archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 18 Jaargang 16 29 augustus 2019

	Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug Schone schijn in Zweden Hans Knegtmans Midsommar is de tweede lange film van de Zweedse cineast Ari Aster, wiens eersteling Hereditary (2018) een blauwe maandag in Nederland gedraaid heeft. In mijn woonplaats Leiden gebeurde dat in het zaaltje Studio, waar normaal tweederangs rommel wordt vertoond in de genres griezelen, harde actie en lach-of-ik-schiet humor. Studio is niet het type theater dat arthouse-stuff binnen zijn muren haalt en de vaste bezoekers wisten ongetwijfeld niet wat hun overkwam. Geen wonder dat het recente Midsommar (Midzomernacht, van dezelfde regisseur) in het wat nettere Trianon speelt. Voor weinig bezoekers weliswaar, maar met meer schooljaren achter de rug. Het verhaal vertelt de bizarre avonturen van de psychologiestudente Dani (Florence Pugh) en haar onbetrouwbare vriendje Christian, student antropologie (Jack Reynor). Christian is een egocentrische zak wordt al snel duidelijk. Zijn vrienden raden hem aan het aandacht vergende meisje te dumpen, maar daar is hij te gemakzuchtig voor. Zo kan het gebeuren dat wanneer hij met zijn drie vrienden een trekvakantie houdt in een uithoek van Zweden, Dani zich daarbij voegt als vijfde wiel aan de wagen. Dat kan nog leuk worden. Als reisleider werpt Pelle (Vilhelm Blomgren) zich op. Die is daar geboren en kent de mensen. Dat is geen overbodige luxe. Slechts weinig bewoners beheersen de Engelse taal. Voorts hebben zij door hun fysieke afzondering een eigen sociaal leven ontwikkeld, met rituelen die voor Amerikanen niet vanzelfsprekend zijn. Maar die handicap blijkt geen bezwaar te zijn. Pelle toont zich reeds bij de eerste ontmoeting een sympathieke, sociaal vaardige tussenpersoon. In schril contrast met het jachtige leven in hun Amerikaanse universiteitsstad straalt het logeeradres een soort gewijde sereniteit uit. Veel dagelijkse handelingen worden  verricht met een precisie die doet denken aan het leger, of een strenge kostschool van lang geleden. Het is dat de kijker de smetteloos witte kledij van de bewoners associeert met rechtschapenheid, anders zou hij zich ongerust kunnen maken over al die ver doorgevoerde discipline. Nee, het is niet louter gezelligheid wat de klok slaat. Soms is er een discussie over bijvoorbeeld zwangerschap of de wenselijkheid van seksueel verkeer met anderen die niet tot ‘de familie’ behoren. Onze zorg wordt dan wel tijdelijk gecompenseerd doordat Dani na het winnen van een danswedstrijd tot Meikoningin gekroond wordt, maar zelfs dat wordt overschaduwd door een ruzie tussen twee van de studenten, wanneer de een zich als donderslag bij heldere hemel het scriptie-onderwerp van de ander toe-eigent. En dan moet de grote finale nog komen! Gelukkig kunnen we het bioscooptheater verlaten met wel twee nieuwe zekerheden. Eén: een sympathiekere actrice dan Florence Pugh kom je maar zelden tegen. En twee: bij leven en welzijn treedt Ari Aster op korte termijn toe tot het elitegezelschap van Grote Filmmakers. --------- De plaatjes komen van Filmdepot © 2019 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -

Vermaak en Genot > Naar de film
Schone schijn in Zweden	Hans Knegtmans
Midsommar is de tweede lange film van de Zweedse cineast Ari Aster, wiens eersteling Hereditary (2018) een blauwe maandag in Nederland gedraaid heeft. In mijn woonplaats Leiden gebeurde dat in het zaaltje Studio, waar normaal tweederangs rommel wordt vertoond in de genres griezelen, harde actie en lach-of-ik-schiet humor. Studio is niet het type theater dat arthouse-stuff binnen zijn muren haalt en de vaste bezoekers wisten ongetwijfeld niet wat hun overkwam. Geen wonder dat het recente Midsommar (Midzomernacht, van dezelfde regisseur) in het wat nettere Trianon speelt. Voor weinig bezoekers weliswaar, maar met meer schooljaren achter de rug. Het verhaal vertelt de bizarre avonturen van de psychologiestudente Dani (Florence Pugh) en haar onbetrouwbare vriendje Christian, student antropologie (Jack Reynor). Christian is een egocentrische zak wordt al snel duidelijk. Zijn vrienden raden hem aan het aandacht vergende meisje te dumpen, maar daar is hij te gemakzuchtig voor. Zo kan het gebeuren dat wanneer hij met zijn drie vrienden een trekvakantie houdt in een uithoek van Zweden, Dani zich daarbij voegt als vijfde wiel aan de wagen. Dat kan nog leuk worden. Als reisleider werpt Pelle (Vilhelm Blomgren) zich op. Die is daar geboren en kent de mensen. Dat is geen overbodige luxe. Slechts weinig bewoners beheersen de Engelse taal. Voorts hebben zij door hun fysieke afzondering een eigen sociaal leven ontwikkeld, met rituelen die voor Amerikanen niet vanzelfsprekend zijn. Maar die handicap blijkt geen bezwaar te zijn. Pelle toont zich reeds bij de eerste ontmoeting een sympathieke, sociaal vaardige tussenpersoon. In schril contrast met het jachtige leven in hun Amerikaanse universiteitsstad straalt het logeeradres een soort gewijde sereniteit uit. Veel dagelijkse handelingen worden  verricht met een precisie die doet denken aan het leger, of een strenge kostschool van lang geleden. Het is dat de kijker de smetteloos witte kledij van de bewoners associeert met rechtschapenheid, anders zou hij zich ongerust kunnen maken over al die ver doorgevoerde discipline. Nee, het is niet louter gezelligheid wat de klok slaat. Soms is er een discussie over bijvoorbeeld zwangerschap of de wenselijkheid van seksueel verkeer met anderen die niet tot ‘de familie’ behoren. Onze zorg wordt dan wel tijdelijk gecompenseerd doordat Dani na het winnen van een danswedstrijd tot Meikoningin gekroond wordt, maar zelfs dat wordt overschaduwd door een ruzie tussen twee van de studenten, wanneer de een zich als donderslag bij heldere hemel het scriptie-onderwerp van de ander toe-eigent. En dan moet de grote finale nog komen! Gelukkig kunnen we het bioscooptheater verlaten met wel twee nieuwe zekerheden. Eén: een sympathiekere actrice dan Florence Pugh kom je maar zelden tegen. En twee: bij leven en welzijn treedt Ari Aster op korte termijn toe tot het elitegezelschap van Grote Filmmakers. --------- De plaatjes komen van Filmdepot
© 2019 Hans Knegtmans
	powered by CJ2