archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 16 Jaargang 15 14 juni 2018 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Luister! | ||||
Ha, ouwe rocker | Henk Klaren | |||
Als ik te lui ben om een CD’tje op te zetten zet ik de radio aan. Meestal Arrow Classic Rock, want 40UP kan ik alleen via de computer horen en dat vergt weer één of twee handelingen. En ja, dan kan ik net zo goed een plaatje draaien. Dat zijn ook maar één of twee handelingen. Ik weet op de analoge radio geen beter station. Radio 2 is geheel uit geraakt, wat mij betreft. Je kunt er op wachten: hiphop of elektronische xtc -ritmes. Ik heb er niks op tegen, ieder zijn lol, maar ik word er iebel van. Arrow heeft dan weer als nadeel dat je sommige nummers wel heel erg vaak langs hoort komen. Vaak The Stones. The Stones zijn natuurlijk OK – wat mij betreft is het inderdaad ‘natuurlijk’ – maar waarom steeds dezelfde hits? Dat heb ik dus vaak bij Arrow: komt dat nummer alwéér. Dan toch maar weer een plaatje. Maar dat allemaal terzijde. Stond laatst Arrow aan vroeg mijn geliefde huisgenoot: ‘Valt het jou ook op, dat ze wel erg vaak Engelstalige nummers draaien met een plaatsnaam erin?’. Was mij niet zo opgevallen, maar het intrigeerde me wel. Ik dacht gelijk aan Tallahassee Lassie. Later ook aan Nashville Casualty en Lake Charles. Maar Tallahassee (FLA) bleef hangen. Een paar dagen later was de jaarvergadering van het genootschap De Leunstoel. Ik werd begroet door Maeve, onze culinaire medewerker, ‘Ha, ouwe rocker’, zei ze. Alweer trok Freddy Cannon voor mijn geestesoog langs. Niet alleen Tallahassee, maar ook Okefenokee natuurlijk. Okefenokee is dan wel geen plaatsnaam, het is wel een geografische aanduiding. Het is een moeras op de grens van Florida en Georgia. Nog wel een flink stuk van Tallahassee af. Beide liedjes, zijn eerste en tevens zijn grootste hits, gaan alleen over meisjes. ‘Solid rock’ is het, om met The Animals in hun nummer The Story of Bo Diddley te spreken. Beide nummers stonden dan ook op het repertoire van het bandje waar ik destijds in speelde. Drie akkoorden in E en gáán. Destijds is toch wel ruim een halve eeuw geleden … Het nummer is gebaseerd op een liedje, of een gedichtje, van Freddy Cannons moeder Mimi Picariello: Rock and Roll Baby. In elk geval komt daar de tekst vandaan. Het nummer wordt afwisselend toegeschreven aan Freddy of Mimi, maar in elk geval tezamen met een tweetal producers. Die hebben het lied aan de vergetelheid ontrukt, nadat het door de studiobazen terzijde was gelegd als zijnde te grof. Cannon heet dus eigenlijk Picariello. Waarom hij een artiestennaam heeft (hij leeft nog en is ook nog actief) weet ik niet. Er waren in die tijd meer zangers met een Italiaanse achtergrond die hun achternaam verengelst hebben. Frankie Avalon heet eigenlijk Avallone. Of ze hebben die voornaam gewoon weggelaten, zoals Fabian (Forte). Men zal vermoed hebben dat zo’n Italiaanse achternaam commercieel wat minder interessant was. Freddy is nog steeds actief. Zijn laatste single heet The Svengoolie Stomp. Had van mij niet gehoeven. Ik heb begrepen, dat hij het voor het geld net zo goed had kunnen laten. Hij mag geloof ik niet klagen over de omvang van zijn slappe was. Maar hij zal er wel plezier in hebben. Laat ‘m. Maar er is geen sprake meer van ‘solid rock’. Over Lake Charles heb ik naar ik meen al eens geschreven. Op Nashville Casualty kom ik nog terug, denk ik. ------- De tekening is van Alex Verduijn den Boer http://www.verduijndenboer.nl/ |
||||
© 2018 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |