archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 17 Jaargang 16 4 juli 2019 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Feuilleton | ||||
Eine Winterreise (1) | Bram Schilperoord | |||
Op 13 januari, om 5 uur 's morgens wordt op Schiphol door de beveiligingsdienst nog net op tijd – voordat het zou ontploffen in het vliegtuig – mijn blikje Nivea huidcrème in beslag genomen. De vrouw achter mij moet een flesje Spawater inleveren en een man iets verder aan de lopende band wordt zonder pardon een kostbare fles malt whiskey afhandig gemaakt. 'A present from my best friend', hoor ik hem luidkeels protesteren. 'You can buy that in the tax-free shop' is het simpele antwoord, waarna-ie wordt verzocht op te hoepelen. Waarnaar precies wordt gezocht is allang niet meer duidelijk, in mijn geval een blikje huidcrème, maar ook schoensmeer is al verdacht. In principe is elke passagier in een vliegtuig een potentiële terrorist en krijgt dan ook de bijpassende behandeling. Jas of trui en schoenen uit, riem of bretels af, portemonnee en sleutels uit je zak, laptop en telefoon uit de koffer en dat alles in bakjes op een lopende band waar het via een infrarode camera zorgvuldig wordt gescand op explosiegevaarlijke stoffen. Op kousenvoeten, afzakkende broek en met je gezicht in de plooi (een onverschillige houding is verdacht), begeef je je vervolgens door een poortje waar een eveneens infrarode-of röntgenstralenbundel elke oneffenheid op je lichaam registreert. Zo ongeveer moet de procedure zijn bij het betreden van de hemelpoort. En niet toevallig, want in beide gevallen stijg je op naar grote hoogten. Op welke hoogte 'de hemelpoort' is gesitueerd is tot op heden onbekend. Ik had gekozen voor een Transavia vliegtuig naar Alicante, Spanje dat opsteeg tot op tien kilometer hoogte voor een 'vlucht' van 2 uur en 35 minuten. Aangekomen aldaar was de hemel blauw, scheen er een flauw zonnetje en was het niet kouder dan een graadje of achttien. De snelbus die naar het beloofde land, in casu het plaatsje Calpe, zou vertrekken stond gereed. Calpe ligt 70 kilometer ten noorden van Alicante. Het heeft een mooi, ongeveer twee kilometer lang strand, maar op een paar fraaie oude strandvilla's na is de bebouwing net zo gruwelijk lelijk als elders aan de Costa's. Het is nog niet zo erg als in het nabijgelegen Benidorm waar door betonrot aangevreten en half afgebouwde staketsels de omgeving domineren, maar Calpe is aardig op weg net zo'n no-go area te worden als zijn grote broers aan de Costa Blanca. Volgens de statistieken staan er in heel Spanje een half miljoen nieuw gebouwde huizen leeg, schattingen over vrijwel permanent leegstaande hotelkamers lopen uiteen van vijf tot tien miljoen. Alleen gedurende de maanden juli en augustus wordt daar een klein gedeelte van gebruikt. Als je 's avonds langs het strand loopt zie je dan ook sporadisch een verlichte hotelkamer. Wat aan het strand van Calpe aan architectonische misbaksels is neergepoot wordt gelukkig gecompenseerd door een majestueuze uit zee oprijzende 330 meter hoge half begroeide berg, de Penón de Ifac. Dat hebben wij niet in Zandvoort! En wat alles goed maakt is de zon. Even weg uit het land van mist en koude regen. En wie daar het meest behoefte aan hebben, en daar ook de tijd voor heeft, zijn de ouderen onder ons. Die met die kromme, stijve botten. Zeg maar de Omroep Max tv-kijkers. Dankbaar heft men het hoofd naar de zon. Laat ons nog even genieten Heer! Althans, die indruk krijg je, dat die bede door de hoofden speelt van de dankbare oudjes die de spaarzaam bevolkte terrasjes bezetten. En die het ook een rotzorg zal zijn hoe hun hotel er van buiten uitziet. Niet iedereen heeft de behoefte de estheet uit te hangen. ------ De foto is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
||||
© 2019 Bram Schilperoord | ||||
powered by CJ2 |