archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 15
15 maart 2018
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Veertien kinderen, 62 kleinkinderen Jack Luiten

1510BS Reünie1Familie de Groot wisselt voor reünie om de vijf jaar van continent

Tegenwoordig is het nog amper voor te stellen, een gezin van veertien kinderen. Tussen beide wereldoorlogen in zagen hun ouders, Gerard de Groot en Maria Kleijwegt, ze stuk voor stuk opgroeien. Vanaf de boerderij op de grens van de dorpen Zoetermeer en Stompwijk zagen ze het merendeel van hen op jonge leeftijd ook vertrekken. Maar liefst acht van hun kinderen, vijf zoons en drie dochters, besloten hun geluk elders te beproeven. De meesten emigreerden begin jaren vijftig naar Canada, een enkeling naar Nieuw Zeeland. En de jongste van het gezin, net als al zijn broers ‘koeienboer’, koos later uiteindelijk ook voor Canada.

Ze wilden het liefst ‘gewoon’ boer worden. Daarom besloten in de naoorlogse periode veel boerenzoons te vertrekken, omdat ze in eigen land geen toekomst zagen. Emigratie was een halve eeuw terug iets heel anders dan nu. Het betekende afscheid, je zou elkaar immers jaren niet meer zien. Voor hoe lang wist niemand. Emigranten werden door familie niet gauw nagereisd en de emigrant zelf bewaarde zijn verdiende geld zuinig om zelf misschien ooit eens een boerderij te beginnen. De verhalen van toen en van wat daarover nu nog wordt verteld, schetsen een beeld van jonge emigranten die het in de beginjaren in een vreemd land bepaald niet gemakkelijk hebben gehad.

Handen uit de mouwen
Het waren boerenzoons, ze wisten dus van aanpakken. En hard werken, dat hebben ze allemaal gedaan! Het waren niet alleen de mannen van De Groot, die de handen uit de mouwen staken. Dat gold ook voor hun zussen. En alle partners die ze aan de overkant tegenkwamen of die hen later vanuit Holland zijn nagereisd.

Ze leefden sober, soms een beetje armoedig, in veel gevallen jaren achtereen. Als pioniers knokten ze zich een weg naar hun nieuwe bestaan. Ze slaagden allemaal en een welvarend leven is hun deel geworden, al hebben ze helaas niet allemaal van hun oude dag mogen genieten. De een kon en kan dat trouwens beter dan de ander. Wie altijd gewerkt heeft, kan moeilijk stilzitten.

In Nederland bouwden de ‘achterblijvende’ kinderen uiteraard ook aan hun toekomst. De een als boer (er kon er maar één het ouderlijk bedrijf overnemen) de ander als veearts. En weer een ander slaagde er ook in een eigen melkveebedrijf te beginnen. Uit de veertien kinderen van het katholieke gezin van Gerard en Maria de Groot zijn in totaal 62 kleinkinderen geboren. De meeste nakomelingen wonen in Canada, Nederland en Nieuw Zeeland.

Per boot naar Nieuw-Zeeland
‘Het is altijd leuk om wat familie over de grens te hebben, want dan reis je af en toe nog eens wat’, luidt een gezegde-met-knipoog binnen de familie De Groot. En reizen, dat hebben de migranten, toen ze zich eenmaal gevestigd hadden, altijd gedaan. Vooral van elders naar Holland, toen hun pa nog leefde. Pa zelf reisde, nadat zijn vrouw was overleden, met zijn dochter Riet en later met zijn tweede vrouw ‘tante Toos’, de hele wereld rond. Later per vliegtuig, maar voordien per boot, helemaal naar Nieuw Zeeland. Een reis van enkele maanden, waar vandaag de dag nog over wordt gesproken.

De familie De Groot is ‘aan elkaar blijven hangen’. De eerst reünie dateert van 1989 en werd gehouden in Canada. ‘Dit gaan we eens in de vijf jaar doen’, werd toen al afgesproken. In 1994 volgde op het ouderlijk bedrijf in Zoetermeer de tweede. Omdat een meerderheid de meeste stemmen laat horen, was het Canadese Chilliwack (om en nabij honderd kilometer oostelijk van Vancouver in British Columbia) in 1999 the place to be voor de derde reünie. Het aantal deelnemers varieerde van zestig in het begin tot ruim honderd. De kleinkinderen van Gerard en Maria namen intussen ook hún kinderen mee naar de zogenoemde ‘De Groot-reunion’.

