 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 7 Jaargang 15 1 februari 2018 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken | ||||
| Herr Schulz | Paul Bordewijk | |||
 Met lange tanden heeft de SPD ervoor gekozen de onderhandelingen met CDU/CSU over de vorming van een nieuwe Duitse regering voort te zetten. Dat lijkt me heel verstandig: gelet op nationale en internationale ervaringen is het niet waarschijnlijk dat een nieuwe Grote Coalitie na vier jaar tot een goed verkiezingsresultaat voor de SPD zal leiden, maar dat geldt bij nieuwe verkiezingen evenmin. Deelname aan een nieuw kabinet geeft de SPD in ieder geval invloed op het regeringsbeleid, misschien wel voor de laatste keer.Waar ik mij meer zorgen maak is over de inbreng van de SPD in dat beleid. SPD-leider Martin Schulz is een fanatiek voorstander van de Europese integratie. Dat mag natuurlijk, maar hij ziet daarbij nog wel eens over het hoofd dat andere mensen heel goede argumenten kunnen hebben voor het tegendeel. Als voorzitter van het Europees parlement gedroeg hij zich als lid van een Gideonsbende die probeert het niet nader gedefinieerde Europees project te realiseren, in plaats van als een neutrale voorzitter die leiding geeft aan een parlement waarin zowel voorstanders als critici van de Europese integratie zitting hebben. Maar tegelijkertijd gaat bij hem Duitsland ook weer boven alles. Hij was bij de laatste Europese verkiezingen de kandidaat van de sociaaldemocraten voor het voorzitterschap van de Europese Commissie en accepteerde dat de SPD campagne voor hem voerde met het argument dat je op hem moest stemmen wanneer je wilde dat een Duitser voorzitter van de Commissie werd. Halverwege liet hij het Europees Parlement in de steek om terug te keren naar het nationale niveau en leider te worden van de SPD. Eerst leek het er toen op dat hij de Duitse Jeremy Corbyn zou worden, maar dat viel tegen. Corbyn is juist heel sceptisch over de EU en heeft ook een programma die zonder de Brexit niet gerealiseerd kunnen worden, zoals de renationalisatie van de Britse spoorwegen. Schulz wil nu dat Duitsland met Frankrijk afspraken gaat maken over de totstandkoming van de Verenigde Staten van Europa. Dat kan een interessant gesprek worden: accepteert Frankrijk dat het Europees Parlement zelf beslist over zijn vergaderlocatie? Is Frankrijk bereid zijn permanente zetel in de Veiligheidsraad over te dragen aan de Bondsrepubliek Europa? En zijn kernwapens? Ik vrees dat dat niet de bedoeling is. Het gaat Macron erom dat op Europees niveau beslissingen worden genomen over financiële herverdeling tussen de Europese länder en over ‘hervorming’ van de sociale zekerheid, zodat nationale parlementen en vakbonden daar niets meer over te zeggen hebben. Maar de gloire de la France mag natuurlijk niet worden aangetast. Op 14 juli moet Macron de Franse kernwapens aan zich voorbij zien trekken, net als bij de parades die zijn collega’s Putin en Kim Jung-un afnemen. Geïnspireerd door Macron had dombo Trump daar ook wel trek in, maar ik heb nergens gelezen dat het hem ook gelukt is dat te organiseren. Als het deze kant op gaat, krijgt Europa nog meer het karakter van een federatie op zijn kop: de afzonderlijke landen houden taken en bevoegdheden die normaliter bij de federatie berusten, maar de federatie trekt bevoegdheden aan zich die beter door afzonderlijke landen kunnen worden uitgeoefend. Op economisch gebied hebben de Amerikaanse staten nu al veel meer autonomie dan de lidstaten van de EU. Voor sociaaldemocraten zou bij zo’n soort federatie horen dat vakbonden en sociaaldemocratische partijen gemakkelijker invloed uit kunnen oefenen op nationaal dan op Brussels niveau. Mensen als Schulz zien dat echter niet, net zo min als veel Nederlandse sociaaldemocraten. Schulz is zo van zijn gelijk overtuigd dat hij wil dat Frankrijk en Duitsland hun federale ideeën opleggen aan de rest van Europa. Wie geen deel wil uitmaken van de Bondsrepubliek Europa – zelf noemt hij het de Verenigde Staten van Europa – wil hij uit de Europese Unie zetten. Schulz moet wel heel blij zijn met de Brexit. Gelukkig kent het Verdrag van Lissabon alleen de mogelijkheid dat landen vrijwillig de EU verlaten, zoals de Engelsen dat nu doen, niet dat landen uit de Unie worden gezet omdat ze niet meewerken aan hervormingen die Duitsland en Franrijk willen afdwingen. Die twee landen kunnen wel zelf de EU verlaten en een nieuwe unie oprichten, maar misschien kunnen ze dan even in Londen navragen wat dat kost. Het kwalijke is dat Schulz desondanks openlijk bepleit om andere landen die zich onvoldoende coöperatief betonen uit de Unie te zetten. Dat zou ook Frankrijk kunnen overkomen wanneer men daar bij een referendum net zo stemt als in 2005. Voor Nederland komt het neer op een economische boycot. Wanneer Nederland daarvoor zwicht en tegen zijn zin toetreedt tot de Bondsrepubliek Europa is dat gedwongen annexatie. In het rampjaar 1672 rechtvaardigde Lodewijk XIV de Frans-Duitse inval met het argument dat Nederland een aanslibsel was van Duitse en Franse rivieren. Zal Herr Schulz de opvolger blijken van Bommen Berend, de bisschop van Munster die samen met de bisschop van Keulen meedeed aan de Frans-Duitse invasie? |
||||
| © 2018 Paul Bordewijk | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||