archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 3
Jaargang 15
9 november 2017
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
De wet van Kwark * Willem Minderhout

1503BS BlauwlinksDe tand des tijds is meedogenloos. Toen ik mijn kinderen begon voor te lezen greep ik grotendeels terug op de boeken die ik als kind las. Sommigen daarvan, vooral de boeken die nog uit de jeugd van mijn ouders stamden, bleken volledig versleten te zijn. Falco Vos, Dick Trom, Pinkeltje ... Na een bladzijde had ik al een droge strot van alle – in moderne oren – onuitspreekbare zinnen. Ik kon me niet meer voorstellen wat ik daar ooit aan gevonden had. Sommige van deze klassiekers waren voor de hedendaagse jeugd ‘hertaald’ met een vaak nog treuriger resultaat.

De boeken uit mijn eigen jeugd bleken het over het algemeen nog uitstekend te doen. Annie M.G. Schmidt spant daarbij de kroon. Jip en Janneke natuurlijk, die lees ik nog wel eens voor aan de allernieuwste generatie lezertjes. Je moet af en toe wel uitleggen wat een schillenboer was, maar dat doet geen afbreuk aan de (voor-)leesvreugde.  Ik ken eigenlijk maar twee boeken van haar die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Dat waren gek genoeg vroeger mijn favorieten. Abeltje en De A van Abeltje vallen in mijn categorie ‘niet meer voorleesbaar’. Toen de heer Trump president werd moest ik uiteraard wel aan Jozias Tump, reiziger in patent anti-mottenballen en autohoezen, denken. Ook Tump was ooit president, ergens in Zuid-Amerika, maar dat duurde gelukkig niet zo lang.

De klassiekers van Schmidt1503BS Abel die volgens mij tot het einde der tijden gelezen en voorgelezen zullen worden zijn Pluk van de Petteflet en Otje. Over Pluk schreef ik al eens (Jrg 4, Nr. 7) omdat ze in dat boek, als een soort Jules Verne uit Kapelle-Biezelinge, de komst van de navigatiesystemen heeft aangekondigd in de vorm van de Lispeltuut. Tegenwoordig zitten die dingen in iedere telefoon, maar ik denk dat dat de betovering bij de jonge luisteraars niet helemaal weg zal nemen.

Otje blijft actueel vanwege de problemen die Otje’s vader Tos ondervindt omdat hij geen papieren heeft. Eén episode in het bijzonder schiet mij nog regelmatig te binnen als ik de krant lees. Kwark de kraai maakt kennis met de muizen die Otje bij zich heeft en met wie ze vriendschap heeft gesloten. Kwark heeft best trek in een verse muis, maar hij wil Otje niet kwetsen. Om zijn vraatzucht te beteugelen vraagt hij de muizen om hun naam. Zijn stelregel is dat je nooit iemand opeet waarvan je de naam kent.

Deze ‘Wet van Kwark’ is volgens mij een van de basiswetten van de sociale psychologie: zodra er een herkenbaar mens uit de statistieken opduikt verandert de houding radikaal. Denk aan ‘Mauro’, denk aan het aangespoelde jongetje Aylan Kurdi. Een statistiek krijgt een naam en de Wet van Kwark begint te werken. Zo’n levensles pik je als (voor)lezertje toch maar mooi even mee.

---------
Het plaatje is van ViaDit

© 2017 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
De wet van Kwark * Willem Minderhout
1503BS BlauwlinksDe tand des tijds is meedogenloos. Toen ik mijn kinderen begon voor te lezen greep ik grotendeels terug op de boeken die ik als kind las. Sommigen daarvan, vooral de boeken die nog uit de jeugd van mijn ouders stamden, bleken volledig versleten te zijn. Falco Vos, Dick Trom, Pinkeltje ... Na een bladzijde had ik al een droge strot van alle – in moderne oren – onuitspreekbare zinnen. Ik kon me niet meer voorstellen wat ik daar ooit aan gevonden had. Sommige van deze klassiekers waren voor de hedendaagse jeugd ‘hertaald’ met een vaak nog treuriger resultaat.

De boeken uit mijn eigen jeugd bleken het over het algemeen nog uitstekend te doen. Annie M.G. Schmidt spant daarbij de kroon. Jip en Janneke natuurlijk, die lees ik nog wel eens voor aan de allernieuwste generatie lezertjes. Je moet af en toe wel uitleggen wat een schillenboer was, maar dat doet geen afbreuk aan de (voor-)leesvreugde.  Ik ken eigenlijk maar twee boeken van haar die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Dat waren gek genoeg vroeger mijn favorieten. Abeltje en De A van Abeltje vallen in mijn categorie ‘niet meer voorleesbaar’. Toen de heer Trump president werd moest ik uiteraard wel aan Jozias Tump, reiziger in patent anti-mottenballen en autohoezen, denken. Ook Tump was ooit president, ergens in Zuid-Amerika, maar dat duurde gelukkig niet zo lang.

De klassiekers van Schmidt1503BS Abel die volgens mij tot het einde der tijden gelezen en voorgelezen zullen worden zijn Pluk van de Petteflet en Otje. Over Pluk schreef ik al eens (Jrg 4, Nr. 7) omdat ze in dat boek, als een soort Jules Verne uit Kapelle-Biezelinge, de komst van de navigatiesystemen heeft aangekondigd in de vorm van de Lispeltuut. Tegenwoordig zitten die dingen in iedere telefoon, maar ik denk dat dat de betovering bij de jonge luisteraars niet helemaal weg zal nemen.

Otje blijft actueel vanwege de problemen die Otje’s vader Tos ondervindt omdat hij geen papieren heeft. Eén episode in het bijzonder schiet mij nog regelmatig te binnen als ik de krant lees. Kwark de kraai maakt kennis met de muizen die Otje bij zich heeft en met wie ze vriendschap heeft gesloten. Kwark heeft best trek in een verse muis, maar hij wil Otje niet kwetsen. Om zijn vraatzucht te beteugelen vraagt hij de muizen om hun naam. Zijn stelregel is dat je nooit iemand opeet waarvan je de naam kent.

Deze ‘Wet van Kwark’ is volgens mij een van de basiswetten van de sociale psychologie: zodra er een herkenbaar mens uit de statistieken opduikt verandert de houding radikaal. Denk aan ‘Mauro’, denk aan het aangespoelde jongetje Aylan Kurdi. Een statistiek krijgt een naam en de Wet van Kwark begint te werken. Zo’n levensles pik je als (voor)lezertje toch maar mooi even mee.

---------
Het plaatje is van ViaDit
© 2017 Willem Minderhout
powered by CJ2