![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() Nummer 8 Jaargang 16 14 februari 2019 |
![]() |
![]() |
|
![]() |
|||||||||||||||||||||||||||
![]() |
![]() |
![]() |
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Een raciale komedie? Het kan! | Hans Knegtmans | |||
![]() De kern van het verhaal is dat mensen door omstandigheden soms in interacties belanden waarbij zij stereotypen sterker moeten onderdrukken dan zij gewend zijn. Tony ‘Lips’ Vallelonga – woonachtig in The Bronx, maar van Italiaanse origine – zit tijdelijk zonder werk. De nachtclub waar hij tot ieders tevredenheid werkt als uitsmijter, moet verbouwd worden. In arren moede reageert hij op een personeelsadvertentie waarin een chauffeur en bodyguard gevraagd wordt. Een pianist heeft voor enkele maanden een tournee gepland door Amerika. Meer precies door zuidelijke staten als Mississippi, Kentucky, en Georgia, die genoegzaam bekend zijn uit westerns. Daar is het niet altijd veilig. Zeker niet in 1962, het jaar waarin de film speelt. En al helemaal niet als de pianist zwart is, zoals de introverte academicus Dr. Don Shirley. Maar goed, er moet brood op de plank komen en eerder hebben we al gezien dat de uitsmijter zijn vak verstaat en voor de duvel en zijn ouwe moer niet bang is. Wel moet hij zijn vrouw Dolores beloven dat hij uiterlijk op kerstavond weer thuis zal zijn. Green Book doet denken aan de Franse mega-hit Intouchables uit 2012, van regisseur Olivier Nakache. Daarin wordt de blanke rolstoelpatiënt Philippe verzorgd door de zwarte verpleger Driss (een doorbraakrol van Omar Sy). De clou is dat voor beiden – maar vooral toch voor Philippe – een wereld opengaat. Driss mag dan weinig opleiding hebben genoten, aan gezond verstand ontbreekt het hem allerminst. Rake uitspraken als ‘oost west, thuis best’ zetten Philippe meer aan het denken dan hij eerder placht te doen. Ik werd eerlijk gezegd nogal wee van de simplistische verheerlijking van geestelijk onbenul. En hoewel ik natuurlijk weet dat Driss al die slappe teksten niet zelf had verzonnen, bedenk ik me sindsdien wel twee keer voordat ik een film bezoek waarin Omar Sy de hoofdrol heeft. Green Book mag dan thematisch verwant zijn aan Intouchables, het mist de zondagschoolthematiek dat we allemaal betere, completere mensen zouden worden als we serieus probeerden te leren van de ogenschijnlijk minder bedeelde medemens. ![]() Het is haast niet voor te stellen, maar Peter Farrelly blijkt zonder assistentie van zijn broer een film te kunnen maken die je volledig serieus kunt nemen. Die kwaliteit komt zeker ook door het kaliber van de personages. Chauffeur Tony wordt vertolkt door topacteur Viggo Mortensen. Die acteert al jaren de sterren van de hemel, zonder dat hij – ondanks twee Oscarnominaties – het buiten de VS tot superster geschopt heeft. Misschien dat deze film aan een herwaardering van zijn kwaliteiten kan bijdragen. Zoals eerder Robert De Niro al eens deed is hij door flink te bunkeren een kilo of tien aangekomen waardoor hij vervaarlijker en imposanter oogt dan daarvoor. In zijn nieuwe rol doet hij denken aan Tony Soprano en dat draagt bij aan het ontzag dat hij zijn tegenstanders inboezemt. Het verbaast dan ook niet dat hij voor deze rol een Oscarnominatie voor beste mannelijke hoofdrol ontving. Ook zijn tegenspeler Mahershala Ali werd als Dr. Shirley bedacht met een Oscarnominatie, in dat geval voor beste mannelijke bijrol. Daar hoort u mij niet over klagen, al vind ik het in het algemeen moeilijker deze prijs toe te wijzen dan de beste hoofdrol. (Nu we het toch over Oscarnominaties hebben: de film doet ook een gooi naar twee andere prestigieuze prijzen, namelijk die van beste scenario en van beste film. Alweer: mijn stem krijgen ze.) Eerder hekelde ik de zondagschoolboodschap van de film Intouchables. Daarmee wil ik niet suggereren dat de personages van Green Book immuun zijn voor de eigenheid van hun tegenspeler. Vanaf de eerste keer dat Tony de zwarte wonderpianist hoort en ziet optreden, is hij diep onder de indruk van diens muzikale gaven. Hij legt telefonisch zijn vrouw uit dat de man een echte professional is. 'Zoals Liberace, maar dan beter.' Omgekeerd valt het hem op dat zijn nieuwe cultheld slechts een rudimentair benul heeft van zwarte popartiesten als daar zijn Chubby Checker, Little Richard en Aretha Franklin. Farrelly laat hooguit zien dat sommige generalisaties ('zwarten houden van negermuziek') niet kloppen. En daar kom je achter door contact met anderen. |
||||
© 2019 Hans Knegtmans | ||||
![]() |
![]() |
![]() |
||
![]() |
powered by CJ2 |