archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 15
31 mei 2018
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Eén grote familie Hans Knegtmans

1515VG Villa1Na het zien van de stripheldenkomedie Deadpool 2 moest ik even bijkomen. De recensies in binnen- en buitenland waren zo lovend geweest dat ik in aangename anticipatie de bioscoop bezocht. Dat pakte niet goed uit. Na een kwartier betrapte ik mezelf erop dat ik nog niet één keer had gelachen. De rest van de zaal ook niet, trouwens. Vrijwel alle schermtijd werd besteed aan vechtpartijen met een ongekend hoog tekenfilmgehalte.

Met moeite onderdrukte ik de neiging om weg te gaan. (Ik heb wat kutfilms uitgezeten, enkel om te voorkomen dat de regisseur voor het slot van de film iets knaps bedacht had waarover ik dan niet zou kunnen meepraten. Vergooide tijd, ook in dit geval.)

Om elke verdere vorm van zelfkwelling uit te sluiten bezocht ik vervolgens La villa, van de Franse scenarist en regisseur Robert Guédiguian. In zijn twee eerdere films die ik zag – Marius et Jeannette (1998) en Les neiges du Kilimanjaro (2011) – speelden dezelfde drie acteurs de hoofdrollen als nu in La villa. Dat geeft vertrouwen, zeker als je bedenkt dat een van hen, Ariana Ascaride, tot ieders genoegen al zestien keer een solide vrouwelijke hoofdrol vertolkte. (Zij is ook nog eens met Guédiguian getrouwd, maar dat terzijde.)

Een bijkomend voordeel van die regisseurstrouw is, dat de harde acteurskern leeftijdsgewijs min of meer meegroeit met de ontwikkeling van de filmmaker. Daardoor was het een eitje, bij wijze van ‘flashback’ een scène in de film te monteren uit de film Ki Lo So (1985). Op de prachtige Bob Dylan Song I Want You (1965) hopsen de jongelui van toen er lustig op los.

Het verhaal is volledig gesitueerd in en om een dorpje aan Le Calanque de Mejean aan de Middellandse zee, niet ver van het volkse Marseille. Zestiger  Armand (Gérard Meylan) heeft aan de kust een restaurant laten bouwen, waaraan hij zeer verknocht is. Hoewel de film zich buiten het toeristenseizoen afspeelt heeft hij (ook letterlijk) zijn handen vol. Vader Maurice is kort daarvoor getroffen door een hersenbloeding en pendelt in volstrekte1515VG Villa2 wezenloosheid tussen zijn bed en rolstoel.

Zijn twee andere kinderen komen op ziekenbezoek. Dochter Angèle (Ariana Ascide) was een gevierde actrice, zoon Joseph (Jean-Pierre Darcoussin) is kortgeleden ontheven van zijn vakbondsfunctie. Hij brengt zijn piepjonge vriendin Bérangère mee.

Voor een Franse film heeft La villa een opmerkelijk laag ouwehoergehalte, ondanks de onvermijdelijke lunches en diners. Bij tijd en wijle lijkt het alsof er niets gebeurt, maar dat is slechts schijn. We zien hoe de onevenwichtige verhouding tussen Joseph en Bérangère op een onvermijdelijke breuk afstevent. Tegelijk krijgt dochter Angèle te maken met de avances van de veel jongere visser Benjamin (Robin Stévenin), die achter zijn verbaasd-jongensachtige blik meer hersenactiviteit herbergt dan waar je hem van verdacht. Bij wijze van psychologisch hangijzer leren we hoe in een grijs verleden het dochtertje van Angèle verdronk door onoplettendheid van grootvader Maurice.

Het is niet niks. En toch houdt de regisseur zich ver van zwaarmoedige beschouwingen. Sterker nog, meteen na een bijzonder dramatische gebeurtenis, die ik hier niet zal onthullen, steken alle zes omstanders een sigaret op, voor sommigen de eerste na jaren van nicotineonthouding. De camera filmt het groepsgedrag met zichtbaar genoegen, eerst frontaal, dan van achteren. Je ziet de ziekteverwekkende dampen opstijgen, en beseft dat dit vroeger heel normaal was.

Net als je denkt dat de aftiteling aanstaande is, last de regisseur een radicale plotwending in. Op het strand treffen de hoofdrolspelers drie piepjonge kinderen aan. Vluchtelingetjes, verdomd als het niet waar is. De kijker die inmiddels weet hoe het gesteld is met het moreel besef van de personages, vermoedt direct dat zij deze vondst zullen oplossen met een knap staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat gebeurt dan ook. Nu weten we zeker dat het drietal met nog meer vertrouwen kan beginnen aan een harmonieuze oude dag.

