De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 16 Jaargang 16 20 juni 2019

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept		delen printen terug


	Mosterd is toch geen toetje?!	Frits Hoorweg
	In de krant las ik dat er weer wat te doen is in Hong Kong, deze keer over een uitleveringsverdrag. Alles draait daar steeds om de vraag of het niet stiekem bedoeld is om de Chinezen hun zin te geven en het laatste restje zelfstandigheid van de oud-kolonie overboord te zetten. Tijd om The last governer van Jonathan Dimbleby (Warner Books, 1997), jaren geleden alweer voor een habbekrats op de boekenmarkt aangeschaft, eindelijk eens te gaan lezen. De laatste gouverneur was Chris Patten, hij bestuurde Hong Kong in de laatste vijf jaar als Britse kolonie. Waarom heb ik aan dat boek zo’n plezier beleefd? Omdat het uitgebreid en treffend in beeld brengt hoe politici en ambtelijke diensten elkaar het leven zuur maken. Patten probeerde nog een beetje democratie in te voeren, maar dat kon bij de mensen van de Buitenlandse Dienst niet op goedkeuring rekenen (misschien was het ook wel een beetje mosterd na de maaltijd). De belangen van Hong Kong (en de rest van Groot Brittannië) leken hen meer gediend met een goede verhouding met China. Afijn, van de voorzichtige democratiseringsplannetjes van Patten en z’n mensen kwam weinig terecht. Gelukkig was er nog genoeg goed werk te doen voor groepen inwoners die onder de Chinezen weleens in de knel konden komen. Bijvoorbeeld door ze het Brits staatsburgerschap te verlenen. Hij had de premier (Major) aan zijn zijde, maar verder kon hij op weinig medewerking rekenen. Wat dit betreft kwam het verzet vooral van ministers en leden van het Lagerhuis. In Londen had men al genoeg te stellen met de problemen die in het thuisland ontstonden door wat men zag als een invasie uit de oude koloniën. Dimbleby is ontzettend goed in het beschrijven van de manier waarop zoiets gaat: vergaderingen, terzijdes, nota’s, kleine briefjes en telefoongesprekken. Op dat vlak wist Patten nog aardig wat te regelen, is mijn indruk. Aan het einde van het boek is enigszins onduidelijk of Patten nog een poging gaat doen om de politieke arena weer te betreden. Voor hij naar Hong Kong ging was hij een belangrijk figuur in de ‘Conservative Party’. Nou, wij weten inmiddels dat het daar niet meer van gekomen is. --- Het recente gedoe over ons pensioenakkoord bracht mij ertoe om De grote verkilling van Geert van Istendael (Atlas Contact 2019) aan te schaffen, nieuw nog wel! Eerlijk gezegd ben ik daar minder over te spreken. Natuurlijk schrijft van Istendael wel lekker. Hij doet in dit boek vooral dat waar hij heel goed in is: met veel ‘flux de paroles’ afgeven op de slapjanussen (christendemocraten en socialisten) die de minima in de steek hebben gelaten. Vooral Kok en Blair moeten het ontgelden. Niet alleen hebben zij zich laten knechten door het Kapitaal, maar ze hebben daar ook nog een verkoopverhaal bij geleverd. Ook Europa, met z’n obsessieve gedoe over de betalingsbalans, krijgt er van langs. Amusant hoor, maar op een gegeven moment komt de vraag op: wat waren de alternatieven? Ergens bekent Van Istendael dat hij sociologie heeft gestudeerd en dat graag had afgemaakt met een promotie. Daar is het niet van gekomen omdat hij op drift raakte, maar ik waag het toch op te merken (n.a.v. dit boek) dat hij helemaal niet de habitus heeft van een socioloog. Nergens probeert hij achtergronden te verklaren van koerswijzigingen die hij verafschuwt. Laat staan dat hij een remedie geeft om uit ‘de grote verkilling’ te raken. Nou ja, hij sluit zijn boek af met een manifest dat ons uit de put moet helpen, maar dat is nauwelijks serieus te nemen. Halverwege krijgt zijn boek even wat diepgang, in het hoofdstuk ‘De grote versnippering’. Daarin wordt eindelijk een beetje geanalyseerd. Wij zijn tegenwoordig zo bezig met allerlei ‘identiteiten’ dat het niet lukt, wat inkomenszekerheid betreft, betekenisvolle akkoorden te sluiten. Geheel in stijl benoemt hij dit probleem als ‘het almaar uitdijende letterwoord LGBT(QIAH)’. Hoe we dat probleem gaan overwinnen blijft een raadsel. ----- Voor zomaar er tussendoor heb ik De ontdekking van Elsschot liggen. Veertig verhaaltjes die nog in de kast van Vic van de Reijt lagen, overgebleven van zijn werk aan de biografie van Elsschot en als uitgever van diens werk. Leuk spul, zoals bijvoorbeeld het hoofdstuk over ‘De Mosterdverzen’, reclameboodschappen op rijm die Alphons de Ridder schreef voor Snoeck’s. Hij prees daarin niet alleen de mosterd van Ferdinand Tierenteyn aan, maar deinsde er ook niet voor terug die van de concurrenten af te kammen. Het doet een mens niet niezen maar braken en kreten van verwensing slaken. Oh, wat ordinair om dat leuk te vinden. Hihi. Er werd naar aanleiding hiervan zelfs gedreigd met een rechtszaak, maar de reclameman reageerde soeverein. ------ Het plaatje is van Henk Klaren Nog veel meer over die mosterdverzen is te vinden op: http://www.tierenteyn.be/nl/culture.asp

