archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 10 Jaargang 16 26 maart 2019

	Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug Vrijheid in Zwolle Dik Kruithof In de Fundatie in Zwolle is een tentoonstelling over de vrijheid die de naoorlogse kunstenaars hebben nu ze niet meer bij stromingen of richtingen in de kunst horen. De kunstwerken zijn uitgezocht door schrijver en kunstkenner Hans den Hartog Jager en worden gepresenteerd onder de titel: Vrijheid, de vijftig Nederlandse kernkunstwerken van na 1968. Een verrassend gevarieerde en soms opmerkelijke keuze. Terwijl Nederland zich als kunstland vaak laat voorstaan op zijn geweldige schilders – denk aan Rembrandt, Vermeer, Van Gogh, Mondriaan – zijn er maar vijftien schilderijen of werken op papier. De meeste daarvan doen niet mee in de wedstrijd om het mooiste naoorlogse schilderij. Wel zijn ze (soms) indrukwekkend zoals de Fahne van Armando, maar voor mooi komen wat mij betreft alleen in aanmerking: Erik Andriesse met Amaryllis, Marlene Dumas met Naomi, en misschien Marc Mulders en Robert Zandvliet met Stage of Being IV. Wat is er na 1968 voor de schilderkunst in de plaats gekomen? In elk geval foto- en filmkunst. Er zijn vijf video's van hoge kwaliteit, van Marijke van Warmerdam met een verstild beeld, langs Jeroen Eisinga met de bijenfilm Springtime, tot het indrukwekkende en terecht als beeld van deze tentoonstelling gekozen Nummer 8, ‘Alles wordt goed’, zoals de man in het Engels zegt die voor de ijsbreker uitloopt. En er zijn nog een aantal video's, om te laten zien hoe de wereld in elkaar zit en wat er verkeerd aan is. Mooie fotoseries zijn er van Rineke Dijkstra, Daan Golden en Viviane Sassen. In totaal kwam ik in mijn indeling op 14 kunstenaars voor de foto-video-film sector. In de derde even grote groep gaat het om beelden, dingen, objecten en installaties die eigenlijk ontwikkeld zijn uit de klassieke beeldhouwkunst. Voor het Museum staat alleen nog het Monument van Atelier van Lieshout als duidelijk beeldhouwwerk Verder gaat het om zeer uiteenlopende kunstwerken zoals The unexpected return of Blinky Palermo from the tropics: een verzameling van ruim 50 schattige beeldjes van biggetjes die gespannen zitten te kijken naar een presentatie waar niets van te zien is. Er is een prachtig model van een brug van Henk Visch en een aandoenlijk Vosje met een riem om van Mark Manders, die overigens net een indrukwekkend beeld mag laten zien in het Central Park in New York. Voor het eerst werkt hij daar in de buitenlucht, een volkomen tegenstelling met zijn verstilde werk hier. Even mooi vond ik de gevouwen kubus van Carel Visser, die met veel zorg moet worden behandeld en niet aangeraakt mag worden, maar als je dan het bordje ziet blijkt het van geklonken plaatijzer te zijn, toch niet het meest breekbare materiaal.     Textiel is vertegenwoordigd met een geweven dagboek van Ria van Eyk, die elke dag van de week in een andere kleur werkte en negen maanden lang met negen kleuren een prachtig wisselende en kleurrijke wand maakte; een mooie vertegenwoordiger van haar kunst. De vazen van Navid Nuur vond ik minder indrukwekkend, hoewel je er wel bij moest bedenken dat er bij iedere vaas weer een ander exotisch recept voor de glazuur was gebruikt. Dan sta je natuurlijk op een kruispunt van aardewerk en conceptuele kunst. Wat dat laatste betreft is het mooi dat Bas Jan Ader (1942-1975) vertegenwoordigd is. Van de kunstenaar die op jonge leeftijd verdween bij een poging de Atlantische Oceaan over te steken was twee jaar geleden nog een filmpje te zien op de Biënnale in Venetië en hij kreeg rond de jaarwisseling een eerbetoon in de Mesdag Collectie in Den Haag. Zijn schaarse nalatenschap blijft indruk maken en fascineren. Een mooie tentoonstelling dus, deze Vrijheid.  Wij waren er op een vroege zondagmorgen en toen was het al zo druk dat de uitgebreide tekstborden die per artiest meestal bij de ingang van de zaal hangen werkten als obstakels. Veel mensen bleven in de smalle doorgang staan om de teksten rustig door te lezen. Andere musea lossen dat meestal op met een programmaboekje dat het liefst na gebruik weer ingeleverd wordt. Nog te zien tot 12 mei. ------ De plaatjes zijn van de schrijver © 2019 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -

