archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 8 Jaargang 15 15 februari 2018 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > De verbazing | ||||
Akoe? Akoe wong! | Willem Minderhout | |||
Ik spreek maar twee woorden Javaans. Ik heb ze van mijn voormalige schoonvader zaliger nagedachtenis geleerd. Hij vertelde me over een ontmoeting met de Kenpeitai, de Japanse militaire politie, tijdens de Japanse bezetting van Java. Ze vroegen zich af bij welke bevolkingsgroep ze mijn Indo-Europese schoonvader moesten indelen. Al te blank betekende internering. Mijn schoonvader was nogal donker uitgevallen, maar was hij wel Indonesisch genoeg om vrij rond te mogen lopen? Ze besloten hem te vragen wat hij nu eigenlijk voor mensenkind was. ‘Akoe? Akoe wong!’, antwoordde hij in het Javaans. ‘Ik? Ik ben een mens.’ Die woorden spelen tegenwoordig steeds vaker door mijn hoofd. Ben ik wit, of blank? ‘Akoe? Akoe wong!’ Die hedendaagse fixatie op kleur, waar zowel racisten als militante antiracisten aan lijden, grijpt me naar de keel. Bijna net zo erg zijn die goedbedoelende lieden die het met een blik vol begrip hebben over ‘mensen van kleur’ of, zieliger nog, ‘vrouwen van kleur’. Als ik meer pigment had gehad dan waar mijn genen me mee hebben opgescheept zou ik me zo niet laten noemen. Als iemand me vraagt wat ik ben, dan antwoord ik gewoon: ‘Akoe? Akoe wong!’ Dat zou iedereen moeten doen. Het helpt. De Kenpeitai liet hem lopen. -------- Het plaatje is van Henk Klaren |
||||
© 2018 Willem Minderhout | ||||
powered by CJ2 |