archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 15
14 juni 2018
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Bekentenissen aan Pete Hans Knegtmans

1516VG Pete1Eén van de meest bizarre scènes in de film Lean on Pete bestaat uit een gesprek tussen de hoofdpersonages. Tijdens een wandeling door het weerbarstige landschap van Oregon vertrouwt de vijftienjarige Charley Thompson zijn metgezel toe hoe hij zijn leven verkloot heeft. Op school in Spokane had hij vrienden zat en was hij de ster van het footballteam. En kijk nu eens: hij is als de dood bij het idee dat ze hem hier zouden tegenkomen. Een mislukkeling zonder baan, zonder toekomst, en gezocht door de politie. De angst dat ze hem zien zoals hij werkelijk is, is vele malen sterker dan zijn wens iemand van vroeger te ontmoeten.

Pete geeft geen antwoord. Geen wonder: Pete is een paard. Hij begrijpt niet wat Charley dwarszit. Het enige dat tot hem doordringt is dat zijn metgezel hem vriendelijk – om niet te zeggen liefdevol, als een paard dit onderscheid zou kunnen maken – bejegent en dat geldt niet voor iedereen.

De derde film van de Britse filmmaker Andrew Haigh, na de succesvolle relatiedrama’s Weekend (2011) en 45 Years (2014) is een verfilming van het boek van Willy Vlautin. Ik kende die roman niet en daar zal geen verandering in komen, gegeven het enorme aantal boeken dat ik achterloop en mijn vermoeden dat in de film het verhaal afdoende tot zijn recht komt.
Aan het begin van de film heb je geen idee van de ellende die de sympathieke tiener nog ten deel zal vallen. Nadat hij een verdwaald stuk karton keurig in de papiercontainer heeft gedeponeerd begint hij voor dag en dauw welgemoed aan zijn joggingrondje. Tijdens een korte rustpauze ziet hij een paardentrailer passeren. Kennelijk woont hij in de buurt van een racebaan. Valt dit die nette knul nu pas op?

Ja, maar hij woont hier net. Bij thuiskomst maakt hij kennis met vaders meest recente one-night stand. We begrijpen dat het onvolledige gezin – moeder is sinds jaar en dag verdwenen – regelmatig verkast omdat Ray er op zijn werk een potje van maakt, zodat hij moet verhuizen naar een locatie waar wél emplooi voor hem is. Ook wordt duidelijk dat het verhaal zich afspeelt tijdens de schoolvakantie, wat verklaart dat Charley, als vader aan het werk is, zich in zijn eentje moet vermaken bij daytime-televisie. Iedereen die wel eens een aflevering van Dr. Phil heeft gezien, weet wat een bezoeking dat is.

Op een van zijn wandelingen om de tijd stuk te slaan, komt hij op de racebaan in gesprek met paardeneigenaar Del Montgomery (knappe rol van een aanvankelijk onherkenbare Steve Buscemi). Die kan wel een klusjesjongen gebruiken, voor het verzorgen van de paarden en1516VG Pete2 het opruimen van de stront en andere troep. Charley valt als een blok voor Lean on Pete, in de wandeling kortweg ‘Pete’ genoemd. Del heeft het niet zo op Pete, die hij een pussy noemt vanwege zijn meegaande karakter en de ouderdomshandicap dat hij tegenwoordig zelden of nooit nog een race wint. Pete is, zo leren we, een Quarter Horse, die alleen nog maar wordt ingezet op de korte afstanden. Daar word je als eigenaar niet rijk van.

Del beziet Charley’s genegenheid voor zijn nieuwe vriend met enige zorg. ‘Paarden zijn geen huisdieren’, waarschuwt hij hem. Later herhaalt ook Dels vaste jockey Bonnie (stoere rol van Chloë Sevigny) deze waarschuwing, maar iedereen kan zien dat die niet aan Charley besteed is. Wanneer Pete voor de zoveelste keer een wedstrijd kansloos verliest, is voor Del de maat vol.

Charley, die inmiddels wel weet wat er met afgedankte paarden gebeurt, stelt – waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven – een daad, en gaat er met zijn bedreigde vriend vandoor, in Dels trailer nog wel. Vader Ray is inmiddels door een ongeval overleden en de enige vluchtplaats die Charley kan bedenken, is zijn tante Margy, de zuster van zijn vader. Bij haar heeft hij ooit een weekend gelogeerd en die paar dagen beschouwt hij nog steeds als het hoogtepunt in zijn leven. Het probleem is dat hij er – ook toen vader nog leefde – niet in geslaagd is haar huidige woonplaats te achterhalen.
Zo kan het dus gebeuren dat een vijftienjarige jongen in the middle of nowhere belandt, bijna aan het eind van zijn latijn. Op de vlucht voor iedereen, met een lege maag, bijna door zijn benzine heen voor de gestolen auto en geen geld om te tanken. Je zou voor minder uit het oog verliezen dat je enige echte vriend als gesprekspartner weinig of niets kan bijdragen.

