archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 15
26 april 2018
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Op zoek naar de verloren tijd Arie de Jong

1513VG Temps PerduMarcel Proust schreef ongeveer een eeuw geleden de romancyclus ‘À la recherche du temps perdus’. In het Nederlands vertaald ‘Op zoek naar de verloren tijd’. Uitgegeven in een reeks van boeken in de vertaling van Thérèse Cornips, die ik weliswaar allemaal heb gekocht, maar nog steeds niet allemaal gelezen. Ooit ben ik van plan gewoon overnieuw te beginnen, of anders: starten waar ik gebleven ben en dan aan het einde weer bij het begin te beginnen.

De meeste mensen hebben die boeken nooit gelezen en zullen dat ook nooit doen, erger, het merendeel weet niet eens dat ze bestaan. Wie dat wel weet, kent meestal de sleutelscène, waarbij de schrijver de herinnering aan zijn jeugd krijgt bij het ruiken van de geur en smaak van een in een kopje bloesemthee gedoopt koekje, een madeleine. Met deze ‘onvrijwillige herinnering’ beleef je een ‘déjà vu’, al weten we tegenwoordig dat je je daar nog behoorlijk in vergissen kunt. Niet eerder was in de literatuur zo mooi en indringend beschreven hoe een geur, een smaak, een herinnering op gang kan brengen.

Daaraan moest ik denken, toen ik in Dorsvloer vol confetti’ van Franca Treur de scene las waarin Katelijne bij haar oma is en weergeeft dat de staartklok bij haar oma klik, kluk, klik, kluk doet. Dat is het geluid van vroeger!
Als ik in gedachten naar ‘thuis’ ga, op bezoek bij mijn grootouders, of bij alle tantes en ooms: er tikt altijd een klok. Meestal een klok op het dressoir (bestaan die nog, dressoirs?) of op de schoorsteen. Het is stil in de kamer en de klok tikt. Tik, tak, tik, tak (mijn herinnering aan het geluid van een klok is blijkbaar anders dan bij Franca Treur).

Je zit aan een hoek van de tafel, die in het midden staat van de huiskamer en je vult met kleurpotloden de vakjes in van een voorgedrukte tekening in een kleurboek. Soms lik je aan de punt van het kleurpotlood, dat geeft een mooier effect. Eigenlijk gebruik je nooit het witte kleurpotlood, dat blijft altijd even lang en je hoeft nooit de punt bij te slijpen.
En dan zie je dat je het fout hebt gedaan. De verkeerde kleur hebt gebruikt. Soms kun je dat een beetje corrigeren. Van geel kun je met blauw toch nog groen maken. Niet het mooiste groen, maar toch: groen. Maar als het al mooi rood is, valt er niet zo veel meer van te maken. Dan is het rood. En vleeskleur, dat lukt eigenlijk nooit goed.
Erger is het nog als je een plaat kleurt die je in wilt leveren in de hoop een prijs te winnen. De prijs valt trouwens meestal op een kleurplaat die even lelijk is gevuld als de jouwe. Waarom wint die ander dan?

De klok doet tik, tak, tik, tak.
En je zit in de nieuwe Donald Duck te lezen. Eerst het lange verhaal aan het begin. Extra leuk als Katrien meedoet of Dagobert. Ik heb zo’n jaar of zes de Donald Duck gehad. De allereerste keer deed ik direct mee aan de puzzel. En ik won! Nog leuker dan het kinderbestek dat ik kreeg (met Donald erop) was dat mijn naam in de volgende Donald Duck stond: ik besta!
Door naar Guus Geluk. En alle andere vogels die het blaadje vullen.

