archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 16
28 februari 2019
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Over hekken en muren * Julius Pasgeld

1609BS OptillenAl jaren verzamel ik krantenfoto’s die mij op de een of andere manier aanspreken. Ik knip ze uit, lamineer ze en groepeer ze in mappen. In elke map bevinden zich foto’s met een bepaald onderwerp. Twintig mappen heb ik inmiddels. Met onder meer titels als ‘Eenzaam’, ‘Eng’, ‘Wonderlijk’, ‘Uitgedost’, ‘Kinderleed’ en ‘Chaos’. Er is ook een map bij die ik de titel ‘Migratie’ heb gegeven. Drie foto’s daaruit wil ik graag nader met u onder de loep nemen.

Foto 1:
We zien een moeder en een vader met hun zoontje en dochtertje onder een rolhek van scheermesprikkeldraad kruipen. De moeder voorop met in haar linkerarm haar zoontje geklemd. De dochter loopt gebukt en steunt daarbij half op de rug van de moeder. Als je goed kijkt zie je dat het prikkeldraad vlakbij haar rechteroog zit. De vader kruipt er achteraan met een torenhoog bouwsel van dekens en andere bagage op zijn hoofd. De moeder kijkt bezorgd en met een gefronst voorhoofd naar rechts om te kijken of er iemand aankomt. De dochter is in tranen. Maar aan haar gezicht en haar vertrokken mond is te zien dat er van tevoren is afgesproken dat niemand een geluid mocht maken. Daarom huilt ze stilletjes.

Aan de kleding van het viertal is, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, een zekere welstand af te lezen. Dus honger is geen reden om zich stiekem over de grens te wurmen. Maar waarom dan wel? Omdat ze denken dat ze het in een ander land beter zullen hebben? Of omdat ze in een ander land wèl gewoon mogen zeggen wat ze denken?
De foto biedt daarover geen uitsluitsel. We zien alleen de schaduw van het struikgewas waar ze doorheen kruipen op hun kleding. Terwijl de zon hun gezichten verwarmd en glimlichtjes op scheermesjes van het prikkeldraad maakt.

Foto 2:
Een bizarre foto, die eigenlijk alleen maar vragen oproept. We zien de uithoek van een golfterrein. Aan de linkerkant begrensd door een aantal palmen en zo’n veertig meter verderop door hoog struikgewas. Boven dat struikgewas torent een circa acht meter hoog hek uit. Bovenop dat hek bevindt zich een twaalftal mensen. De meesten zitten daar wat moeizaam. Waarschijnlijk omdat de bovenkant van het hek voorzien is van prikkeldraad. Eentje is doende om aan onze kant van het tafereel naar beneden te klimmen. Een ander bestijgt een lange ladder die aan de andere kant van het hek staat.

Op de voorgrond staan twee dames op het gras van de green te golfen. Allebei met een petje op tegen de zon. De ene dame in een korte, witte broek staat op het punt een balletje weg te slaan, want ze heeft haar golfstick hoog achter zich geheven. De dame in een lange witte broek kijkt toe hoe ze het er vanaf brengt.

En nu komt het rare: het kan niet anders of die twee golfsters moeten zich bewust zijn van die twaalf mensen daar boven op dat hek. Ze kunnen elkaar duidelijk zien. En waarschijnlijk zelfs ook horen. Toch gaan de dames gewoon door met golfen. Wat denken ze? Dat die mensen daar op dat hek zitten om hun golfspel te bewonderen? Dat ze daar zitten om het prachtige uitzicht op de omgeving te bewonderen?
Ik weet het niet. Ik weet het niet.

Foto 3:
Deze foto kent u waarschijnlijk zelf nog wel. Hij werd in 2014 over twee pagina’s in de NRC gepubliceerd. Ik roep hem graag terug in uw herinnering.
We kijken van zo’n dertig meter hoog van bovenaf op een grote sloep met daarin een groot aantal mensen. Allemaal hutje mutje en schouder aan schouder tegen elkaar aan. Van de boot zelf is, afgezien van een paar hele kleine stukjes wit van de zij- en achterboord niets te zien. Rondom de boot laten kleine, schuimende golfjes zeewater zien, dat hij in beweging is. Alle plekken in en aan de boorden van de sloep zijn bezet met mensen. Circa 600 schat ik in met behulp van een vergrootglas. Waaronder ruim 50 kinderen. Baby’s zelfs. De meeste passagiers kijken blij naar boven. Want daar is de helikopter van waaruit de foto werd genomen. Sommigen wuiven zelfs. Want is een helikopter niet een teken uit het beloofde land?
De foto roept vragen op. Hoe gaat dat als er iemand naar het toilet moet? Waar zit de stuurman? Waar moeten ze landen? Hoe moet het dan verder?

Drie foto’s. Een selectie uit talloze foto’s waarop tienduizenden mensen klimmen en klauteren. Of andere ontberingen doorstaan. Om zich zo ver mogelijk te verwijderen van dat handjevol tirannen en potentaten die hen het leven in eigen land zuur of zelfs onmogelijk maakt. De hoogste tijd dus om al die despoten eens in een bootje te zetten. En af te duwen naar nergens.

