archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 19 Jaargang 16 12 september 2019

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Veertig jaar Woody Allen Hans Knegtmans De eerste film van Woody Allen die ik in de bioscoop zag was Anny Hall. Dat was in 1977. Weliswaar waren reeds eerder Allen-films in het theater te zien geweest, maar die had ik laten passeren. Dat is me sindsdien niet meer overkomen. Voor de rekenaars onder ons: Met A rainy day in New York (sinds een week in de bioscoop) vierde ik dus mijn veertigjarige Allen-jubileum. Je hoopt dat zo’n mijlpaal extra feestelijk is, zoals veertig jaar bij dezelfde werkgever, de verjaardag van je dochter of iets anders om bij stil te staan. Helaas: A rainy day is allerminst een film om de champagne te ontkurken. Er is niets nieuws onder de zon. In de legendarische woorden van baseballspeler Yogi Berra: ‘It ’s déjà vu all over again’. (Dit is een pleonasme, maar dat wist Yogi niet.) Twee keurige jongelui reizen af voor een weekendje New York. De sympathieke aankomend journaliste Ashleigh (jawel, bekend van de klassieker Gone with the wind) wil in het kader van haar opleiding een door haar bewonderde regisseur interviewen. Gatsby op zijn beurt (hoor eens, ik heb die namen ook niet bedacht) gaat in de eerste plaats mee omdat zijn moeder daar haar jaarlijkse diner situeert. Los daarvan hoopt hij in een plaatselijke pokerclub een extraatje te verdienen. New York is een grote stad dus het kan gebeuren dat de hoofdfiguren elkaar nogal eens mislopen. Afwisselend volgen we de lotgevallen van Ashleigh (Elle Fanning, hier nog nauwelijks bekend) en Gatsby (Timothée Chalamet, hier doorgebroken als gevoelige nicht in Call me by your name). In Amerika heeft de film een jaar op de plank gelegen, waarschijnlijk omdat de persoon Allen in het verwoestende spoor van #Me-Too en co in een kwaad daglicht kwam te staan. Want stel je toch voor: In A rainy day in New York loopt Ashleigh nietsvermoedend van studio naar after party, zich niet bewust van waar het al die vieze middelbare mannen in feite om te doen is! De voorstelling die ik aandeed werd in meerderheid bezocht door middelbare filmliefhebbers van beide seksen. Gelukkig was er geen spandoek te zien en hoefde ik ook geen solidariteitslijst (voor vrouwen, tegen mannen) te ondertekenen. Net een gewone film. Maar let op: het is wel een komedie die absoluut niet grappig is. Met een intrige van niks. Met een soundtrack vol composities van Errol Garner. Need I say more? (Dit was een retorische vraag.) ------- De plaatjes komen van Filmdepot © 2019 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Veertig jaar Woody Allen	Hans Knegtmans
De eerste film van Woody Allen die ik in de bioscoop zag was Anny Hall. Dat was in 1977. Weliswaar waren reeds eerder Allen-films in het theater te zien geweest, maar die had ik laten passeren. Dat is me sindsdien niet meer overkomen. Voor de rekenaars onder ons: Met A rainy day in New York (sinds een week in de bioscoop) vierde ik dus mijn veertigjarige Allen-jubileum. Je hoopt dat zo’n mijlpaal extra feestelijk is, zoals veertig jaar bij dezelfde werkgever, de verjaardag van je dochter of iets anders om bij stil te staan. Helaas: A rainy day is allerminst een film om de champagne te ontkurken. Er is niets nieuws onder de zon. In de legendarische woorden van baseballspeler Yogi Berra: ‘It ’s déjà vu all over again’. (Dit is een pleonasme, maar dat wist Yogi niet.) Twee keurige jongelui reizen af voor een weekendje New York. De sympathieke aankomend journaliste Ashleigh (jawel, bekend van de klassieker Gone with the wind) wil in het kader van haar opleiding een door haar bewonderde regisseur interviewen. Gatsby op zijn beurt (hoor eens, ik heb die namen ook niet bedacht) gaat in de eerste plaats mee omdat zijn moeder daar haar jaarlijkse diner situeert. Los daarvan hoopt hij in een plaatselijke pokerclub een extraatje te verdienen. New York is een grote stad dus het kan gebeuren dat de hoofdfiguren elkaar nogal eens mislopen. Afwisselend volgen we de lotgevallen van Ashleigh (Elle Fanning, hier nog nauwelijks bekend) en Gatsby (Timothée Chalamet, hier doorgebroken als gevoelige nicht in Call me by your name). In Amerika heeft de film een jaar op de plank gelegen, waarschijnlijk omdat de persoon Allen in het verwoestende spoor van #Me-Too en co in een kwaad daglicht kwam te staan. Want stel je toch voor: In A rainy day in New York loopt Ashleigh nietsvermoedend van studio naar after party, zich niet bewust van waar het al die vieze middelbare mannen in feite om te doen is! De voorstelling die ik aandeed werd in meerderheid bezocht door middelbare filmliefhebbers van beide seksen. Gelukkig was er geen spandoek te zien en hoefde ik ook geen solidariteitslijst (voor vrouwen, tegen mannen) te ondertekenen. Net een gewone film. Maar let op: het is wel een komedie die absoluut niet grappig is. Met een intrige van niks. Met een soundtrack vol composities van Errol Garner. Need I say more? (Dit was een retorische vraag.) ------- De plaatjes komen van Filmdepot
© 2019 Hans Knegtmans
	powered by CJ2