Zo niet de dappere Charley. Met benijdenswaardige wilskracht worstelt die zich van de ene crisissituatie naar de volgende. De kijker kan zich niet voorstellen dat hij tante Margy, die volgens zeggen tot voor kort bibliothecaresse in Laramie (Wyoming) was, maar sindsdien gehuwd is met een advocaat, daadwerkelijk zal ontmoeten. Laat staan dat ze zich hem even liefdevol zou herinneren als hij haar. Het is voor de bezoeker een bange zit voordat hij weet of Charley inderdaad Laramie bereikt en met welk resultaat. Ik zou als ik u was het risico nemen. Regisseur Andrew Haigh verdient het. Al was het maar omdat hij een platgetreden jongensboekthema van dertien in een dozijn zo’n atypische draai durft te geven.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Bekentenissen aan Pete Hans Knegtmans
1516VG Pete1Eén van de meest bizarre scènes in de film Lean on Pete bestaat uit een gesprek tussen de hoofdpersonages. Tijdens een wandeling door het weerbarstige landschap van Oregon vertrouwt de vijftienjarige Charley Thompson zijn metgezel toe hoe hij zijn leven verkloot heeft. Op school in Spokane had hij vrienden zat en was hij de ster van het footballteam. En kijk nu eens: hij is als de dood bij het idee dat ze hem hier zouden tegenkomen. Een mislukkeling zonder baan, zonder toekomst, en gezocht door de politie. De angst dat ze hem zien zoals hij werkelijk is, is vele malen sterker dan zijn wens iemand van vroeger te ontmoeten.

Pete geeft geen antwoord. Geen wonder: Pete is een paard. Hij begrijpt niet wat Charley dwarszit. Het enige dat tot hem doordringt is dat zijn metgezel hem vriendelijk – om niet te zeggen liefdevol, als een paard dit onderscheid zou kunnen maken – bejegent en dat geldt niet voor iedereen.

De derde film van de Britse filmmaker Andrew Haigh, na de succesvolle relatiedrama’s Weekend (2011) en 45 Years (2014) is een verfilming van het boek van Willy Vlautin. Ik kende die roman niet en daar zal geen verandering in komen, gegeven het enorme aantal boeken dat ik achterloop en mijn vermoeden dat in de film het verhaal afdoende tot zijn recht komt.
Aan het begin van de film heb je geen idee van de ellende die de sympathieke tiener nog ten deel zal vallen. Nadat hij een verdwaald stuk karton keurig in de papiercontainer heeft gedeponeerd begint hij voor dag en dauw welgemoed aan zijn joggingrondje. Tijdens een korte rustpauze ziet hij een paardentrailer passeren. Kennelijk woont hij in de buurt van een racebaan. Valt dit die nette knul nu pas op?

Ja, maar hij woont hier net. Bij thuiskomst maakt hij kennis met vaders meest recente one-night stand. We begrijpen dat het onvolledige gezin – moeder is sinds jaar en dag verdwenen – regelmatig verkast omdat Ray er op zijn werk een potje van maakt, zodat hij moet verhuizen naar een locatie waar wél emplooi voor hem is. Ook wordt duidelijk dat het verhaal zich afspeelt tijdens de schoolvakantie, wat verklaart dat Charley, als vader aan het werk is, zich in zijn eentje moet vermaken bij daytime-televisie. Iedereen die wel eens een aflevering van Dr. Phil heeft gezien, weet wat een bezoeking dat is.

Op een van zijn wandelingen om de tijd stuk te slaan, komt hij op de racebaan in gesprek met paardeneigenaar Del Montgomery (knappe rol van een aanvankelijk onherkenbare Steve Buscemi). Die kan wel een klusjesjongen gebruiken, voor het verzorgen van de paarden en1516VG Pete2 het opruimen van de stront en andere troep. Charley valt als een blok voor Lean on Pete, in de wandeling kortweg ‘Pete’ genoemd. Del heeft het niet zo op Pete, die hij een pussy noemt vanwege zijn meegaande karakter en de ouderdomshandicap dat hij tegenwoordig zelden of nooit nog een race wint. Pete is, zo leren we, een Quarter Horse, die alleen nog maar wordt ingezet op de korte afstanden. Daar word je als eigenaar niet rijk van.

Del beziet Charley’s genegenheid voor zijn nieuwe vriend met enige zorg. ‘Paarden zijn geen huisdieren’, waarschuwt hij hem. Later herhaalt ook Dels vaste jockey Bonnie (stoere rol van Chloë Sevigny) deze waarschuwing, maar iedereen kan zien dat die niet aan Charley besteed is. Wanneer Pete voor de zoveelste keer een wedstrijd kansloos verliest, is voor Del de maat vol.

Charley, die inmiddels wel weet wat er met afgedankte paarden gebeurt, stelt – waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven – een daad, en gaat er met zijn bedreigde vriend vandoor, in Dels trailer nog wel. Vader Ray is inmiddels door een ongeval overleden en de enige vluchtplaats die Charley kan bedenken, is zijn tante Margy, de zuster van zijn vader. Bij haar heeft hij ooit een weekend gelogeerd en die paar dagen beschouwt hij nog steeds als het hoogtepunt in zijn leven. Het probleem is dat hij er – ook toen vader nog leefde – niet in geslaagd is haar huidige woonplaats te achterhalen.
Zo kan het dus gebeuren dat een vijftienjarige jongen in the middle of nowhere belandt, bijna aan het eind van zijn latijn. Op de vlucht voor iedereen, met een lege maag, bijna door zijn benzine heen voor de gestolen auto en geen geld om te tanken. Je zou voor minder uit het oog verliezen dat je enige echte vriend als gesprekspartner weinig of niets kan bijdragen.

Zo niet de dappere Charley. Met benijdenswaardige wilskracht worstelt die zich van de ene crisissituatie naar de volgende. De kijker kan zich niet voorstellen dat hij tante Margy, die volgens zeggen tot voor kort bibliothecaresse in Laramie (Wyoming) was, maar sindsdien gehuwd is met een advocaat, daadwerkelijk zal ontmoeten. Laat staan dat ze zich hem even liefdevol zou herinneren als hij haar. Het is voor de bezoeker een bange zit voordat hij weet of Charley inderdaad Laramie bereikt en met welk resultaat. Ik zou als ik u was het risico nemen. Regisseur Andrew Haigh verdient het. Al was het maar omdat hij een platgetreden jongensboekthema van dertien in een dozijn zo’n atypische draai durft te geven.

------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2