archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 4 Jaargang 16 29 november 2018

	Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug Thanks for giving Claude Aendenboom Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau op zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis. In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van. Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou immers een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een chique boetiek. En zo begon ik aarzelend te tokkelen, de mensen schrokken want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen. Maar vaag zag ik een man met witte baard en rood pak voorbijstappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een briefje van 200 in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist. Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig! Maar ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek. Vredig dacht ik: Thanks for giving ... Santa Claus! --------- Het plaatje is van Linda Hulshof © 2018 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
Thanks for giving	Claude Aendenboom
Vaak denk ik aan die goeie ouwe tijd toen oom Robert op familiefeestjes steevast zijn gitaar bovenhaalde en liedjes van Georges Brassens begon te zingen. Ik was als zesjarige reeds gefascineerd door de moeilijke akkoorden die Robert zo goed beheerste. Mijn broer droomde al jaren van een eigen gitaar en dus deed oom Robert hem eentje cadeau op zijn vijftiende verjaardag. Mijn broer had lange slanke vingers en al gauw klonken er Beatles- en Stones-covers door ons huis. In die periode vond ik een mooi akoestisch model op de rommelmarkt. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik bakte er niks van. Toch vertrok ik die decembermiddag met de trein naar Gent, gitaar op de rug, de bedelhoed in de hand. Ik zou immers een mini-concert geven op de hoek van het Sint-Pietersplein. Ik wilde wat geld bijeen krijgen om mijn grote jeugdliefde Evelyne te verrassen met een mooi Kerstgeschenk. Ze had een week eerder een prachtig winterkleedje zien hangen in een chique boetiek. En zo begon ik aarzelend te tokkelen, de mensen schrokken want ik zong zo vals als een kat om nog maar te zwijgen van mijn meesterlijke akkoorden. En dus liep iedereen kil en koud voorbij, ze gunden mij zelfs geen blik. En ik stond daar met verkleumde handen, ik wilde het bijna opgeven. Het was immers hevig beginnen te sneeuwen. Maar vaag zag ik een man met witte baard en rood pak voorbijstappen. Zonder één woord te zeggen dropte hij een briefje van 200 in mijn oude versleten hoed en verdween weer in de mist. Zo was Evelyne aangenaam verrast toen zij haar lievelingskleedje onder de Kerstboom vond. Het stond haar beeldig! Maar ik zweeg in alle talen en mijn gitaar stond stil in een hoek. Vredig dacht ik: Thanks for giving ... Santa Claus! --------- Het plaatje is van Linda Hulshof
© 2018 Claude Aendenboom
	powered by CJ2