archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 2
17 maart 2005
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Je beste vriend Marianne Bernard

0210 Je beste vriend
Wie is de beste vriend van de man? Dat weet iedereen. Dat is zijn hond.
Wie is de beste vriend van de vrouw? Dat is haar kapper (of visagist, of couturier), in elk geval een homo.

De Amerikaanse modeontwerper Calvin Klein gaf vorige zomer een groot feest om zijn nieuwe landhuis in de Hamptons in te wijden. The New York Times roddelde wie er allemaal waren uit het ‘wereldje’ en citeerde iemand die zei: ‘Wel jammer dat er hier zoveel homo’s zijn.’
Tja, wat dacht je dan, was het commentaar, zonder homo’s zou de kunst- en modewereld, ja eigenlijk onze hele cultuur er slecht aan toe zijn. Dan zou niet de goede smaak maar het geld de dienst uitmaken en dan zou het er niet goed voor staan met de opera en het ballet, de designer kleding, laat staan schoenen, tassen, linnengoed, servies, zonnebrillen, tassen. Kortom, zonder homo’s zou de wereld van culture, fashion, beauty and decoration een saaie boel zijn. We hebben ze nodig: Yves Saint Laurent, Karl Lagerfeld, Armani, Valentino, Calvin Klein, Cole Porter en Elton John.

In Nederland doen we op onze manier goed mee. Denk bij voorbeeld aan balletmasters Hans van Manen en Rudi van Dantzig. Of aan onze modeontwerpers: Frans Molenaar, Mart Visser, en wijlen Frank Govers en Max Heymans. Allemaal homo’s die ons de weg wezen naar goede smaak.
Leco van Zadelhoff, de make-up artist die onze BN’ers opmaakt, is de lieveling van Vanessa, Estelle en de andere dure dames die bij modeshows op de eerste rij zitten. Hij heeft net een boek gepubliceerd met als titel Mooi!, een beautyboek in samenwerking met het tijdschrift Beau Monde. Reken maar dat dat verkoopt.

Ook de tv-series voor vrouwen, die op Net 5 (de vrouwen-tv-zender) te zien zijn, worden gemaakt en bedacht door homo’s. De producer van Desperate Housewives in De Telegraaf: ‘Ik ben homoseksueel en heb een andere relatie met vrouwen dan de meeste mannen. Ze zijn voor mij geen prooi, ik begeer ze niet. Ik kan ze daardoor beter observeren en voer andere gesprekken met ze. Ze vertellen me dingen die ze doen, die ze eigenlijk niet willen doen. Daarom slaat de serie zo aan bij vrouwen.’

Lang geleden, in de tijd dat ik nog op vrijers voeten was, had ik ook een homovriend, voor ‘erbij’. Benny heette hij. Hij was voor mij veel meer dan een goede vriendin of ‘goede vriend’. Hij had overal verstand van: hoe je een jurk moest naaien, welke zonnebril je moest kopen. Hij liep eindeloos mee winkel in winkel uit om een passend rokje te vinden. Hij kon als geen ander helpen je wenkbrauwen te epileren en je haar te doen. Hoofdpijn kon hij eruit masseren en hij kon een feestmenu bedenken en de lekkerste hapjes koken.
Ook los daarvan was het handig om als vrouwalleen een man aan je zijde te hebben, vooral om mee uit te gaan. Niet alleen had je een stuk minder last van gezeur van andere mannen als je er al een bij je had, maar je kon er ook prima mee dansen – dat deed Benny vanzelfsprekend heel goed. Ach, een enkele keer moest ik wel eens op zijn verzoek een heer van de bar plukken en aan ons tafeltje uitnodigen om iets met hem te drinken. Dat deed ik dan met liefde.

Wat maakt nou het verschil? Heteromannen kunnen geen vrienden van vrouwen zijn. Er speelt altijd iets op de achtergrond: ze willen – moeten – scoren, jagen. Homo’s hebben andere basic instincts. Die kunnen zich met vrouwen juist ontspannen en zich helemaal uitleven in ‘oppervlakkige’ modieuze bezigheden.

Mijn man voelt zich soms een beetje ongemakkelijk met homo’s. Alsof hij er een beetje bang voor zou zijn. Hij maakt ook vaak (gelukkig in het geniep) flauwe grappen en zelfs satirische handgebaren.
En dan zegt hij: ‘Vrouwen laten zich de mode voorschrijven door geldzuchtige homo’s.’

In Amerika bestaat een historische theorie: het negentiende-eeuwse puritanisme was het resultaat van een samenzwering tussen de vrouwen en de dominees, om de echte mannen onder de duim te houden.
Onze eeuw kent een nieuwe samenzwering: die tussen de vrouwen en de homo’s. Het resultaat zagen we weerspiegeld in Sex And The City: vrijgevochten vrouwen die zinnen uitspreken die ze uit zichzelf als nette meisjes nooit gezegd zouden hebben.




