archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 16
11 oktober 2018
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Ach ja, Che! Henk Klaren

1601BZ MicroErgens in oktober 1967, de tiende of de dertiende of daar tussenin. Ik liep over het Utrechtse Janskerkhof, vanaf de Jansstraat richting Nobelstraat. Links van de weg, net voor de kerk. De Janskerk, jawel.

Het was best mooi weer. Droog, niet te veel wind, graadje of – pak ‘m beet – 16. Rustig herfstweer noemen ze dat. Ik werd aangesproken door een radioverslaggever. Hij had een geluidsdame bij zich en een microfoon in de hand. Er zat zo’n kapje op. Niet met zo’n agressief kleurtje zoals je tegenwoordig wel ziet. Nee, keurig grijs.

Het was Koos Postema, echt waar, en hij was erg verkouden. Hij had witte watjes in beide neusgaten. Ze zwierden er een beetje uit. Hij zei: ‘We vragen de mensen één ding: wat is u de laatste week opgevallen?’. En vermoedelijk zoiets van: ‘En dan nemen we uw antwoord op.’ Ik herinner me dat niet meer zo precies.

Volgens mij doen ze dat tegenwoordig anders. Gewoon de microfoon onder je neus en vragen maar. Weet ik niet zeker. Voor of na 1967 is me nooit meer zoiets overkomen. Ik kon niks verzinnen en slenterde weer verder, daar ging mijn momentje van roem. Ik sloeg linksaf de Drift op en bedacht dat Che Guevara de maandag ervoor aan zijn eind was gekomen. Dat was toch wel iets geweest om op de radio te memoreren.

Postema en zijn geluidspersoon waren nergens meer te bekennen.

-----
Het plaatje is van Petra Busstra


© 2018 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Ach ja, Che! Henk Klaren
1601BZ MicroErgens in oktober 1967, de tiende of de dertiende of daar tussenin. Ik liep over het Utrechtse Janskerkhof, vanaf de Jansstraat richting Nobelstraat. Links van de weg, net voor de kerk. De Janskerk, jawel.

Het was best mooi weer. Droog, niet te veel wind, graadje of – pak ‘m beet – 16. Rustig herfstweer noemen ze dat. Ik werd aangesproken door een radioverslaggever. Hij had een geluidsdame bij zich en een microfoon in de hand. Er zat zo’n kapje op. Niet met zo’n agressief kleurtje zoals je tegenwoordig wel ziet. Nee, keurig grijs.

Het was Koos Postema, echt waar, en hij was erg verkouden. Hij had witte watjes in beide neusgaten. Ze zwierden er een beetje uit. Hij zei: ‘We vragen de mensen één ding: wat is u de laatste week opgevallen?’. En vermoedelijk zoiets van: ‘En dan nemen we uw antwoord op.’ Ik herinner me dat niet meer zo precies.

Volgens mij doen ze dat tegenwoordig anders. Gewoon de microfoon onder je neus en vragen maar. Weet ik niet zeker. Voor of na 1967 is me nooit meer zoiets overkomen. Ik kon niks verzinnen en slenterde weer verder, daar ging mijn momentje van roem. Ik sloeg linksaf de Drift op en bedacht dat Che Guevara de maandag ervoor aan zijn eind was gekomen. Dat was toch wel iets geweest om op de radio te memoreren.

Postema en zijn geluidspersoon waren nergens meer te bekennen.

-----
Het plaatje is van Petra Busstra
© 2018 Henk Klaren
powered by CJ2