----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Eén grote familie Hans Knegtmans
1515VG Villa1Na het zien van de stripheldenkomedie Deadpool 2 moest ik even bijkomen. De recensies in binnen- en buitenland waren zo lovend geweest dat ik in aangename anticipatie de bioscoop bezocht. Dat pakte niet goed uit. Na een kwartier betrapte ik mezelf erop dat ik nog niet één keer had gelachen. De rest van de zaal ook niet, trouwens. Vrijwel alle schermtijd werd besteed aan vechtpartijen met een ongekend hoog tekenfilmgehalte.

Met moeite onderdrukte ik de neiging om weg te gaan. (Ik heb wat kutfilms uitgezeten, enkel om te voorkomen dat de regisseur voor het slot van de film iets knaps bedacht had waarover ik dan niet zou kunnen meepraten. Vergooide tijd, ook in dit geval.)

Om elke verdere vorm van zelfkwelling uit te sluiten bezocht ik vervolgens La villa, van de Franse scenarist en regisseur Robert Guédiguian. In zijn twee eerdere films die ik zag – Marius et Jeannette (1998) en Les neiges du Kilimanjaro (2011) – speelden dezelfde drie acteurs de hoofdrollen als nu in La villa. Dat geeft vertrouwen, zeker als je bedenkt dat een van hen, Ariana Ascaride, tot ieders genoegen al zestien keer een solide vrouwelijke hoofdrol vertolkte. (Zij is ook nog eens met Guédiguian getrouwd, maar dat terzijde.)

Een bijkomend voordeel van die regisseurstrouw is, dat de harde acteurskern leeftijdsgewijs min of meer meegroeit met de ontwikkeling van de filmmaker. Daardoor was het een eitje, bij wijze van ‘flashback’ een scène in de film te monteren uit de film Ki Lo So (1985). Op de prachtige Bob Dylan Song I Want You (1965) hopsen de jongelui van toen er lustig op los.

Het verhaal is volledig gesitueerd in en om een dorpje aan Le Calanque de Mejean aan de Middellandse zee, niet ver van het volkse Marseille. Zestiger  Armand (Gérard Meylan) heeft aan de kust een restaurant laten bouwen, waaraan hij zeer verknocht is. Hoewel de film zich buiten het toeristenseizoen afspeelt heeft hij (ook letterlijk) zijn handen vol. Vader Maurice is kort daarvoor getroffen door een hersenbloeding en pendelt in volstrekte1515VG Villa2 wezenloosheid tussen zijn bed en rolstoel.

Zijn twee andere kinderen komen op ziekenbezoek. Dochter Angèle (Ariana Ascide) was een gevierde actrice, zoon Joseph (Jean-Pierre Darcoussin) is kortgeleden ontheven van zijn vakbondsfunctie. Hij brengt zijn piepjonge vriendin Bérangère mee.

Voor een Franse film heeft La villa een opmerkelijk laag ouwehoergehalte, ondanks de onvermijdelijke lunches en diners. Bij tijd en wijle lijkt het alsof er niets gebeurt, maar dat is slechts schijn. We zien hoe de onevenwichtige verhouding tussen Joseph en Bérangère op een onvermijdelijke breuk afstevent. Tegelijk krijgt dochter Angèle te maken met de avances van de veel jongere visser Benjamin (Robin Stévenin), die achter zijn verbaasd-jongensachtige blik meer hersenactiviteit herbergt dan waar je hem van verdacht. Bij wijze van psychologisch hangijzer leren we hoe in een grijs verleden het dochtertje van Angèle verdronk door onoplettendheid van grootvader Maurice.

Het is niet niks. En toch houdt de regisseur zich ver van zwaarmoedige beschouwingen. Sterker nog, meteen na een bijzonder dramatische gebeurtenis, die ik hier niet zal onthullen, steken alle zes omstanders een sigaret op, voor sommigen de eerste na jaren van nicotineonthouding. De camera filmt het groepsgedrag met zichtbaar genoegen, eerst frontaal, dan van achteren. Je ziet de ziekteverwekkende dampen opstijgen, en beseft dat dit vroeger heel normaal was.

Net als je denkt dat de aftiteling aanstaande is, last de regisseur een radicale plotwending in. Op het strand treffen de hoofdrolspelers drie piepjonge kinderen aan. Vluchtelingetjes, verdomd als het niet waar is. De kijker die inmiddels weet hoe het gesteld is met het moreel besef van de personages, vermoedt direct dat zij deze vondst zullen oplossen met een knap staaltje van burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat gebeurt dan ook. Nu weten we zeker dat het drietal met nog meer vertrouwen kan beginnen aan een harmonieuze oude dag.

----
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2