De neven uit Nieuw Zeeland vonden het na drie wereldreizen welletjes. ‘Kom de volgende keer maar naar Nieuw Zeeland, jullie zijn nu aan de beurt’,1510BS Reünie2 luidde de boodschap. In 2003 kwamen in Featherstone, het zuidelijk deel van het ‘noordereiland’ in totaal 83 familieleden bijeen voor de vierde reünie. Rond vijftig mensen kwamen uit andere delen van de wereld aanvliegen, enkelen met hun hele gezin. Voor bijna allen (de meesten waren nog nooit Down Under geweest) werd het een ware ontdekkingsreis omdat het langgerekte land qua natuur en landschap alles in huis heeft wat de bezoeker zich wensen kan.  

Alles ‘out door’
Velen maakten er een lange vakantie van met aan het slot een onvergetelijke reünie van vijf dagen, die ze geen van allen zullen vergeten. Als kiwi’s iets doen, dan doen ze het goed. Alles out door, sportief en net zo lang blijven doorgaan met trips, evenementen en barbecues, totdat zowat alle familieleden doodop zijn.
Hilarisch zijn de foto’s die zijn gemaakt in de bus na wéér een vermoeiend uitstapje (bijna iedereen sliep!). Het waren meerdere bussen, want er moesten zo’n tachtig mensen worden vervoerd. Het betrof die keer een bezoek aan schitterend en spookachtig landschap, waar ooit grote delen van de Lord of the Rings zijn opgenomen. De films, die wereldwijd zeer populair werden, konden zo gigantisch mooi worden verfilmd, omdat de locaties zich bevinden in … beautiful New Zealand.

De volgende reünie vond plaats in 2008 in Holland, op een groot kampeerterrein net achter waar ooit de ouderlijke boerderij stond aan de Meerpolderweg in Zoetermeer. Vier dagen met uitstapjes, allerhande activiteiten en ’s avonds feest in de tent. De media in Zoetermeer besteedden toen ruim aandacht aan dit misschien wel unieke familiefestijn. In totaal haakten zo’n 130 mensen aan bij deze reünie, die (zo werd aan het slot ervan afgesproken) een vervolg zou krijgen in Canada.

232 Familieleden
In 2013 werd de grootste De Groot-reünie gehouden ooit. Beroemd is de groepsfoto, waarop maar liefst 232 familieleden staan en zitten (de oudere generatie). Van de derde generatie is het velen in Canada gelukt om ook een eigen boerderij te beginnen. Eén ervan, compleet met ijshockeybaan, leende zich uitstekend voor dit familiespektakel.

De start had iets weg van Olympische Spelen: alle vlaggen van de verschillende landen waar intussen De Groot-nakomelingen zijn neergestreken, werden binnengedragen. In de loop der tijd zijn er bij gekomen: de Verenigde Staten, Frankrijk en Australië. De typische trekjes van de Spelen waren aan het slot van het zesde familiereünie ook hoorbaar: ‘dit was de beste reünie ooit’ en ‘een reünie als deze is moeilijk te overtreffen’.

De vlag bij de ‘sluitingsceremonie 2013’ ging naar Nieuw Zeeland. In de dagen voor en na de jaarwisseling 2018/2019 gaat het opnieuw gebeuren. Nóg groter, nóg indrukwekkender?
Hoe dan ook, de vijfjaarlijkse reünie van de familie De Groot is uitgegroeid tot een meerdere generaties omvattend familiefeest. Iedereen wil er bij zijn en iedereen wil meehelpen om er wat moois van te maken. En bovenal: nieuwe generaties in verschillende werelddelen houden over en weer contact en, misschien wel tekenend voor deze familie, willen het reünie-stokje graag overnemen.

Een etmaal vliegen
De boekjes met reüniefoto’s laten het verscheiden zien van de vooroorlogse generatie De Groot. Anno 2018 zijn er van de veertien kinderen van Gerard en Maria nog zes in leven:  twee in Nederland, drie in Canada en één in Nieuw Zeeland. Meerdere van de 80+’ers hebben al aangekondigd dat ze eind dit jaar naar Nieuw Zeeland zullen afreizen, al moeten ze er bijna een etmaal voor vliegen.     
Het zou de moeite waard zijn om van al die mensen ooit persoonlijk te horen waarom ze er telkens weer bij willen zijn. Wie die verhalen op papier zal vastleggen, komt waarschijnlijk uit bij het meest gehoorde argument. ‘We are proud to be a De Groot’: de trots van één grote boerenfamilie.

