archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 15
1 maart 2018
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Het Wilde Noorden Reinier van Delden

1509BZ WildenoordenHij zat half op een kruk.
Zijn vriendin reed tegen hem aan.
Het leek hem niet te raken.
Hij keek stoïcijns voor zich uit.
Zij likte hem in z’n oor.
Hij gaf geen krimp.

Een andere man kwam binnen.
Ik kom jullie even treiteren!
Hij was kaal, groot en indrukwekkend.
Ik was op mijn hoede.
Er stond iets te gebeuren.
De kale man nam een pose aan.
Die hij uit films kende.
Onbewust natuurlijk.
Maar het zag er verdomd echt uit.
Enige tijd werd er gezwegen.
Moest ik hier weg of zou ik blijven?
Waar ging ik in hemelsnaam getuige van zijn?

De rijende vriendin had nergens weet van.
Die was al te ver heen.
De man met de stoïcijnse blik zat onveranderd op die kruk.
Wel was hij iets rechterop gaan zitten.
Nog steeds die strakke blik.
Eigenlijk naar niets kijkend.
Maar hoe dan ook toch met zijn aandacht erbij.
Het Wilde Noorden, bedacht ik opeens.
Muziek van Ennio Morricone schoot door mijn kop.
Hoewel zij niet zo mooi was als Claudia Cardinale.
Bij lange na niet.

Dat jurkje wat haar voor de meter niet stond.
Je kon alles zien.
Ook het overtollige vet.
En hij, die stoïcijnse man, was in feite ook niet zo stoer.
Met z’n zwarte pak.
En witte sokken.
Nou heb ik over dat laatste geen oordeel, maar toch …
Het haalde wel de scherpte er vanaf.
Zo ook die kale man.
Toch uiteindelijk ook een slecht acteur.
Uit een stomme film.
Die ik halverwege maar heb uitgezet.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2018 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Het Wilde Noorden Reinier van Delden
1509BZ WildenoordenHij zat half op een kruk.
Zijn vriendin reed tegen hem aan.
Het leek hem niet te raken.
Hij keek stoïcijns voor zich uit.
Zij likte hem in z’n oor.
Hij gaf geen krimp.

Een andere man kwam binnen.
Ik kom jullie even treiteren!
Hij was kaal, groot en indrukwekkend.
Ik was op mijn hoede.
Er stond iets te gebeuren.
De kale man nam een pose aan.
Die hij uit films kende.
Onbewust natuurlijk.
Maar het zag er verdomd echt uit.
Enige tijd werd er gezwegen.
Moest ik hier weg of zou ik blijven?
Waar ging ik in hemelsnaam getuige van zijn?

De rijende vriendin had nergens weet van.
Die was al te ver heen.
De man met de stoïcijnse blik zat onveranderd op die kruk.
Wel was hij iets rechterop gaan zitten.
Nog steeds die strakke blik.
Eigenlijk naar niets kijkend.
Maar hoe dan ook toch met zijn aandacht erbij.
Het Wilde Noorden, bedacht ik opeens.
Muziek van Ennio Morricone schoot door mijn kop.
Hoewel zij niet zo mooi was als Claudia Cardinale.
Bij lange na niet.

Dat jurkje wat haar voor de meter niet stond.
Je kon alles zien.
Ook het overtollige vet.
En hij, die stoïcijnse man, was in feite ook niet zo stoer.
Met z’n zwarte pak.
En witte sokken.
Nou heb ik over dat laatste geen oordeel, maar toch …
Het haalde wel de scherpte er vanaf.
Zo ook die kale man.
Toch uiteindelijk ook een slecht acteur.
Uit een stomme film.
Die ik halverwege maar heb uitgezet.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2018 Reinier van Delden
powered by CJ2