archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 17
10 oktober 2019
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Met muziek een verhaal vertellen * Henk Klaren

1701VG AlligatorPgeelWas Porgy and Bess een musical? En West Side Story? Ik herinner me niet dat we dat zo noemden, vroeger. Porgy and Bess heette een negeropera geloof ik. Ja, ja, het waren heel andere tijden. ‘Your daddy’s rich and your ma is good-looking’, klonk het in Summertime. ‘I feel pretty’ uit West Side Story was ook niet érg modern feministisch, geloof ik. In de tijd van die musicals, want dat waren het natuurlijk gewoon, vond ik ze geweldig. Ik geloof dat ik de film West Side Story wel vijf keer heb gezien. Voor een echte liefhebber is dat denk ik nog een beetje weinig.

Daar staat tegenover dat de elpee de eerste was die ik kocht. Het waren de laatste musicals waar ik positieve gevoelens over heb. Jonge, jonge wat worden die successen uitgemolken. De bussen uit de Nedersaksische taalgebieden nabij het Scheveningse Circustheater zijn niet altijd op de vingers van één hand te tellen. Wat zeg ik? Twéé handen! Er is ook niks op tegen. Ik misgun niemand zijn of haar pleziertje. Ze doen er niemand kwaad mee tenslotte. En met die taalgebieden zit het ook wel goed. Ik ben er zelf geboren en opgegroeid.

Maar, mooi of lelijk, het zijn wel hele ondernemingen tegenwoordig, die musicals. Komt een hoop logistiek bij kijken. En dan hebben ze nog het geluk dat ze meestal niet hoeven te reizen met de hele santenkraam. Met reizende voorstellingen is dat nog wel wat anders. De stress is wat mij betreft al invoelbaar bij het lezen van de tekst achterop de merchandising T-Shirts van de concertenreeks van bijvoorbeeld Springsteen of de Stones. Dat zijn ondernémingen, dat soort reeksen concerten. Dat gaat niet met één of twee roadies. Hele rijen enorme vrachtauto’s rijden af en aan. Zelfs bij coverbandjes zoals The Analogues. Ik ging nog wel eens naar dat soort gebeurtenissen. Nee, niet naar The Analogues, maar gut, Dylan, The Stones, Rod Stewart. Vond ik best leuk al zag je de artiesten soms alleen in miniformaat, afgezien van de grote projectieschermen. Ik denk niet dat ik nog vaak ga. Ik heb nu wel genoeg T-shirts.

In het vervolg op de Britse invasie in de rock ’n roll hadden sommige groepen ook de neiging een verhaal te vertellen met hun muziek. Dan kom je ook alweer dicht in de buurt van wat je misschien wel een musical zou kunnen noemen. Is Pink Floyd’s The Wall een musical? Tommy van The Who wordt ook wel een rockopera genoemd, meen ik. Maar het is een verhaal, gelardeerd met muziek. Tuurlijk, dat is een opera ook (en een operette, brrrr), maar als de lardeermuziek rock of pop is lijkt het juister om van een musical te spreken. Ik geef toe dat deze producten vrij ver af staan van hetgeen geproduceerd wordt door mensen als Joop van den Ende en Albert Verlinde. Toch bezoek ik dat soort evenementen niet. Ik heb er ook geen CD’s van. Dat wil niet zeggen dat binnen zo’n project geen goede nummers te beluisteren zijn. Pin Ball Wizard. The Wall zelf. Het eerder genoemde Summertime is bijvoorbeeld iconisch natuurlijk.

Tegenwoordig maken muzikanten albums om een aanleiding te hebben iets nieuws aan het publiek te laten horen, lijkt het wel. Het geld wordt niet meer verdiend met platenverkoop, maar met optredens. De festivalhausse biedt kansen. Vroeger was het verdienmodel andersom. De concerten waren er om de verkoop van recent uitgebrachte albums te stimuleren. Toen maakten ze ook nog van die zogenoemde conceptalbums. Sergeant Pepper’s van The Beatles en Pet Sounds van The Beach Boys waren nog wel fraai. Ik geloof dat Their Satanic Majesties Request and Require van The Rolling Stones zo’n beetje hét voorbeeld is van een mislukking, qua conceptalbum. Maar het waren veelomvattende ondernemingen met kunstzinnige ambities. Vaak best leuk hoor, daar niet van. Maar ik geniet veel vaker van een liedje van drie minuten, met een paar coupletjes, een lekker refreintje, een strakke gitaarsolo en niet al te veel meer dan drie akkoorden. Bij voorkeur in E.