----------
De foto's zijn van de schrijver


© 2018 Jack Luiten meer Jack Luiten - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Veertien kinderen, 62 kleinkinderen Jack Luiten
1510BS Reünie1Familie de Groot wisselt voor reünie om de vijf jaar van continent

Tegenwoordig is het nog amper voor te stellen, een gezin van veertien kinderen. Tussen beide wereldoorlogen in zagen hun ouders, Gerard de Groot en Maria Kleijwegt, ze stuk voor stuk opgroeien. Vanaf de boerderij op de grens van de dorpen Zoetermeer en Stompwijk zagen ze het merendeel van hen op jonge leeftijd ook vertrekken. Maar liefst acht van hun kinderen, vijf zoons en drie dochters, besloten hun geluk elders te beproeven. De meesten emigreerden begin jaren vijftig naar Canada, een enkeling naar Nieuw Zeeland. En de jongste van het gezin, net als al zijn broers ‘koeienboer’, koos later uiteindelijk ook voor Canada.

Ze wilden het liefst ‘gewoon’ boer worden. Daarom besloten in de naoorlogse periode veel boerenzoons te vertrekken, omdat ze in eigen land geen toekomst zagen. Emigratie was een halve eeuw terug iets heel anders dan nu. Het betekende afscheid, je zou elkaar immers jaren niet meer zien. Voor hoe lang wist niemand. Emigranten werden door familie niet gauw nagereisd en de emigrant zelf bewaarde zijn verdiende geld zuinig om zelf misschien ooit eens een boerderij te beginnen. De verhalen van toen en van wat daarover nu nog wordt verteld, schetsen een beeld van jonge emigranten die het in de beginjaren in een vreemd land bepaald niet gemakkelijk hebben gehad.

Handen uit de mouwen
Het waren boerenzoons, ze wisten dus van aanpakken. En hard werken, dat hebben ze allemaal gedaan! Het waren niet alleen de mannen van De Groot, die de handen uit de mouwen staken. Dat gold ook voor hun zussen. En alle partners die ze aan de overkant tegenkwamen of die hen later vanuit Holland zijn nagereisd.

Ze leefden sober, soms een beetje armoedig, in veel gevallen jaren achtereen. Als pioniers knokten ze zich een weg naar hun nieuwe bestaan. Ze slaagden allemaal en een welvarend leven is hun deel geworden, al hebben ze helaas niet allemaal van hun oude dag mogen genieten. De een kon en kan dat trouwens beter dan de ander. Wie altijd gewerkt heeft, kan moeilijk stilzitten.

In Nederland bouwden de ‘achterblijvende’ kinderen uiteraard ook aan hun toekomst. De een als boer (er kon er maar één het ouderlijk bedrijf overnemen) de ander als veearts. En weer een ander slaagde er ook in een eigen melkveebedrijf te beginnen. Uit de veertien kinderen van het katholieke gezin van Gerard en Maria de Groot zijn in totaal 62 kleinkinderen geboren. De meeste nakomelingen wonen in Canada, Nederland en Nieuw Zeeland.

Per boot naar Nieuw-Zeeland
‘Het is altijd leuk om wat familie over de grens te hebben, want dan reis je af en toe nog eens wat’, luidt een gezegde-met-knipoog binnen de familie De Groot. En reizen, dat hebben de migranten, toen ze zich eenmaal gevestigd hadden, altijd gedaan. Vooral van elders naar Holland, toen hun pa nog leefde. Pa zelf reisde, nadat zijn vrouw was overleden, met zijn dochter Riet en later met zijn tweede vrouw ‘tante Toos’, de hele wereld rond. Later per vliegtuig, maar voordien per boot, helemaal naar Nieuw Zeeland. Een reis van enkele maanden, waar vandaag de dag nog over wordt gesproken.

De familie De Groot is ‘aan elkaar blijven hangen’. De eerst reünie dateert van 1989 en werd gehouden in Canada. ‘Dit gaan we eens in de vijf jaar doen’, werd toen al afgesproken. In 1994 volgde op het ouderlijk bedrijf in Zoetermeer de tweede. Omdat een meerderheid de meeste stemmen laat horen, was het Canadese Chilliwack (om en nabij honderd kilometer oostelijk van Vancouver in British Columbia) in 1999 the place to be voor de derde reünie. Het aantal deelnemers varieerde van zestig in het begin tot ruim honderd. De kleinkinderen van Gerard en Maria namen intussen ook hún kinderen mee naar de zogenoemde ‘De Groot-reunion’.

