archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 16
11 april 2019
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Via de la Plata (3) Bram Schilperoord

1612BZ VliegfietsJe gaat op reis en neemt mee een fiets. Makkelijker gezegd dan gedaan, want die fiets moet vrijwel geheel gedemonteerd worden (lucht uit de banden, pedalen eraf, stuur een slag gedraaid, zadel naar beneden, derailleur ingepakt etc.) en vervolgens worden verpakt in een verder nutteloze kartonnen doos, uitsluitend verkrijgbaar op Schiphol à raison van 23 euro. Deze operatie lukte dankzij de hulp van het thuisfront, dat ons meewarig uitzwaaide (waar begonnen ze aan!). Na een half uur wachten in het bloedhete vliegtuig kwam de gezagvoerder aan het woord. In vloeiend Spaans en beknopt Engels kondigde hij aan dat de rechtermotor niet reageerde met een druk op de knop, maar handmatig moest worden aangeslingerd.

'No serious problem', zei-ie, wat misschien ook wel zo was, maar niet bepaald opwekkend klonk. Kan ik er nog uit, dacht ik. Je leest wel eens over een vliegtuigongeluk waarbij alle passagiers omgekomen zijn, behalve die ene man die door te laat te komen de vlucht had gemist. Om me heen kijkend zag ik dat ik niet de enige was die zich een dergelijk voorval voor de geest haalde. Aan de andere kant: was vliegen niet de meest veilige wijze van vervoer? Een kwartiertje later melde de captain zich weer met de mededeling dat-ie de zaak onder de knie had en weldra gingen we dan ook de lucht in.

Twee en een half uur duurde de vlucht, die verder probleemloos verliep. Aangekomen in Sevilla zagen we in de bagagehal de kartonnen fietsdozen staan. Na een tijdje wachten kwam de loopband in beweging, met daarop de bagage van mijn fietsmaat maar niet de mijne. Nog een half uur later was duidelijk dat mijn bagage zoek was. Twee dagen later kwam die alsnog terecht, na een reisje via Malaga en Madrid. Op Schiphol domweg in het verkeerde vliegtuig gedropt.

In die twee dagen wel af en toe in mijn piepzak gezeten. (Piepzak is een ouderwets woord voor 'angstige spanning'). Omdat werkelijk alle benodigdheden voor onze zes weken durende reis daarin verpakt zaten. Alles dus, inclusief het fietsmontage-spul om de wél gearriveerde fietsen weer in elkaar te sleutelen. Dat lukte nu met hulp en gereedschap van een echtpaar dat een eindje verder in de aankomsthal bezig was hún fietsen te fatsoeneren. Voorzien van een plattegrondje van de stad Sevilla togen we op weg, na bij een informatie-desk een hotel-lijst te hebben ingezien, waarop ik vaag de naam van ons hotel meende te herkennen. Want ook de hotelreservering zat in mijn verdwenen rugzak.

38 graden was het zag ik op een gevel-thermometer. Een uur of twee later waren we in ons 'airport hotel'. Geboekt voor 68 euro per nacht via Booking.com. Ik vermeld dat zo nadrukkelijk omdat dit nobele bedrijf luidruchtig communiceert met 50 procent korting op hotelkamers, terwijl wij voor de nachtjes extra in hetzelfde hotel 48 euro betaalden. Overigens een prima appartement met een living, slaapkamers, fietsenbergplaats, badkamer en keuken. Van ons hotel naar Sevilla-centrum ('down town'), was het een kilometer of acht schat ik. Waar we op onze mountainbikes, niet gehinderd door enig gemotoriseerd verkeer, binnen 20 minuten 9 waren.

