archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 16
20 juni 2019
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
The Analogues: 'Oh wat knap' Fokke Zwaan

1616VG StrijkerThe Beatles coveren. Dat is, naast de muziek van de heren zelf, voor mij altijd een dankbaar onderwerp voor discussie. Muziek coveren gebeurt altijd en overal. The Beatles begonnen zelf ook met covers van skiffle- en rock 'n' roll-hits. Maar ze realiseerden zich al snel dat om echt verder te komen ze origineel repertoire moesten brengen. En dat konden ze als geen ander. Toch zijn ze lang nummers van anderen blijven opnemen. Twist and Shout is misschien het bekendste voorbeeld. Het werd oorspronkelijk opgenomen door The Top Notes, daarna door The Isley Brothers. De versie van The Beatles, geperfectioneerd tijdens de lange, lange optredens in Hamburg, live opgenomen in de EMI-studio's, steeg daar weer mijlenver bovenuit.

Ik denk dat The Beatles de meest gecoverde band uit de muziekgeschiedenis is. In ieder geval is Yesterday het meest gecoverde nummer. De eerste cover was er overigens al in november 1962, Love Me Do (hun eerste en toen enige plaatje, een paar weken eerder uitgebracht en op dat moment van de 28e naar de 26e plaats in de Melody Maker chart geklommen) door The Sparrows.
Dat Beatles coveren gebeurt natuurlijk niet alleen door onbekende of beginnende artiesten. Ook beroemde artiesten doen het. Frank Sinatra deed Something en noemde het 'the greatest love song by Lennon and McCartney'. Ja, ja. John Lennon betuigde in interviews zijn bewondering voor onder andere Yesterday en Eleanor Rigby door Ray Charles en Help! door José Feliciano, om maar eens wat te noemen. En dan is er natuurlijk Aretha Franklin. En Joe Cocker.

Sinds enige tijd is er iets anders: tribute bands. Musici die zich toeleggen op het spelen van het repertoire van wereld-acts. Bijvoorbeeld The Musical Box, die spelen Genesis-lp's uit de Peter Gabriel-periode na, The Australian Pink-Floyd Show (duidelijk) en de Tribute To The Cats Band uit Volendam. Beatles-bandjes zijn er ook al jaren. In veel gevallen uitgerust met kraagloze jasjes, een pruik en drie akkoorden. Ik ben er niet dol op.

Waar ik wel enthousiast over ben zijn The Fab Faux en 'uit ons eigen kikkerlandje' The Analogues. Ik zag The Analogues voor het eerst in 2015, toen ze in het plaatselijk theater optraden. Er waren nog kaarten over (toen wel), ik dacht, oké ik ga eens kijken. In vijf minuten was ik om. Waarom? De band speelde de lp Magical Mystery Tour, maar wel met echte strijkers en blazers. Dat is toch andere koek. En de strijkers droegen witte smokings met drie rode en een zwarte anjer. De serieuze Beatles-student weet dan: dit zijn mensen met oog voor het detail.

Wat is het dan precies? Ik kan niet spreken voor die anderen in de uitverkochte zalen. Voor mij is het: ik zie de muziek waar ik sinds 1963 naar luister en over lees, live voor mijn eigen ogen, uit elkaar gepeuterd en opnieuw tot stand gebracht. Tot in de details. Inclusief de kleine variaties binnen een nummer. Tot in de finesses.

Ik geef een paradoxaal voorbeeld hoe The Analogues zelfs The Beatles niet naspelen als deze zelf niet musiceren. Op 'White Album' staat het nummer The Continuing Story of Bungalow Bill. Dat begint met een stukje flamencogitaar. Dat is niet gespeeld door John, Paul of George, maar stond op een meegeleverde tape die bij de opname gestart werd door het indrukken van een toets op een mellotron door producer Chris Thomas (die daarvoor £9 extra honorarium ontving). Van het gebruikte type mellotron zijn er maar 30 gemaakt, Paul McCartney heeft nummer 9, The Analogues hebben nummer 10 op de kop getikt en laten restaureren, en ook bij hen is de flamencogitaar een zeven seconden durende tape onder een mellotrontoets. Ik vind dat geweldig om te zien, te ervaren: zó zit die muziek in elkaar.
(Die mellotron bevat overigens meer door The Beatles gebruikte geluiden, zie het filmpje.)
 
En hoe nu verder? Abbey Road natuurlijk. Als u dit leest ben ik bijna onderweg naar Sneek, voor een try-out van Abbey Road door The Analogues. Eens kijken of het er al een beetje in zit.

Here come old flat top
He come groovin' up slowly
He got joo joo eyeballs
He one holy roller
He got hair down to his knee
Got to be a joker
He just do what he please


Later dit jaar ga ik gewoon nog twee keer, een keer in Ziggo Dome en een keer weer in het plaatselijk theater. Genieten!

