 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 17 Jaargang 15 28 juni 2018 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Klein voorval (Kijk mij nou nr.11) | Carlo van Praag | |||
 Lezers van de NRC (‘het NRC’ is fout, tenzij je er ‘Handelsblad’ expliciet aan toevoegt) kennen ze wel: de ‘ikjes’. Het zijn kleine hilarische, of hilarisch bedoelde, belevenissen van lezers die dagelijks in de krant verschijnen. Ik heb nu een half jaar lang elke dag zo’n ikje aan de NRC toegezonden en hoop dat er een keer één wordt opgenomen. Anders gaan ze naar ‘De Leunstoel’. Ik heb er 150 liggen, dus u hebt nog wat te goed. Hier is er vast een:Ik geef bijna nooit iets. Dat is niet uit gierigheid, maar omdat bedelaars thuishoren in derde wereldlanden, zoals Bangladesh en de Verenigde Staten, niet in Nederland. Ik vind het ook vervelend om op mijn weg naar het station steeds staande te worden gehouden en ik wil ook niet elke keer bij de supermarkt begroet worden door afgevaardigden van de Roemeense bedelmaffia. Onlangs ging ik toch door de knieën. Mijn rijbewijs was, na diverse problemen met het ondraaglijk pietepeuterige CBR, eindelijk verlengd en ik was in opperbeste stemming. De keurig ogende bedelaar in de Breestraat vroeg om twee euro. Ik gaf hem er één, maar hij weigerde: het tarief is twee euro, zei hij, en het is niet onderhandelbaar. Ik vervolgde mijn weg. Ik verwachtte nog nageroepen te worden met de mededeling: ‘u kunt ook pinnen’, maar die bleef uit. Het zal even duren voordat ik opnieuw zwicht. ----- Het plaatje is van Linda Hulshof Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
||||
| © 2018 Carlo van Praag | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||