Vermaak en Genot > Een omweg waard
Vrijheid in Zwolle	Dik Kruithof
In de Fundatie in Zwolle is een tentoonstelling over de vrijheid die de naoorlogse kunstenaars hebben nu ze niet meer bij stromingen of richtingen in de kunst horen. De kunstwerken zijn uitgezocht door schrijver en kunstkenner Hans den Hartog Jager en worden gepresenteerd onder de titel: Vrijheid, de vijftig Nederlandse kernkunstwerken van na 1968. Een verrassend gevarieerde en soms opmerkelijke keuze. Terwijl Nederland zich als kunstland vaak laat voorstaan op zijn geweldige schilders – denk aan Rembrandt, Vermeer, Van Gogh, Mondriaan – zijn er maar vijftien schilderijen of werken op papier. De meeste daarvan doen niet mee in de wedstrijd om het mooiste naoorlogse schilderij. Wel zijn ze (soms) indrukwekkend zoals de Fahne van Armando, maar voor mooi komen wat mij betreft alleen in aanmerking: Erik Andriesse met Amaryllis, Marlene Dumas met Naomi, en misschien Marc Mulders en Robert Zandvliet met Stage of Being IV. Wat is er na 1968 voor de schilderkunst in de plaats gekomen? In elk geval foto- en filmkunst. Er zijn vijf video's van hoge kwaliteit, van Marijke van Warmerdam met een verstild beeld, langs Jeroen Eisinga met de bijenfilm Springtime, tot het indrukwekkende en terecht als beeld van deze tentoonstelling gekozen Nummer 8, ‘Alles wordt goed’, zoals de man in het Engels zegt die voor de ijsbreker uitloopt. En er zijn nog een aantal video's, om te laten zien hoe de wereld in elkaar zit en wat er verkeerd aan is. Mooie fotoseries zijn er van Rineke Dijkstra, Daan Golden en Viviane Sassen. In totaal kwam ik in mijn indeling op 14 kunstenaars voor de foto-video-film sector. In de derde even grote groep gaat het om beelden, dingen, objecten en installaties die eigenlijk ontwikkeld zijn uit de klassieke beeldhouwkunst. Voor het Museum staat alleen nog het Monument van Atelier van Lieshout als duidelijk beeldhouwwerk Verder gaat het om zeer uiteenlopende kunstwerken zoals The unexpected return of Blinky Palermo from the tropics: een verzameling van ruim 50 schattige beeldjes van biggetjes die gespannen zitten te kijken naar een presentatie waar niets van te zien is. Er is een prachtig model van een brug van Henk Visch en een aandoenlijk Vosje met een riem om van Mark Manders, die overigens net een indrukwekkend beeld mag laten zien in het Central Park in New York. Voor het eerst werkt hij daar in de buitenlucht, een volkomen tegenstelling met zijn verstilde werk hier. Even mooi vond ik de gevouwen kubus van Carel Visser, die met veel zorg moet worden behandeld en niet aangeraakt mag worden, maar als je dan het bordje ziet blijkt het van geklonken plaatijzer te zijn, toch niet het meest breekbare materiaal.     Textiel is vertegenwoordigd met een geweven dagboek van Ria van Eyk, die elke dag van de week in een andere kleur werkte en negen maanden lang met negen kleuren een prachtig wisselende en kleurrijke wand maakte; een mooie vertegenwoordiger van haar kunst. De vazen van Navid Nuur vond ik minder indrukwekkend, hoewel je er wel bij moest bedenken dat er bij iedere vaas weer een ander exotisch recept voor de glazuur was gebruikt. Dan sta je natuurlijk op een kruispunt van aardewerk en conceptuele kunst. Wat dat laatste betreft is het mooi dat Bas Jan Ader (1942-1975) vertegenwoordigd is. Van de kunstenaar die op jonge leeftijd verdween bij een poging de Atlantische Oceaan over te steken was twee jaar geleden nog een filmpje te zien op de Biënnale in Venetië en hij kreeg rond de jaarwisseling een eerbetoon in de Mesdag Collectie in Den Haag. Zijn schaarse nalatenschap blijft indruk maken en fascineren. Een mooie tentoonstelling dus, deze Vrijheid.  Wij waren er op een vroege zondagmorgen en toen was het al zo druk dat de uitgebreide tekstborden die per artiest meestal bij de ingang van de zaal hangen werkten als obstakels. Veel mensen bleven in de smalle doorgang staan om de teksten rustig door te lezen. Andere musea lossen dat meestal op met een programmaboekje dat het liefst na gebruik weer ingeleverd wordt. Nog te zien tot 12 mei. ------ De plaatjes zijn van de schrijver
© 2019 Dik Kruithof
	powered by CJ2