Op vrijwel alle avenues en andere hoofdstraten ligt een lichtgroen gekleurd rijwieltapijt, dat sporadisch gebruikt wordt, want erg fietsgek is men hier niet. Het 'gewone' toerisme viert hoogtij. Voor de ingang van de kathedraal staat elk uur van de dag een rij van een meter of honderd. Wachttijd één tot anderhalf uur in de bloedhete zon. Ook de rijen van de andere bezienswaardigheden, als de stierenvechtersarena en musea,  waren niet veel korter. Je moet er tegen kunnen.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
Via de la Plata (3) Bram Schilperoord
1612BZ VliegfietsJe gaat op reis en neemt mee een fiets. Makkelijker gezegd dan gedaan, want die fiets moet vrijwel geheel gedemonteerd worden (lucht uit de banden, pedalen eraf, stuur een slag gedraaid, zadel naar beneden, derailleur ingepakt etc.) en vervolgens worden verpakt in een verder nutteloze kartonnen doos, uitsluitend verkrijgbaar op Schiphol à raison van 23 euro. Deze operatie lukte dankzij de hulp van het thuisfront, dat ons meewarig uitzwaaide (waar begonnen ze aan!). Na een half uur wachten in het bloedhete vliegtuig kwam de gezagvoerder aan het woord. In vloeiend Spaans en beknopt Engels kondigde hij aan dat de rechtermotor niet reageerde met een druk op de knop, maar handmatig moest worden aangeslingerd.

'No serious problem', zei-ie, wat misschien ook wel zo was, maar niet bepaald opwekkend klonk. Kan ik er nog uit, dacht ik. Je leest wel eens over een vliegtuigongeluk waarbij alle passagiers omgekomen zijn, behalve die ene man die door te laat te komen de vlucht had gemist. Om me heen kijkend zag ik dat ik niet de enige was die zich een dergelijk voorval voor de geest haalde. Aan de andere kant: was vliegen niet de meest veilige wijze van vervoer? Een kwartiertje later melde de captain zich weer met de mededeling dat-ie de zaak onder de knie had en weldra gingen we dan ook de lucht in.

Twee en een half uur duurde de vlucht, die verder probleemloos verliep. Aangekomen in Sevilla zagen we in de bagagehal de kartonnen fietsdozen staan. Na een tijdje wachten kwam de loopband in beweging, met daarop de bagage van mijn fietsmaat maar niet de mijne. Nog een half uur later was duidelijk dat mijn bagage zoek was. Twee dagen later kwam die alsnog terecht, na een reisje via Malaga en Madrid. Op Schiphol domweg in het verkeerde vliegtuig gedropt.

In die twee dagen wel af en toe in mijn piepzak gezeten. (Piepzak is een ouderwets woord voor 'angstige spanning'). Omdat werkelijk alle benodigdheden voor onze zes weken durende reis daarin verpakt zaten. Alles dus, inclusief het fietsmontage-spul om de wél gearriveerde fietsen weer in elkaar te sleutelen. Dat lukte nu met hulp en gereedschap van een echtpaar dat een eindje verder in de aankomsthal bezig was hún fietsen te fatsoeneren. Voorzien van een plattegrondje van de stad Sevilla togen we op weg, na bij een informatie-desk een hotel-lijst te hebben ingezien, waarop ik vaag de naam van ons hotel meende te herkennen. Want ook de hotelreservering zat in mijn verdwenen rugzak.

38 graden was het zag ik op een gevel-thermometer. Een uur of twee later waren we in ons 'airport hotel'. Geboekt voor 68 euro per nacht via Booking.com. Ik vermeld dat zo nadrukkelijk omdat dit nobele bedrijf luidruchtig communiceert met 50 procent korting op hotelkamers, terwijl wij voor de nachtjes extra in hetzelfde hotel 48 euro betaalden. Overigens een prima appartement met een living, slaapkamers, fietsenbergplaats, badkamer en keuken. Van ons hotel naar Sevilla-centrum ('down town'), was het een kilometer of acht schat ik. Waar we op onze mountainbikes, niet gehinderd door enig gemotoriseerd verkeer, binnen 20 minuten 9 waren.

Op vrijwel alle avenues en andere hoofdstraten ligt een lichtgroen gekleurd rijwieltapijt, dat sporadisch gebruikt wordt, want erg fietsgek is men hier niet. Het 'gewone' toerisme viert hoogtij. Voor de ingang van de kathedraal staat elk uur van de dag een rij van een meter of honderd. Wachttijd één tot anderhalf uur in de bloedhete zon. Ook de rijen van de andere bezienswaardigheden, als de stierenvechtersarena en musea,  waren niet veel korter. Je moet er tegen kunnen.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2019 Bram Schilperoord
powered by CJ2