De neven uit Nieuw Zeeland vonden het na drie wereldreizen welletjes. ‘Kom de volgende keer maar naar Nieuw Zeeland, jullie zijn nu aan de beurt’,1510BS Reünie2 luidde de boodschap. In 2003 kwamen in Featherstone, het zuidelijk deel van het ‘noordereiland’ in totaal 83 familieleden bijeen voor de vierde reünie. Rond vijftig mensen kwamen uit andere delen van de wereld aanvliegen, enkelen met hun hele gezin. Voor bijna allen (de meesten waren nog nooit Down Under geweest) werd het een ware ontdekkingsreis omdat het langgerekte land qua natuur en landschap alles in huis heeft wat de bezoeker zich wensen kan.  

Alles ‘out door’
Velen maakten er een lange vakantie van met aan het slot een onvergetelijke reünie van vijf dagen, die ze geen van allen zullen vergeten. Als kiwi’s iets doen, dan doen ze het goed. Alles out door, sportief en net zo lang blijven doorgaan met trips, evenementen en barbecues, totdat zowat alle familieleden doodop zijn.
Hilarisch zijn de foto’s die zijn gemaakt in de bus na wéér een vermoeiend uitstapje (bijna iedereen sliep!). Het waren meerdere bussen, want er moesten zo’n tachtig mensen worden vervoerd. Het betrof die keer een bezoek aan schitterend en spookachtig landschap, waar ooit grote delen van de Lord of the Rings zijn opgenomen. De films, die wereldwijd zeer populair werden, konden zo gigantisch mooi worden verfilmd, omdat de locaties zich bevinden in … beautiful New Zealand.

De volgende reünie vond plaats in 2008 in Holland, op een groot kampeerterrein net achter waar ooit de ouderlijke boerderij stond aan de Meerpolderweg in Zoetermeer. Vier dagen met uitstapjes, allerhande activiteiten en ’s avonds feest in de tent. De media in Zoetermeer besteedden toen ruim aandacht aan dit misschien wel unieke familiefestijn. In totaal haakten zo’n 130 mensen aan bij deze reünie, die (zo werd aan het slot ervan afgesproken) een vervolg zou krijgen in Canada.

232 Familieleden
In 2013 werd de grootste De Groot-reünie gehouden ooit. Beroemd is de groepsfoto, waarop maar liefst 232 familieleden staan en zitten (de oudere generatie). Van de derde generatie is het velen in Canada gelukt om ook een eigen boerderij te beginnen. Eén ervan, compleet met ijshockeybaan, leende zich uitstekend voor dit familiespektakel.

De start had iets weg van Olympische Spelen: alle vlaggen van de verschillende landen waar intussen De Groot-nakomelingen zijn neergestreken, werden binnengedragen. In de loop der tijd zijn er bij gekomen: de Verenigde Staten, Frankrijk en Australië. De typische trekjes van de Spelen waren aan het slot van het zesde familiereünie ook hoorbaar: ‘dit was de beste reünie ooit’ en ‘een reünie als deze is moeilijk te overtreffen’.

De vlag bij de ‘sluitingsceremonie 2013’ ging naar Nieuw Zeeland. In de dagen voor en na de jaarwisseling 2018/2019 gaat het opnieuw gebeuren. Nóg groter, nóg indrukwekkender?
Hoe dan ook, de vijfjaarlijkse reünie van de familie De Groot is uitgegroeid tot een meerdere generaties omvattend familiefeest. Iedereen wil er bij zijn en iedereen wil meehelpen om er wat moois van te maken. En bovenal: nieuwe generaties in verschillende werelddelen houden over en weer contact en, misschien wel tekenend voor deze familie, willen het reünie-stokje graag overnemen.

Een etmaal vliegen
De boekjes met reüniefoto’s laten het verscheiden zien van de vooroorlogse generatie De Groot. Anno 2018 zijn er van de veertien kinderen van Gerard en Maria nog zes in leven:  twee in Nederland, drie in Canada en één in Nieuw Zeeland. Meerdere van de 80+’ers hebben al aangekondigd dat ze eind dit jaar naar Nieuw Zeeland zullen afreizen, al moeten ze er bijna een etmaal voor vliegen.     
Het zou de moeite waard zijn om van al die mensen ooit persoonlijk te horen waarom ze er telkens weer bij willen zijn. Wie die verhalen op papier zal vastleggen, komt waarschijnlijk uit bij het meest gehoorde argument. ‘We are proud to be a De Groot’: de trots van één grote boerenfamilie.

----------
De foto's zijn van de schrijver
© 2018 Jack Luiten
powered by CJ2