archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 1 Jaargang 16 11 oktober 2018 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Op de fiets | ||||
Vennbahn 2.0 | Thomas van der Steen | |||
Koud twee uur van huis en nu al proosten we met een glas Grüner Veltliner op onze vakantie. Die zijn weleens soberder begonnen. We staan op het plein voor de Dom in Aken omdat onze fietsexpeditie hier morgenochtend begint. De Vennbahn gaat over het traject van een oude spoorlijn via België, terug over Duitsland naar Troisvierges in Luxemburg. Maar dat is morgen, voorlopig bruisen we gul mee met de Akenaren en twijfelen tussen nóg een Veltliner of liever een Weissburgunder. We eten er Flammkuchen met spek, uien en room bij. Als de zon achter de Dom zakt, wordt het tijd om te gaan slapen. ‘O kijk, bij die kraam schenken ze Piesporter, eentje proeven nog?’ De Vennbahn is 125 kilometer lang en razend populair onder fietstoeristen. Mijn vrouw Belinda wil graag mee maar stelt wel een paar voorwaarden. Rustig fietsen, de route opdelen in 3 etappes, onderweg de tijd nemen om rond te kijken en overnachten in gelegenheden waar je goed eet en gerieflijk slaapt. Oh ja, dan is er nog één obstakel, het profiel van het parcours. Bij Ardennen, Eifel en Hoge Venen denk je al gauw aan onoverkomelijke klimpartijen. Maar ik kon ‘r geruststellen want in elk artikel erover wordt met nadruk gewezen op het feit dat het nooit sterker stijgt dan 2%. En wat is nou 2%, verwaarloosbaar toch? Zaterdagochtend stappen we op in het drukke centrum van de Domstad. Al snel rijden we door sjieke lanen met hun onvermijdelijke hardlopers. De weg gaat zwakjes bergop, net iets meer dan vals plat. Langs de route liggen allerlei bezienswaardigheden, maar voorlopig zien we alleen maar weilanden, koeien en bomen. Omdat het traject zo geliefd is verwacht ik dat er veel horeca is neergestreken. Maar niks, pas vlak voor de grens met België kunnen we eindelijk koffie drinken in een voormalig stationnetje. We passeren de grens vlak bij de plek waar de Duitsers in 1914 het neutrale België binnentrokken. Hier viel het eerste schot van de Eerste Wereldoorlog, oké, na die fatale in Sarajevo dan. We fietsen nu doorlopend naast het spoor, we zien de rails lichtjes stijgen. Het is lunchtijd en we zijn in België en vanaf vanochtend al verheugen we ons op een toast kannibaal of stoofvlees met frieten. We rekenen in het dorp Raeren op een verleidelijke eettentje. Rondkijkend blijkt er behalve een ijssalon verder niets. Apfelstrudel met koffie van Alessio is uiteindelijk ons karige lot. We fietsen door een naaldbos richting Duitsland. Het is duidelijk een productiebos en ons pad loopt door een heel brede brandgang. Daardoor is de horizon goed zichtbaar en ook dat de hellingsgraad nog steeds 2% is. Daar waar ik al de hele dag bang voor ben gebeurt nu. ‘Als het daar niet ophoudt met stijgen draai ik om’, sputtert Belinda. Voor mij op mijn supersonische fiets is de helling een makkie, de Sensa weegt een fractie van haar Batavus en is ongeschikt voor fietstassen. Zij torst onze bagage, onmisbaar voor de overnachtingen. Wisselen van fiets biedt geen soelaas, onze posturen wijken te veel af. Er zit niets anders op dan doorzetten tot onze Airbnb. Pfff, hijgend - vooral zij hoor - bereiken we Roetgen. In ons appartement overleggen we wat te doen. Een stijgingspercentage van 2% lijkt niets maar 35 kilometer aan een stuk is niet leuk meer. Binnen twee minuten zijn we eruit: morgen terug naar Aken. Het hele stuk bergaf, heerlijk. ----- Het plaatje is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
||||
© 2018 Thomas van der Steen | ||||
powered by CJ2 |