archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 8 Jaargang 15 15 februari 2018 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Ergernissen | ||||
Wees donor! | Henk Klaren | |||
Een merkwaardige eigenschap van strafrechtadvocaten is dat ze min of meer altijd in strafrechtmodus zitten. Dat valt me vooral op bij het soort strafrechtadvocaten dat veel in de media te vinden is. Misschien heeft Bénédicte Ficq wel gelijk hoor met haar queeste jegens de sigarettenindustrie. Stiekem toevoegen van een verslavend stofje aan een toch al bijzonder ongezond product, ten behoeve van de omzet, is heel erg. Maar of de strafrechtelijke weg de meest geëigende route is om aan zo’n misstand een einde te maken? Activisten met een strafrechtachtergrond grijpen graag naar een hen vertrouwd middel: het strafrecht. Recente voorbeelden zijn Spong tegen Wilders en Hiddema tegen Ollongren. Het lijkt wel een trend. Een ‘les’ uit de overgejuridificeerde Verenigde Staten? Het valt mij daarom op, dat er nog geen strafrechtadvocaten op de orgaandonatie zijn gedoken. Want in Nederland sterven ieder jaar 150 mensen onnodig door een gebrek aan donororganen. Dood door schuld zou zo’n advocaat kunnen betogen. Schuld van in de eerste plaats alle mensen die hebben geregistreerd dat ze beslist géén orgaandonor willen zijn. In de tweede plaats schuld van de mensen die te lui of te ongeïnteresseerd zijn om zich te registreren. Dan wel schuld van naasten die weigeren zich te conformeren aan de expliciete wens van een overledene om zijn of haar organen wel ter beschikking te stellen. Ik zie en hoor die advocaten al tekeer gaan in de rechtszaal: ‘Al die lui laten mensen sterven terwijl het niet nodig is. Honderdvijftig per jaar!’ Heerlijk. Het is natuurlijk niet praktisch is om zo’n 9 miljoen mensen voor de rechter te dagen. Niettemin zou ik het van harte eens zijn met iedere strafrechtadvocaat die zou beweren dat de huidige praktijk misdadig is. Moorddadig zelfs. Maar op zoek gaan naar schuldigen zou misschien zo’n typische strafrechtbenadering zijn van juristen met een zekere beroepsdeformatie. En daar gaat het uiteindelijk niet om. Het gaat om het oplossen van een misstand. De misstand is het tekort aan donororganen. En niet iederéén hoeft potentieel donor te zijn om die 150 doden per jaar te voorkomen. Dus doe inderdaad wat je hier en daar leest: vráág het de mensen bij álle gelegenheden: belastingaangifte, vergunningsaanvraag, paspoortverlenging, noem maar op. Doe dat duidelijk en empathisch. En denk nou niet dat laagopgeleiden of mensen met lage inkomens dat niet snappen. Dat is elitaire domkopperij! Je leest de laatste tijd ook nog wel eens dat mensen die expliciet hebben aangegeven geen orgaandonor te willen zijn, of zelfs mensen die registratie hebben nagelaten zich te registreren, uit te sluiten van eventueel noodzakelijke levensreddende orgaantransplantaties. Nou, dat lijkt me ook niet goed. Dan laat je bewust mensen sterven terwijl het niet nodig is. Ik heb moeite met de wraakzuchtige gedachte dat mensen die een vervelende (of zelfs moorddadige) opvatting hebben over medisch-ethische kwesties dan maar (dood?) op de blaren moeten zitten onder het motto: eigen schuld, dikke bult. Ikzelf speel met de gedachte om op mijn donorregistratieformulier een tekst te schrijven in de trant van: hier is een zak met organen, red er alsjeblieft wat mensenlevens mee en trek je helemaal níks aan van wat mijn naasten er van vinden. Is niet echt nodig in mijn geval hoor. Mijn naasten weten er van. Britt Dekker vind het ook ------- Het plaatje is ook van Henk Klaren |
||||
© 2018 Henk Klaren | ||||
powered by CJ2 |