-------
De tekening is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/


© 2019 Julius Pasgeld meer Julius Pasgeld - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Over hekken en muren * Julius Pasgeld
1609BS OptillenAl jaren verzamel ik krantenfoto’s die mij op de een of andere manier aanspreken. Ik knip ze uit, lamineer ze en groepeer ze in mappen. In elke map bevinden zich foto’s met een bepaald onderwerp. Twintig mappen heb ik inmiddels. Met onder meer titels als ‘Eenzaam’, ‘Eng’, ‘Wonderlijk’, ‘Uitgedost’, ‘Kinderleed’ en ‘Chaos’. Er is ook een map bij die ik de titel ‘Migratie’ heb gegeven. Drie foto’s daaruit wil ik graag nader met u onder de loep nemen.

Foto 1:
We zien een moeder en een vader met hun zoontje en dochtertje onder een rolhek van scheermesprikkeldraad kruipen. De moeder voorop met in haar linkerarm haar zoontje geklemd. De dochter loopt gebukt en steunt daarbij half op de rug van de moeder. Als je goed kijkt zie je dat het prikkeldraad vlakbij haar rechteroog zit. De vader kruipt er achteraan met een torenhoog bouwsel van dekens en andere bagage op zijn hoofd. De moeder kijkt bezorgd en met een gefronst voorhoofd naar rechts om te kijken of er iemand aankomt. De dochter is in tranen. Maar aan haar gezicht en haar vertrokken mond is te zien dat er van tevoren is afgesproken dat niemand een geluid mocht maken. Daarom huilt ze stilletjes.

Aan de kleding van het viertal is, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, een zekere welstand af te lezen. Dus honger is geen reden om zich stiekem over de grens te wurmen. Maar waarom dan wel? Omdat ze denken dat ze het in een ander land beter zullen hebben? Of omdat ze in een ander land wèl gewoon mogen zeggen wat ze denken?
De foto biedt daarover geen uitsluitsel. We zien alleen de schaduw van het struikgewas waar ze doorheen kruipen op hun kleding. Terwijl de zon hun gezichten verwarmd en glimlichtjes op scheermesjes van het prikkeldraad maakt.

Foto 2:
Een bizarre foto, die eigenlijk alleen maar vragen oproept. We zien de uithoek van een golfterrein. Aan de linkerkant begrensd door een aantal palmen en zo’n veertig meter verderop door hoog struikgewas. Boven dat struikgewas torent een circa acht meter hoog hek uit. Bovenop dat hek bevindt zich een twaalftal mensen. De meesten zitten daar wat moeizaam. Waarschijnlijk omdat de bovenkant van het hek voorzien is van prikkeldraad. Eentje is doende om aan onze kant van het tafereel naar beneden te klimmen. Een ander bestijgt een lange ladder die aan de andere kant van het hek staat.

Op de voorgrond staan twee dames op het gras van de green te golfen. Allebei met een petje op tegen de zon. De ene dame in een korte, witte broek staat op het punt een balletje weg te slaan, want ze heeft haar golfstick hoog achter zich geheven. De dame in een lange witte broek kijkt toe hoe ze het er vanaf brengt.

En nu komt het rare: het kan niet anders of die twee golfsters moeten zich bewust zijn van die twaalf mensen daar boven op dat hek. Ze kunnen elkaar duidelijk zien. En waarschijnlijk zelfs ook horen. Toch gaan de dames gewoon door met golfen. Wat denken ze? Dat die mensen daar op dat hek zitten om hun golfspel te bewonderen? Dat ze daar zitten om het prachtige uitzicht op de omgeving te bewonderen?
Ik weet het niet. Ik weet het niet.

Foto 3:
Deze foto kent u waarschijnlijk zelf nog wel. Hij werd in 2014 over twee pagina’s in de NRC gepubliceerd. Ik roep hem graag terug in uw herinnering.
We kijken van zo’n dertig meter hoog van bovenaf op een grote sloep met daarin een groot aantal mensen. Allemaal hutje mutje en schouder aan schouder tegen elkaar aan. Van de boot zelf is, afgezien van een paar hele kleine stukjes wit van de zij- en achterboord niets te zien. Rondom de boot laten kleine, schuimende golfjes zeewater zien, dat hij in beweging is. Alle plekken in en aan de boorden van de sloep zijn bezet met mensen. Circa 600 schat ik in met behulp van een vergrootglas. Waaronder ruim 50 kinderen. Baby’s zelfs. De meeste passagiers kijken blij naar boven. Want daar is de helikopter van waaruit de foto werd genomen. Sommigen wuiven zelfs. Want is een helikopter niet een teken uit het beloofde land?
De foto roept vragen op. Hoe gaat dat als er iemand naar het toilet moet? Waar zit de stuurman? Waar moeten ze landen? Hoe moet het dan verder?

Drie foto’s. Een selectie uit talloze foto’s waarop tienduizenden mensen klimmen en klauteren. Of andere ontberingen doorstaan. Om zich zo ver mogelijk te verwijderen van dat handjevol tirannen en potentaten die hen het leven in eigen land zuur of zelfs onmogelijk maakt. De hoogste tijd dus om al die despoten eens in een bootje te zetten. En af te duwen naar nergens.

-------
De tekening is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie op: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2019 Julius Pasgeld
powered by CJ2