archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 1 Jaargang 17 10 oktober 2019 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
Door weer en wind | Katharina Kouwenhoven | |||
Na het wereldkampioenschap is het wielerseizoen zo’n beetje afgelopen (op een paar najaarsklassiekers na) en kan het schaatsen weer beginnen. Daar ben ik zo langzamerhand wel aan toe. Genoeg gefietst, al had ik dit wereldkampioenschap niet graag willen missen, vooral het kampioenschap op de weg niet. Op zaterdag was er de uiterst saaie vrouwenkoers, voor de toeschouwer geheel verpest door de solo van meer dan 100 km (!) van de winnares Annemiek van Vleuten, toch al niet mijn grote favoriet. Hoe haal je het in je hoofd om onze zaterdagmiddag zo te verpesten. Het is natuurlijk ook de schuld van andere deelneemsters die niet meer hun best deden om haar te achterhalen en van haar ploeggenoot Anna van der Breggen, die de anderen afstopte en zo haar eigen kansen om zeep hielp. Dat leverde haar gelukkig nog wel een zilveren plak op. Wat het weer betreft – de wedstrijden worden gehouden in het Engelse Yorkshire waar het doorgaans regent – zat het ze mee. Droog en zo nu en dan een flauw zonnetje. Dat was de volgende dag, toen de mannen aan de beurt waren, wel anders. Het miezerde, regende gewoon (of het plensde) de godganse dag. Het was zo erg dat bepaalde delen van het parcours – een deel in lijn en een deel in rondjes met een stevige heuvel erin – onbegaanbaar waren en de wedstrijdleiding het eerste deel van de totaal 285 km (!) inkortte, maar wel 2 rondjes toevoegde. Er moet geleden worden. En geleden werd er. De koers werd van begin tot einde uitgezonden, zodat we niets hoefden te missen van de urenlange misère van de fietshelden. Normaal zijn dit soort koersen nogal vervelend, want het verloop is voorspelbaar: er ontsnappen wat onbetekenende deelnemers die een ruime voorsprong krijgen, maar toch worden ingelopen en dan gaan de kanshebbers voor de overwinning aan de slag. Ook hier vormde zich een kopgroep, maar die bestond helemaal niet uit kanslozen. Er zaten drie overwinnaars van grote rondes bij. Meer dan een paar minuten voorsprong kregen ze dan ook niet. En het bleef maar regenen! Omdat ze bijna allemaal zwarte regen jackjes droegen, kon de kijker ze niet onderscheiden. Dus: waar zat Mathieu van der Poel? De Belgische coach beweerde zes potentiele wereldkampioenen in zijn ploeg te hebben, maar wij hadden er één en dat moest voldoende zijn: onze Mathieu. Ik hoopte het, maar was er niet zeker van. Het mirakel Van der Poel schijnt alles te kunnen (deelnemen is winnen), maar een koers van 285 km had hij nog nooit voor de wielen gehad. Ik weet niet of u wel eens een paar uur in de striemende regen heeft gefietst, wat mij betreft is het geen ervaring die ik kan aanbevelen. En de deelnemers aan deze hellekoers deden dat meer dan zes uur lang. Er waren dan ook maar 46 (van de 196!) deelnemers die de finish bereikten. Ook Mathieu bereikte de finish, 10 minuten nadat de winnaar over de streep ging. In de slotfase reed hij nog op kop, toen hij opeens moest afhaken. Hij kwam niet meer vooruit. Het was op, zoals hij zelf beweerde. Toen waren er nog drie kanshebbers over, de Italiaan Trentin (eigenlijk een beetje een Belg), de Zwitser Küng en de Deen Pedersen (Mats). Praktisch iedereen had ingezet op Trentin, maar ook hier pakte het anders uit. Als een speer schoot Pedersen hem bij de meet voorbij en kwam met enkele meters voorsprong aan. Mede dankzij het onmogelijke weer verliep alles anders dan voorspeld en dat is leuk voor de toeschouwer. Soms had ik wel het gevoel dat ik zat te kijken naar de gruwelen van een inquisitiebijeenkomst, gehouden om een verdachte te dwingen tot een bekentenis. Eigenlijk kon het niet, maar eigenlijk was het ook wel heel mooi. Er moeten veel meer wielerwedstrijden in Groot Brittannië gehouden worden. -------- Het plaatje is van de schrijfster |
||||
© 2019 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |