samengesteld. Het heeft ook een kennelijk heel populair martelmuseum, maar daarvoor was ik deze keer niet in de stemming. Het lukte om de volgende dag Wenen te bereiken. Ik was er nog nooit geweest en ben halsoverkop verliefd geworden op deze stad. Daarover schrijf ik wellicht een andere keer. Op de terugweg had ik geen tussenstop gepland. Ik zou wel zien. Ik wilde in ieder geval Salzburg bezoeken, dus de route door Beieren week enigszins af van de heenreis. Ik had een vage ambitie om ergens rond Frankfurt een hotelletje te zoeken. Mijn bezoek aan Salzburg had nogal wat tijd gekost en voorbij Ulm begon het al te schemeren. Ik besloot de eerstvolgende afslag te nemen en daar iets te zoeken. Dit bleek de afslag ‘Denkendorf’ te zijn. Ook dit bleek een schot in de roos, maar wel van een heel ander kaliber dan Rothenburg. Denkendorf heeft zich gespecialiseerd in gasten die een tussenstop maken: truckers en touristen die een low budget-busvakantie vieren. Er was dus een ruime keuze aan goedkope ‘Gutbürgerliche’ hotelletjes. En verder was er niks. Althans, dat dacht ik. Op een pleintje vlak bij mijn hotel stond een kerkje met een standbeeld ervoor. Alvorens de thuisreis te beginnen vond ik dat ik toch minstens even moest zien waar ik nu precies terechtgekomen was. Het standbeeld bleek een jongen en een meisje in klederdracht voor te stellen. Ik vond het spuuglelijk. Volgens het bordje op de sokkel betrof het  een ‘Russenmädchen und bayerischer Bub’. Ook van de beeldhouwer, ene Dimitri Rjabitchev, is een buste te bewonderen op het pleintje. Hij kreeg voor zijn werk een UNESCO-prijs. Over smaak valt niet te twisten.Het pleintje blijkt de Gorbatschow-Platz te heten en er staat zowaar ook een gedenksteen waarin de hoofden van de laatste leider van de Sovjet Unie en de roemruchte Beierse minister-president Franz Josef Strauß zijn verwerkt. Deze gedenksteen blijkt door Gorbatsjov zelf te zijn onthuld op 26 juli 1993. Enige naspeuringen leren me dat Denkendorf, een dorpje met zo’n vierduizend inwoners, deze Russische belangstelling te danken heeft aan allerlei initiatieven van huisarts Christian Holtz en burgemeester Alfons Weber. In 1980, toen de Ost-Politik volledig vastgelopen was vanwege de boycot van de Olympische Spelen in Moskou, trokken zij met een groep dorpsgenoten naar Moskou om de betrekkingen te herstellen. Er werd in 1986 een stedenband met de Moskouse wijk Krasnaja Presnja gesloten, die leidde tot bezoeken over en weer en uiteindelijk tot het standbeeld van ‘Russenmädchen und bayerischer Bub’. Gorbatsjov en Strauß waren bereid om als ‘Schirmherren’ van deze stedenband te functioneren. Toen Gorbi in 1993 door de Beierse cultuurminister was uitgenodigd om naar een Wagner-uitvoering in Bayreuth te komen, wilde hij ook de omweg wel maken om het dorp waarvan hij Shirmherr was te bezoeken en de gedenksteen voor Strauß, die inmiddels overleden was, en hemzelf te onthullen. Hij zette ook een voetafdruk in nat cement, zodat hij een kleine ‘Walk of Fame’ naliet. Wel zeven televisieploegen maakten een verslag. Even was Denkendorf het centrum van de wereld. Het dorp onderhoudt nog steeds warme contacten met Krasnaja Presnja. Ieder jaar vinden er uitwisselingen van scholieren plaats en sinds 1999 staat voor het stadhuis van de Russische zusterstad een kopie van ‘Russenmädchen und bayerischer Bub’. Dat kwam nog goed uit want in 2018 bleek de ‘Bub’ in Denkendorf gestolen te zijn. Gelukkig werd er snel weer een kopie gemaakt, zodat het Russenmädchen niet lang alleen bleef. Misschien moet Josep Borrell Fontelles, de nieuwe Hoge Vertegenwoordiger van de Unie voor een sterker Europa in de wereld, binnenkort maar eens naar Denkendorf om te overleggen hoe de relatie met Putins Rusland weer enigszins genormaliseerd kan worden. Misschien leven dokter Holtz en burgemeester Weber nog zodat ze het hem uit kunnen leggen. -------- De plaatjes zijn van de schrijver |
||||
| © 2019 Willem Minderhout | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||