De klok doet tik, tak, tik, tak.
Omdat het buiten zo koud is, krijg je warme chocolademelk. Nog gemaakt van een lepel losse cacao, wat suiker en opgewarmde melk met een velletje. Goed kloppen, dan krijg je geen vel, ook niet in je beker.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: www.lindahulshof.nl

© 2018 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Op zoek naar de verloren tijd Arie de Jong
1513VG Temps PerduMarcel Proust schreef ongeveer een eeuw geleden de romancyclus ‘À la recherche du temps perdus’. In het Nederlands vertaald ‘Op zoek naar de verloren tijd’. Uitgegeven in een reeks van boeken in de vertaling van Thérèse Cornips, die ik weliswaar allemaal heb gekocht, maar nog steeds niet allemaal gelezen. Ooit ben ik van plan gewoon overnieuw te beginnen, of anders: starten waar ik gebleven ben en dan aan het einde weer bij het begin te beginnen.

De meeste mensen hebben die boeken nooit gelezen en zullen dat ook nooit doen, erger, het merendeel weet niet eens dat ze bestaan. Wie dat wel weet, kent meestal de sleutelscène, waarbij de schrijver de herinnering aan zijn jeugd krijgt bij het ruiken van de geur en smaak van een in een kopje bloesemthee gedoopt koekje, een madeleine. Met deze ‘onvrijwillige herinnering’ beleef je een ‘déjà vu’, al weten we tegenwoordig dat je je daar nog behoorlijk in vergissen kunt. Niet eerder was in de literatuur zo mooi en indringend beschreven hoe een geur, een smaak, een herinnering op gang kan brengen.

Daaraan moest ik denken, toen ik in Dorsvloer vol confetti’ van Franca Treur de scene las waarin Katelijne bij haar oma is en weergeeft dat de staartklok bij haar oma klik, kluk, klik, kluk doet. Dat is het geluid van vroeger!
Als ik in gedachten naar ‘thuis’ ga, op bezoek bij mijn grootouders, of bij alle tantes en ooms: er tikt altijd een klok. Meestal een klok op het dressoir (bestaan die nog, dressoirs?) of op de schoorsteen. Het is stil in de kamer en de klok tikt. Tik, tak, tik, tak (mijn herinnering aan het geluid van een klok is blijkbaar anders dan bij Franca Treur).

Je zit aan een hoek van de tafel, die in het midden staat van de huiskamer en je vult met kleurpotloden de vakjes in van een voorgedrukte tekening in een kleurboek. Soms lik je aan de punt van het kleurpotlood, dat geeft een mooier effect. Eigenlijk gebruik je nooit het witte kleurpotlood, dat blijft altijd even lang en je hoeft nooit de punt bij te slijpen.
En dan zie je dat je het fout hebt gedaan. De verkeerde kleur hebt gebruikt. Soms kun je dat een beetje corrigeren. Van geel kun je met blauw toch nog groen maken. Niet het mooiste groen, maar toch: groen. Maar als het al mooi rood is, valt er niet zo veel meer van te maken. Dan is het rood. En vleeskleur, dat lukt eigenlijk nooit goed.
Erger is het nog als je een plaat kleurt die je in wilt leveren in de hoop een prijs te winnen. De prijs valt trouwens meestal op een kleurplaat die even lelijk is gevuld als de jouwe. Waarom wint die ander dan?

De klok doet tik, tak, tik, tak.
En je zit in de nieuwe Donald Duck te lezen. Eerst het lange verhaal aan het begin. Extra leuk als Katrien meedoet of Dagobert. Ik heb zo’n jaar of zes de Donald Duck gehad. De allereerste keer deed ik direct mee aan de puzzel. En ik won! Nog leuker dan het kinderbestek dat ik kreeg (met Donald erop) was dat mijn naam in de volgende Donald Duck stond: ik besta!
Door naar Guus Geluk. En alle andere vogels die het blaadje vullen.

De klok doet tik, tak, tik, tak.
Omdat het buiten zo koud is, krijg je warme chocolademelk. Nog gemaakt van een lepel losse cacao, wat suiker en opgewarmde melk met een velletje. Goed kloppen, dan krijg je geen vel, ook niet in je beker.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie: www.lindahulshof.nl
© 2018 Arie de Jong
powered by CJ2