meer Frits Hoorweg - meer "De wereldliteratuur roept" -

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Mosterd is toch geen toetje?!	Frits Hoorweg
In de krant las ik dat er weer wat te doen is in Hong Kong, deze keer over een uitleveringsverdrag. Alles draait daar steeds om de vraag of het niet stiekem bedoeld is om de Chinezen hun zin te geven en het laatste restje zelfstandigheid van de oud-kolonie overboord te zetten. Tijd om The last governer van Jonathan Dimbleby (Warner Books, 1997), jaren geleden alweer voor een habbekrats op de boekenmarkt aangeschaft, eindelijk eens te gaan lezen. De laatste gouverneur was Chris Patten, hij bestuurde Hong Kong in de laatste vijf jaar als Britse kolonie. Waarom heb ik aan dat boek zo’n plezier beleefd? Omdat het uitgebreid en treffend in beeld brengt hoe politici en ambtelijke diensten elkaar het leven zuur maken. Patten probeerde nog een beetje democratie in te voeren, maar dat kon bij de mensen van de Buitenlandse Dienst niet op goedkeuring rekenen (misschien was het ook wel een beetje mosterd na de maaltijd). De belangen van Hong Kong (en de rest van Groot Brittannië) leken hen meer gediend met een goede verhouding met China. Afijn, van de voorzichtige democratiseringsplannetjes van Patten en z’n mensen kwam weinig terecht. Gelukkig was er nog genoeg goed werk te doen voor groepen inwoners die onder de Chinezen weleens in de knel konden komen. Bijvoorbeeld door ze het Brits staatsburgerschap te verlenen. Hij had de premier (Major) aan zijn zijde, maar verder kon hij op weinig medewerking rekenen. Wat dit betreft kwam het verzet vooral van ministers en leden van het Lagerhuis. In Londen had men al genoeg te stellen met de problemen die in het thuisland ontstonden door wat men zag als een invasie uit de oude koloniën. Dimbleby is ontzettend goed in het beschrijven van de manier waarop zoiets gaat: vergaderingen, terzijdes, nota’s, kleine briefjes en telefoongesprekken. Op dat vlak wist Patten nog aardig wat te regelen, is mijn indruk. Aan het einde van het boek is enigszins onduidelijk of Patten nog een poging gaat doen om de politieke arena weer te betreden. Voor hij naar Hong Kong ging was hij een belangrijk figuur in de ‘Conservative Party’. Nou, wij weten inmiddels dat het daar niet meer van gekomen is. --- Het recente gedoe over ons pensioenakkoord bracht mij ertoe om De grote verkilling van Geert van Istendael (Atlas Contact 2019) aan te schaffen, nieuw nog wel! Eerlijk gezegd ben ik daar minder over te spreken. Natuurlijk schrijft van Istendael wel lekker. Hij doet in dit boek vooral dat waar hij heel goed in is: met veel ‘flux de paroles’ afgeven op de slapjanussen (christendemocraten en socialisten) die de minima in de steek hebben gelaten. Vooral Kok en Blair moeten het ontgelden. Niet alleen hebben zij zich laten knechten door het Kapitaal, maar ze hebben daar ook nog een verkoopverhaal bij geleverd. Ook Europa, met z’n obsessieve gedoe over de betalingsbalans, krijgt er van langs. Amusant hoor, maar op een gegeven moment komt de vraag op: wat waren de alternatieven? Ergens bekent Van Istendael dat hij sociologie heeft gestudeerd en dat graag had afgemaakt met een promotie. Daar is het niet van gekomen omdat hij op drift raakte, maar ik waag het toch op te merken (n.a.v. dit boek) dat hij helemaal niet de habitus heeft van een socioloog. Nergens probeert hij achtergronden te verklaren van koerswijzigingen die hij verafschuwt. Laat staan dat hij een remedie geeft om uit ‘de grote verkilling’ te raken. Nou ja, hij sluit zijn boek af met een manifest dat ons uit de put moet helpen, maar dat is nauwelijks serieus te nemen. Halverwege krijgt zijn boek even wat diepgang, in het hoofdstuk ‘De grote versnippering’. Daarin wordt eindelijk een beetje geanalyseerd. Wij zijn tegenwoordig zo bezig met allerlei ‘identiteiten’ dat het niet lukt, wat inkomenszekerheid betreft, betekenisvolle akkoorden te sluiten. Geheel in stijl benoemt hij dit probleem als ‘het almaar uitdijende letterwoord LGBT(QIAH)’. Hoe we dat probleem gaan overwinnen blijft een raadsel. ----- Voor zomaar er tussendoor heb ik De ontdekking van Elsschot liggen. Veertig verhaaltjes die nog in de kast van Vic van de Reijt lagen, overgebleven van zijn werk aan de biografie van Elsschot en als uitgever van diens werk. Leuk spul, zoals bijvoorbeeld het hoofdstuk over ‘De Mosterdverzen’, reclameboodschappen op rijm die Alphons de Ridder schreef voor Snoeck’s. Hij prees daarin niet alleen de mosterd van Ferdinand Tierenteyn aan, maar deinsde er ook niet voor terug die van de concurrenten af te kammen. Het doet een mens niet niezen maar braken en kreten van verwensing slaken. Oh, wat ordinair om dat leuk te vinden. Hihi. Er werd naar aanleiding hiervan zelfs gedreigd met een rechtszaak, maar de reclameman reageerde soeverein. ------ Het plaatje is van Henk Klaren Nog veel meer over die mosterdverzen is te vinden op: http://www.tierenteyn.be/nl/culture.asp
© 2019 Frits Hoorweg

	powered by CJ2