Bobby Charles - See You Later Alligator

The Rolling Stones - It's Only Rock 'n Roll

--------
De tekening is van Coc van Duijn
Meer over haar op; http://cocvanduijn.nl/

© 2019 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Met muziek een verhaal vertellen * Henk Klaren
1701VG AlligatorPgeelWas Porgy and Bess een musical? En West Side Story? Ik herinner me niet dat we dat zo noemden, vroeger. Porgy and Bess heette een negeropera geloof ik. Ja, ja, het waren heel andere tijden. ‘Your daddy’s rich and your ma is good-looking’, klonk het in Summertime. ‘I feel pretty’ uit West Side Story was ook niet érg modern feministisch, geloof ik. In de tijd van die musicals, want dat waren het natuurlijk gewoon, vond ik ze geweldig. Ik geloof dat ik de film West Side Story wel vijf keer heb gezien. Voor een echte liefhebber is dat denk ik nog een beetje weinig.

Daar staat tegenover dat de elpee de eerste was die ik kocht. Het waren de laatste musicals waar ik positieve gevoelens over heb. Jonge, jonge wat worden die successen uitgemolken. De bussen uit de Nedersaksische taalgebieden nabij het Scheveningse Circustheater zijn niet altijd op de vingers van één hand te tellen. Wat zeg ik? Twéé handen! Er is ook niks op tegen. Ik misgun niemand zijn of haar pleziertje. Ze doen er niemand kwaad mee tenslotte. En met die taalgebieden zit het ook wel goed. Ik ben er zelf geboren en opgegroeid.

Maar, mooi of lelijk, het zijn wel hele ondernemingen tegenwoordig, die musicals. Komt een hoop logistiek bij kijken. En dan hebben ze nog het geluk dat ze meestal niet hoeven te reizen met de hele santenkraam. Met reizende voorstellingen is dat nog wel wat anders. De stress is wat mij betreft al invoelbaar bij het lezen van de tekst achterop de merchandising T-Shirts van de concertenreeks van bijvoorbeeld Springsteen of de Stones. Dat zijn ondernémingen, dat soort reeksen concerten. Dat gaat niet met één of twee roadies. Hele rijen enorme vrachtauto’s rijden af en aan. Zelfs bij coverbandjes zoals The Analogues. Ik ging nog wel eens naar dat soort gebeurtenissen. Nee, niet naar The Analogues, maar gut, Dylan, The Stones, Rod Stewart. Vond ik best leuk al zag je de artiesten soms alleen in miniformaat, afgezien van de grote projectieschermen. Ik denk niet dat ik nog vaak ga. Ik heb nu wel genoeg T-shirts.

In het vervolg op de Britse invasie in de rock ’n roll hadden sommige groepen ook de neiging een verhaal te vertellen met hun muziek. Dan kom je ook alweer dicht in de buurt van wat je misschien wel een musical zou kunnen noemen. Is Pink Floyd’s The Wall een musical? Tommy van The Who wordt ook wel een rockopera genoemd, meen ik. Maar het is een verhaal, gelardeerd met muziek. Tuurlijk, dat is een opera ook (en een operette, brrrr), maar als de lardeermuziek rock of pop is lijkt het juister om van een musical te spreken. Ik geef toe dat deze producten vrij ver af staan van hetgeen geproduceerd wordt door mensen als Joop van den Ende en Albert Verlinde. Toch bezoek ik dat soort evenementen niet. Ik heb er ook geen CD’s van. Dat wil niet zeggen dat binnen zo’n project geen goede nummers te beluisteren zijn. Pin Ball Wizard. The Wall zelf. Het eerder genoemde Summertime is bijvoorbeeld iconisch natuurlijk.

Tegenwoordig maken muzikanten albums om een aanleiding te hebben iets nieuws aan het publiek te laten horen, lijkt het wel. Het geld wordt niet meer verdiend met platenverkoop, maar met optredens. De festivalhausse biedt kansen. Vroeger was het verdienmodel andersom. De concerten waren er om de verkoop van recent uitgebrachte albums te stimuleren. Toen maakten ze ook nog van die zogenoemde conceptalbums. Sergeant Pepper’s van The Beatles en Pet Sounds van The Beach Boys waren nog wel fraai. Ik geloof dat Their Satanic Majesties Request and Require van The Rolling Stones zo’n beetje hét voorbeeld is van een mislukking, qua conceptalbum. Maar het waren veelomvattende ondernemingen met kunstzinnige ambities. Vaak best leuk hoor, daar niet van. Maar ik geniet veel vaker van een liedje van drie minuten, met een paar coupletjes, een lekker refreintje, een strakke gitaarsolo en niet al te veel meer dan drie akkoorden. Bij voorkeur in E.

Bobby Charles - See You Later Alligator

The Rolling Stones - It's Only Rock 'n Roll

--------
De tekening is van Coc van Duijn
Meer over haar op; http://cocvanduijn.nl/
© 2019 Henk Klaren
powered by CJ2