archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 4 Jaargang 17 28 november 2019

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Met de bus op ziekenbezoek Hans Knegtmans Gelukt! Het sollicitatiegesprek – voor de functie van pakjesbezorger – ging misschien niet vlekkeloos, maar in ieder geval goed genoeg om aangenomen te worden. Alleen had hij er niet op gerekend dat hij geen auto van de zaak in bruikleen kreeg. Zijn nieuwe baas maakte hem duidelijk dat hij een bestelwagen kon huren of kopen. Dat was natuurlijk niet gratis. De beste oplossing was waarschijnlijk hun personenauto, die nu door zijn vrouw gebruikt werd, te verkopen. Daar zou ze niet blij mee zijn. Nee, dat was ze zeker niet! Zijn suggestie dat ze dan maar met de bus moest gaan, leidde zelfs tot irritatie, terwijl zij normaal de aardigheid zelve was. Met de bus? Ze is thuisverpleegster, verdomme, en jakkert van het ene adres naar het andere. Verderop blijkt dat hij toch zijn zin heeft gekregen. We moeten vrezen dat hij daar al op speculeerde. Regisseur Ken Loach (83) is al sinds mensenheugenis de onbetwiste meester van het sociaalpolitieke drama. Hij filmt over de perikelen van onbehuisden, werklozen en zieken. Verzin een kansarme, onderliggende klasse en Loach heeft er wel een film over gemaakt. Een speelfilm wel te verstaan, met levensechte personages. In Sorry We Missed You zijn dat vader Ricky (Kris Hitchen), moeder Abby (een groots debuterende Debbie Honeywood), hun zestienjarige zoon Seb (Rhijs Stone) en de elfjarige dochter Lisa (Katie Proctor). De vrouwen zijn – ieder op hun eigen manier – zeer beminnelijk. Vader heeft er een dagtaak aan zijn hoofd boven water te houden en zoon Seb is een onzekere puber, die zijn vader afzeikt als de stress in de familie hem te veel wordt. Voor zijn eerdere werk ontving Loach een karrenvracht aan prijzen, waaronder twee Gouden Palmen voor zijn regie van respectievelijk The Wind that Shakes the Barley (2006) en I, David Blake (2016). Gegeven dat zijn nieuwe film nog beter is dan zijn bekroonde voorganger, kan deze uitzonderlijke filmer met het nodige vertrouwen een derde Palm tegemoet zien. Ik zal niet tegenstemmen. -------- Het plaatje komt van Filmdepot © 2019 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Met de bus op ziekenbezoek	Hans Knegtmans
Gelukt! Het sollicitatiegesprek – voor de functie van pakjesbezorger – ging misschien niet vlekkeloos, maar in ieder geval goed genoeg om aangenomen te worden. Alleen had hij er niet op gerekend dat hij geen auto van de zaak in bruikleen kreeg. Zijn nieuwe baas maakte hem duidelijk dat hij een bestelwagen kon huren of kopen. Dat was natuurlijk niet gratis. De beste oplossing was waarschijnlijk hun personenauto, die nu door zijn vrouw gebruikt werd, te verkopen. Daar zou ze niet blij mee zijn. Nee, dat was ze zeker niet! Zijn suggestie dat ze dan maar met de bus moest gaan, leidde zelfs tot irritatie, terwijl zij normaal de aardigheid zelve was. Met de bus? Ze is thuisverpleegster, verdomme, en jakkert van het ene adres naar het andere. Verderop blijkt dat hij toch zijn zin heeft gekregen. We moeten vrezen dat hij daar al op speculeerde. Regisseur Ken Loach (83) is al sinds mensenheugenis de onbetwiste meester van het sociaalpolitieke drama. Hij filmt over de perikelen van onbehuisden, werklozen en zieken. Verzin een kansarme, onderliggende klasse en Loach heeft er wel een film over gemaakt. Een speelfilm wel te verstaan, met levensechte personages. In Sorry We Missed You zijn dat vader Ricky (Kris Hitchen), moeder Abby (een groots debuterende Debbie Honeywood), hun zestienjarige zoon Seb (Rhijs Stone) en de elfjarige dochter Lisa (Katie Proctor). De vrouwen zijn – ieder op hun eigen manier – zeer beminnelijk. Vader heeft er een dagtaak aan zijn hoofd boven water te houden en zoon Seb is een onzekere puber, die zijn vader afzeikt als de stress in de familie hem te veel wordt. Voor zijn eerdere werk ontving Loach een karrenvracht aan prijzen, waaronder twee Gouden Palmen voor zijn regie van respectievelijk The Wind that Shakes the Barley (2006) en I, David Blake (2016). Gegeven dat zijn nieuwe film nog beter is dan zijn bekroonde voorganger, kan deze uitzonderlijke filmer met het nodige vertrouwen een derde Palm tegemoet zien. Ik zal niet tegenstemmen. -------- Het plaatje komt van Filmdepot
© 2019 Hans Knegtmans
	powered by CJ2