And in the end
The love you take
Is equal to the love
You make


Leesplankje:
Mark Lewisohn - The Complete Beatles Recording Sessions (1988) (Info over alle opnamesessies, hier en daar verouderd, toevallig juist ook in de passage over die flamencogitaar, maar nog steeds onmisbaar)
Andy Babiuk - Beatles Gear The Ultimate Edition (2015) (Alle ooit door The Beatles gebruikte instrumenten, vanaf 1956)

Filmpje over 'de' mellotron: https://youtu.be/grATBKnZR3E

------
De tekening is van Coc van Duijn


© 2019 Fokke Zwaan meer Fokke Zwaan - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
The Analogues: 'Oh wat knap' Fokke Zwaan
1616VG StrijkerThe Beatles coveren. Dat is, naast de muziek van de heren zelf, voor mij altijd een dankbaar onderwerp voor discussie. Muziek coveren gebeurt altijd en overal. The Beatles begonnen zelf ook met covers van skiffle- en rock 'n' roll-hits. Maar ze realiseerden zich al snel dat om echt verder te komen ze origineel repertoire moesten brengen. En dat konden ze als geen ander. Toch zijn ze lang nummers van anderen blijven opnemen. Twist and Shout is misschien het bekendste voorbeeld. Het werd oorspronkelijk opgenomen door The Top Notes, daarna door The Isley Brothers. De versie van The Beatles, geperfectioneerd tijdens de lange, lange optredens in Hamburg, live opgenomen in de EMI-studio's, steeg daar weer mijlenver bovenuit.

Ik denk dat The Beatles de meest gecoverde band uit de muziekgeschiedenis is. In ieder geval is Yesterday het meest gecoverde nummer. De eerste cover was er overigens al in november 1962, Love Me Do (hun eerste en toen enige plaatje, een paar weken eerder uitgebracht en op dat moment van de 28e naar de 26e plaats in de Melody Maker chart geklommen) door The Sparrows.
Dat Beatles coveren gebeurt natuurlijk niet alleen door onbekende of beginnende artiesten. Ook beroemde artiesten doen het. Frank Sinatra deed Something en noemde het 'the greatest love song by Lennon and McCartney'. Ja, ja. John Lennon betuigde in interviews zijn bewondering voor onder andere Yesterday en Eleanor Rigby door Ray Charles en Help! door José Feliciano, om maar eens wat te noemen. En dan is er natuurlijk Aretha Franklin. En Joe Cocker.

Sinds enige tijd is er iets anders: tribute bands. Musici die zich toeleggen op het spelen van het repertoire van wereld-acts. Bijvoorbeeld The Musical Box, die spelen Genesis-lp's uit de Peter Gabriel-periode na, The Australian Pink-Floyd Show (duidelijk) en de Tribute To The Cats Band uit Volendam. Beatles-bandjes zijn er ook al jaren. In veel gevallen uitgerust met kraagloze jasjes, een pruik en drie akkoorden. Ik ben er niet dol op.

Waar ik wel enthousiast over ben zijn The Fab Faux en 'uit ons eigen kikkerlandje' The Analogues. Ik zag The Analogues voor het eerst in 2015, toen ze in het plaatselijk theater optraden. Er waren nog kaarten over (toen wel), ik dacht, oké ik ga eens kijken. In vijf minuten was ik om. Waarom? De band speelde de lp Magical Mystery Tour, maar wel met echte strijkers en blazers. Dat is toch andere koek. En de strijkers droegen witte smokings met drie rode en een zwarte anjer. De serieuze Beatles-student weet dan: dit zijn mensen met oog voor het detail.

Wat is het dan precies? Ik kan niet spreken voor die anderen in de uitverkochte zalen. Voor mij is het: ik zie de muziek waar ik sinds 1963 naar luister en over lees, live voor mijn eigen ogen, uit elkaar gepeuterd en opnieuw tot stand gebracht. Tot in de details. Inclusief de kleine variaties binnen een nummer. Tot in de finesses.

Ik geef een paradoxaal voorbeeld hoe The Analogues zelfs The Beatles niet naspelen als deze zelf niet musiceren. Op 'White Album' staat het nummer The Continuing Story of Bungalow Bill. Dat begint met een stukje flamencogitaar. Dat is niet gespeeld door John, Paul of George, maar stond op een meegeleverde tape die bij de opname gestart werd door het indrukken van een toets op een mellotron door producer Chris Thomas (die daarvoor £9 extra honorarium ontving). Van het gebruikte type mellotron zijn er maar 30 gemaakt, Paul McCartney heeft nummer 9, The Analogues hebben nummer 10 op de kop getikt en laten restaureren, en ook bij hen is de flamencogitaar een zeven seconden durende tape onder een mellotrontoets. Ik vind dat geweldig om te zien, te ervaren: zó zit die muziek in elkaar.
(Die mellotron bevat overigens meer door The Beatles gebruikte geluiden, zie het filmpje.)
 
En hoe nu verder? Abbey Road natuurlijk. Als u dit leest ben ik bijna onderweg naar Sneek, voor een try-out van Abbey Road door The Analogues. Eens kijken of het er al een beetje in zit.

Here come old flat top
He come groovin' up slowly
He got joo joo eyeballs
He one holy roller
He got hair down to his knee
Got to be a joker
He just do what he please


Later dit jaar ga ik gewoon nog twee keer, een keer in Ziggo Dome en een keer weer in het plaatselijk theater. Genieten!

And in the end
The love you take
Is equal to the love
You make


Leesplankje:
Mark Lewisohn - The Complete Beatles Recording Sessions (1988) (Info over alle opnamesessies, hier en daar verouderd, toevallig juist ook in de passage over die flamencogitaar, maar nog steeds onmisbaar)
Andy Babiuk - Beatles Gear The Ultimate Edition (2015) (Alle ooit door The Beatles gebruikte instrumenten, vanaf 1956)

Filmpje over 'de' mellotron: https://youtu.be/grATBKnZR3E

------
De tekening is van Coc van Duijn
© 2019 Fokke Zwaan
powered by CJ2