© 2005 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Je beste vriend Marianne Bernard
0210 Je beste vriend
Wie is de beste vriend van de man? Dat weet iedereen. Dat is zijn hond.
Wie is de beste vriend van de vrouw? Dat is haar kapper (of visagist, of couturier), in elk geval een homo.

De Amerikaanse modeontwerper Calvin Klein gaf vorige zomer een groot feest om zijn nieuwe landhuis in de Hamptons in te wijden. The New York Times roddelde wie er allemaal waren uit het ‘wereldje’ en citeerde iemand die zei: ‘Wel jammer dat er hier zoveel homo’s zijn.’
Tja, wat dacht je dan, was het commentaar, zonder homo’s zou de kunst- en modewereld, ja eigenlijk onze hele cultuur er slecht aan toe zijn. Dan zou niet de goede smaak maar het geld de dienst uitmaken en dan zou het er niet goed voor staan met de opera en het ballet, de designer kleding, laat staan schoenen, tassen, linnengoed, servies, zonnebrillen, tassen. Kortom, zonder homo’s zou de wereld van culture, fashion, beauty and decoration een saaie boel zijn. We hebben ze nodig: Yves Saint Laurent, Karl Lagerfeld, Armani, Valentino, Calvin Klein, Cole Porter en Elton John.

In Nederland doen we op onze manier goed mee. Denk bij voorbeeld aan balletmasters Hans van Manen en Rudi van Dantzig. Of aan onze modeontwerpers: Frans Molenaar, Mart Visser, en wijlen Frank Govers en Max Heymans. Allemaal homo’s die ons de weg wezen naar goede smaak.
Leco van Zadelhoff, de make-up artist die onze BN’ers opmaakt, is de lieveling van Vanessa, Estelle en de andere dure dames die bij modeshows op de eerste rij zitten. Hij heeft net een boek gepubliceerd met als titel Mooi!, een beautyboek in samenwerking met het tijdschrift Beau Monde. Reken maar dat dat verkoopt.

Ook de tv-series voor vrouwen, die op Net 5 (de vrouwen-tv-zender) te zien zijn, worden gemaakt en bedacht door homo’s. De producer van Desperate Housewives in De Telegraaf: ‘Ik ben homoseksueel en heb een andere relatie met vrouwen dan de meeste mannen. Ze zijn voor mij geen prooi, ik begeer ze niet. Ik kan ze daardoor beter observeren en voer andere gesprekken met ze. Ze vertellen me dingen die ze doen, die ze eigenlijk niet willen doen. Daarom slaat de serie zo aan bij vrouwen.’

Lang geleden, in de tijd dat ik nog op vrijers voeten was, had ik ook een homovriend, voor ‘erbij’. Benny heette hij. Hij was voor mij veel meer dan een goede vriendin of ‘goede vriend’. Hij had overal verstand van: hoe je een jurk moest naaien, welke zonnebril je moest kopen. Hij liep eindeloos mee winkel in winkel uit om een passend rokje te vinden. Hij kon als geen ander helpen je wenkbrauwen te epileren en je haar te doen. Hoofdpijn kon hij eruit masseren en hij kon een feestmenu bedenken en de lekkerste hapjes koken.
Ook los daarvan was het handig om als vrouwalleen een man aan je zijde te hebben, vooral om mee uit te gaan. Niet alleen had je een stuk minder last van gezeur van andere mannen als je er al een bij je had, maar je kon er ook prima mee dansen – dat deed Benny vanzelfsprekend heel goed. Ach, een enkele keer moest ik wel eens op zijn verzoek een heer van de bar plukken en aan ons tafeltje uitnodigen om iets met hem te drinken. Dat deed ik dan met liefde.

Wat maakt nou het verschil? Heteromannen kunnen geen vrienden van vrouwen zijn. Er speelt altijd iets op de achtergrond: ze willen – moeten – scoren, jagen. Homo’s hebben andere basic instincts. Die kunnen zich met vrouwen juist ontspannen en zich helemaal uitleven in ‘oppervlakkige’ modieuze bezigheden.

Mijn man voelt zich soms een beetje ongemakkelijk met homo’s. Alsof hij er een beetje bang voor zou zijn. Hij maakt ook vaak (gelukkig in het geniep) flauwe grappen en zelfs satirische handgebaren.
En dan zegt hij: ‘Vrouwen laten zich de mode voorschrijven door geldzuchtige homo’s.’

In Amerika bestaat een historische theorie: het negentiende-eeuwse puritanisme was het resultaat van een samenzwering tussen de vrouwen en de dominees, om de echte mannen onder de duim te houden.
Onze eeuw kent een nieuwe samenzwering: die tussen de vrouwen en de homo’s. Het resultaat zagen we weerspiegeld in Sex And The City: vrijgevochten vrouwen die zinnen uitspreken die ze uit zichzelf als nette meisjes nooit gezegd zouden hebben.


© 2005 Marianne Bernard
powered by CJ2