archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 15
13 september 2018
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
BlacKkKlansman Hans Knegtmans

1519VG KKK1Toen ik mijn kapster Yolanda uitlegde dat de speelfilm BlacKkKlansman over racisme ging, met nadruk op de Ku Klux Klan, reageerde zij om het zachtjes te zeggen terughoudend. Zeker toen ik ter toelichting zei dat het hier een komedie betrof. Pas toen ik naar vermogen betoogde dat de maker van de film zelf een bloedhekel had aan de griezelige puntmutsenclub, draaide ze wat bij. Maar iets zegt me dat ik deze film bij mijn volgende bezoek vooral niet moet aanstippen.

Yolanda is vast niet de enige die zich verre houdt van onaangename – om niet te zeggen ‘verkeerde’ – onderwerpen. Des te opmerkelijker is het dat afgelopen weekend in de Nederlandse top dertig van meest bezochte films BlacKkKlansman (die extra k is nodig voor de woordspeling) fier de eerste plaats innam, nog voor voorspelbare hits als Mission: Impossible - Fallout en Mama Mia! Here We Go Again. Ik vrees dat die toppositie geen lang  leven beschoren zal zijn, al was het maar omdat je er te diep bij moet nadenken.

De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de zwarte politieman Ron Stallworth. Die infiltreerde eind jaren zeventig van de vorige eeuw, als nieuwbakken rechercheur bij de politie van Colorado Springs, de gelederen van de Ku Klux Klan, op zoek naar hun huidige en toekomstige activiteiten. Hij presenteert zich als een bezorgde burger – met een indrukwekkende aversie jegens zwarten en joden – en wordt door zijn welbespraaktheid met open armen ontvangen.

Even dreigt een kink in de kabel wanneer zijn telefonische gesprekspartner aandringt op een persoonlijke ontmoeting. Ron is van alle markten thuis, maar zijn zwarte huidskleur en afro-coupe kan hij niet wegmoffelen. In overleg met de corpsleiding wordt een tweede Stallworth gecreëerd in de persoon van rechercheur Flip Zimmerman. Die is competent en gaat niet zoals sommige collega’s gebukt onder raciale vooroordelen. En zijn joodse afkomst verbergen is niet zo’n probleem, tenzij een Klanlid zijn piemel zou willen inspecteren.

Het enige obstakel dat resteert is de Engelse taal. Stallworth kan elk accent aan dat de gelegenheid vereist, maar Flip moet nog heel wat oefenen voordat zijn zwarte tongval natuurlijk overkomt. Zimmerman betoont zich een snelle1519VG KKK2 leerling – we hadden ook niet anders verwacht.

Als altijd demonstreert de strijdbare regisseur Spike Lee dat hij zijn klassieken kent. Zo is de allereerste scène letterlijk overgenomen uit het iconische Gone With The Wind (1939). En wie nog zou twijfelen aan de realiteit van Amerikaans racisme door de decennia heen wordt hopelijk van zijn scepsis genezen door fragmenten uit het beruchte The Birth of a Nation (1915).

BlacKkKlansman ademt zowel de vastberadenheid als het vakmanschap van de filmmaker. Rons eerste opdracht is een incognito-bezoek aan een lezing van Stokely Carmichael (Corey Hawkins), de charismatische activist en pleitbezorger van de term Black Power. Carmichaels dramatische speech is dermate overtuigend dat zelfs de geharde Stallworth zich door het moment laat meeslepen. Later wordt de kijker wederom geroerd, nu door de thans negentigjarige Harry Belafonte, zanger en kopstuk van de burgerrechtenorganisatie ACLU. Die vertelt de toehoorders het navrante verhaal van de zwarte jongen die, beschuldigd van verkrachting, door omstanders werd doodgemarteld.

Lee lijkt elke emotie te kunnen oproepen die in het verhaal past. ‘Om elkaar beter te leren kennen’ moet de nep-Stallworth een huisbezoek afleggen bij het gevaarlijkste Klanlid dat de film rijk is. De kijker loopt achter de politieman aan naar binnen en ziet hoe de bonte verzameling van low-lives de nieuwkomer aangaapt. Natuurlijk, het is maar film, maar ik zou als ik Flip was omdraaien en in mijn geparkeerde auto een veilig heenkomen zoeken.

De rol van Flip wordt met overtuiging vervuld door Adam Driver (die per film beter lijkt te worden), terwijl John David Washington zelfverzekerd de activist-met-hersens voor zijn rekening neemt. Voordat ik het vergeet: de Leunstoellezer die zich bezorgd afvraagt of Lee, gegeven de thematiek van zijn film, er wel aan gedacht heeft de positie van president Trump te belichten, kan ik geruststellen. Niet alleen America first komt aan de orde, ook zijn onvergetelijke commentaar op de gebeurtenissen in Charlottesville krijgt de aandacht die het verdient. (Recente ontwikkelingen zijn daarin uiteraard niet meegenomen.)

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
BlacKkKlansman Hans Knegtmans
1519VG KKK1Toen ik mijn kapster Yolanda uitlegde dat de speelfilm BlacKkKlansman over racisme ging, met nadruk op de Ku Klux Klan, reageerde zij om het zachtjes te zeggen terughoudend. Zeker toen ik ter toelichting zei dat het hier een komedie betrof. Pas toen ik naar vermogen betoogde dat de maker van de film zelf een bloedhekel had aan de griezelige puntmutsenclub, draaide ze wat bij. Maar iets zegt me dat ik deze film bij mijn volgende bezoek vooral niet moet aanstippen.

Yolanda is vast niet de enige die zich verre houdt van onaangename – om niet te zeggen ‘verkeerde’ – onderwerpen. Des te opmerkelijker is het dat afgelopen weekend in de Nederlandse top dertig van meest bezochte films BlacKkKlansman (die extra k is nodig voor de woordspeling) fier de eerste plaats innam, nog voor voorspelbare hits als Mission: Impossible - Fallout en Mama Mia! Here We Go Again. Ik vrees dat die toppositie geen lang  leven beschoren zal zijn, al was het maar omdat je er te diep bij moet nadenken.

De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de zwarte politieman Ron Stallworth. Die infiltreerde eind jaren zeventig van de vorige eeuw, als nieuwbakken rechercheur bij de politie van Colorado Springs, de gelederen van de Ku Klux Klan, op zoek naar hun huidige en toekomstige activiteiten. Hij presenteert zich als een bezorgde burger – met een indrukwekkende aversie jegens zwarten en joden – en wordt door zijn welbespraaktheid met open armen ontvangen.

Even dreigt een kink in de kabel wanneer zijn telefonische gesprekspartner aandringt op een persoonlijke ontmoeting. Ron is van alle markten thuis, maar zijn zwarte huidskleur en afro-coupe kan hij niet wegmoffelen. In overleg met de corpsleiding wordt een tweede Stallworth gecreëerd in de persoon van rechercheur Flip Zimmerman. Die is competent en gaat niet zoals sommige collega’s gebukt onder raciale vooroordelen. En zijn joodse afkomst verbergen is niet zo’n probleem, tenzij een Klanlid zijn piemel zou willen inspecteren.

Het enige obstakel dat resteert is de Engelse taal. Stallworth kan elk accent aan dat de gelegenheid vereist, maar Flip moet nog heel wat oefenen voordat zijn zwarte tongval natuurlijk overkomt. Zimmerman betoont zich een snelle1519VG KKK2 leerling – we hadden ook niet anders verwacht.

Als altijd demonstreert de strijdbare regisseur Spike Lee dat hij zijn klassieken kent. Zo is de allereerste scène letterlijk overgenomen uit het iconische Gone With The Wind (1939). En wie nog zou twijfelen aan de realiteit van Amerikaans racisme door de decennia heen wordt hopelijk van zijn scepsis genezen door fragmenten uit het beruchte The Birth of a Nation (1915).

BlacKkKlansman ademt zowel de vastberadenheid als het vakmanschap van de filmmaker. Rons eerste opdracht is een incognito-bezoek aan een lezing van Stokely Carmichael (Corey Hawkins), de charismatische activist en pleitbezorger van de term Black Power. Carmichaels dramatische speech is dermate overtuigend dat zelfs de geharde Stallworth zich door het moment laat meeslepen. Later wordt de kijker wederom geroerd, nu door de thans negentigjarige Harry Belafonte, zanger en kopstuk van de burgerrechtenorganisatie ACLU. Die vertelt de toehoorders het navrante verhaal van de zwarte jongen die, beschuldigd van verkrachting, door omstanders werd doodgemarteld.

Lee lijkt elke emotie te kunnen oproepen die in het verhaal past. ‘Om elkaar beter te leren kennen’ moet de nep-Stallworth een huisbezoek afleggen bij het gevaarlijkste Klanlid dat de film rijk is. De kijker loopt achter de politieman aan naar binnen en ziet hoe de bonte verzameling van low-lives de nieuwkomer aangaapt. Natuurlijk, het is maar film, maar ik zou als ik Flip was omdraaien en in mijn geparkeerde auto een veilig heenkomen zoeken.

De rol van Flip wordt met overtuiging vervuld door Adam Driver (die per film beter lijkt te worden), terwijl John David Washington zelfverzekerd de activist-met-hersens voor zijn rekening neemt. Voordat ik het vergeet: de Leunstoellezer die zich bezorgd afvraagt of Lee, gegeven de thematiek van zijn film, er wel aan gedacht heeft de positie van president Trump te belichten, kan ik geruststellen. Niet alleen America first komt aan de orde, ook zijn onvergetelijke commentaar op de gebeurtenissen in Charlottesville krijgt de aandacht die het verdient. (Recente ontwikkelingen zijn daarin uiteraard niet meegenomen.)

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2